In de wolken

Vandaag is niet mijn dag. Misschien is dit het besef dat ik niet constant op mijn roze wolk kan zitten en het idee kan hebben dat alles goed gaat en ik me geweldig voel. Ik weet niet waar dit vandaan komt. Hebben mijn ouders me dan zo opgevoed met het idee dat alles goed gaat, alles goed is en alles goedkomt? Of heb ik me hier vroeger door laten verleiden, heb ik dit nooit kunnen loslaten en geloof ik daar dus nog steeds in?

Het is stom. Ik wil niet in die achtbaan zitten. Ik wil constant in de hoogte zijn, los van de zwaartekracht. Vliegen, zweven, bewonderen. Op mijn leven neerkijken en zien hoe mooi de wereld is. Niet mezelf hoeven te herinneren hoe mooi het is en waarvoor ik het doe. Geen herinneringen hoeven op te halen, geen hoop hoeven te creëren, maar het gewoon voelen.

Gaat dit dan mis bij mij? Ben ik dan een te grote dromer? Laat ik mijn gevoel te snel varen, moet ik me daar langer aan vast houden? Maar hoe doe ik dat?

Ik ben maar gewoon een vogel die vrij wil vliegen. Zijn vleugels open wil slaan en genieten.