Sukkel voor de liefde

Het duurde langer met je uit mijn leven verwijderen, terwijl ik wist dat het beter zou zijn. Misschien omdat ik wist dat ging komen wat ik nu voel en dat zolang mogelijk uit zou willen stellen. Toen ik het eenmaal had gedaan voelde het ook als een enorm zwart gat.

Was ik dan binnen zo'n korte tijd alweer zo aanhankelijk geworden? Kon ik het weer eens niet alleen aan en had ik weer iemand nodig om me aan vast te klemmen? Dat waren gedachten die meteen bij me rond gingen dwalen. Ik was daarvoor een tijdje alleen geweest en naar mijn idee beviel me die situatie op dat moment wel. Is het dan zo dat ik altijd de nutteloze dingen van het leven aan iemand vertellen? Lucht mij dat op? Is dat wat ik nodig heb, wat eigenlijk onmenselijk is en niemand verder zou willen aannemen?

Doei liefde.

Het is niet dat ik je weg wil zien lopen. Of mezelf weg wil zien lopen van jou. Het is net of ik dan weg loop van mijn probleem, weer een keer. Maar ik kon het zo niet meer. Ik kon mezelf niet langer opofferen. Het was tijd om te zeggen wat ik zou willen. Dus dat heb ik gedaan, of in ieder geval geprobeerd. Jij zag ook wel in dat ik dit niet langer kon, dat dit mij niet beter maakte. Dat het ons niet beter maakte. En dat we wel rond konden blijven dwalen om ons probleem heen. Maar dat het er op neer kwam dat dit mij niet gelukkiger ging maken als jij niet zeker wist dat je me meer kon geven dan je al deed. En ik weet niet of je jezelf niet vertrouwde, maar jou leek het ook beter zo. Dus toen was daar ineens het besluit. En het was geen tromgeroffel, geen spannend muziekje. Het waren geen duidelijke woorden, maar we wisten genoeg. Maar er waren nog enkele minuten dat ik bij mezelf dacht.. Huh? Is het nu dan echt voorbij? Zijn 'wij' vanaf nu verleden tijd? En dat ik mezelf betrapte op het feit dat er ergens in mijn hart iemand heel hard 'NEE NEE NEE' aan het schreeuwen was. Iemand die tegen de deuren van mijn hart aan het slaan was, omdat die jou niet kwijt zou willen.

Ik zat voor me uit te staren, naar de kamer, naar de plek waar jij en ik samen waren, zo vaak. En toen mijn herinneringen ophaalde. Daar kwam dan ook een traan. Ik veegde hem weg, keek je aan en toen keek je ook naar mij. Er viel nog eentje. Jij deed je mondhoeken omhoog, maar je lachte niet. Het was eerder een gebaar van machteloosheid. Je veegde mijn traan weg. Ik deed mijn mondhoeken ook omhoog. Wist ik veel wat ik moest doen. Alles wat ik nu deed was toch niet goed, niks was nu goed en niks was nu het juiste.

Jij zei dat je je schuldig voelde, omdat je niet de tijd en aandacht voor me had die ik van je vraagde. Maar ik vraag me dan weer af of ik niet te veel van je heb gevraagd. En iedereen vraagt me af of we het niet nog hadden kunnen proberen. Maar ook ik moet soms egoïstisch zijn blijkbaar en voor mezelf kiezen. En daarom ben jij ineens niet meer mijn maatje, niet meer degene die ik al mijn onzin whatsapp, niet meer degene waarmee ik enorm onwijs kan chillen en leuke films mee kan kijken, niet meer degene die ik dronken mee naar huis neem en niet meer degene op de hoogte breng als ik enorm trots op mezelf ben. Oh en ook niet meer degene die ik contact en uitfoeter als ik een enorme kutdag heb.

En nu, die paar dagen zonder je, was het gemis niet zo daar. Omdat ik je zo vaak dagen niet heb gezien en gesproken en je toch niet zo erg mijn leven in bent gekomen als ik van tevoren zou denken en hopen. Oh en dan ineens ook het idee dat je 'opzettelijk' niet zoveel van jezelf hebt laten zien. I hate you. Maar goed. Ik mis je nog niet. Maar dat komt nog wel één dezer dagen. Zeker weten.

Ik ben benieuwd naar het moment dat ik je zie. Want het gevoel gaat denk ik mijn hele leven niet weg. Wij hebben iets, een klik. Je kan me op dit moment alleen niet geven wat ik wil. Dat is het enige. Je was zelfs nog  lang niet op me uitgekeken. Hoe erg is dat. Ik wil het snappen, maar vind je het raar dat ik het niet snap? Soms, weet je vaak, snap ik mezelf niet.

This is the right place and the wrong time for loving you. - Lucie Silvas

Samen alleen zijn

Weetje waarom ik niet verder kan.. Omdat ik het idee heb dat ik met jou ben en toch alleen de strijd moet aangaan. Dat ik misschien een knuffel krijg, maar niet zo eentje waarvan je weet dat hij diep en doorgrond is, omdat iemand dat wat erachter ligt niet weet. De stilte is niet zo fijn als het zou moeten zijn, omdat de stilte niet genoeg zegt. Omdat stilte genoeg zou moeten zeggen van zichzelf, omdat het in de lucht zou moeten hangen. Omdat we naar elkaar zouden moeten kijken en we genoeg zouden moeten weten. Omdat ik bij jou het idee zou moeten hebben dat ik vrij ben. Vrij in wat ik wil, wat ik doe, waar ik ga, wat ik denk. En met al die keuzes voor me toch bij je blijven, omdat dat de plek is waar ik mij altijd het beste zal voelen. We zouden samen moeten lachen, samen moeten huilen. Ons leven moeten delen. Je zou mijn beste vriend zijn en  ook mijn grootste liefde. Omdat ik dagenlang bij je zou kunnen zijn en jij bij mij. We zouden elkaars alles moeten zijn. Omdat ik je grootste energiebron zou moeten zijn, want jij bent ook die van mij.

You're the ocean, I'm the island. Where together but I'm still alone.

En ik weet dat dit ergens nog te vroeg is en ook te pril. Maar dit wat hier tussen ons is, dat is niks van bovenstaande. En ik zie het niet gebeuren. Omdat ik met jou niet oneindig kan praten. Je mag niet vergelijken, dat weet ik. Maar dit is niet zoals ik het graag zou willen zien.

En zeg me niet dat hij niet bestaat, dat dit een waanidee is. Hij was er en hij is nog steeds binnen 2 kilometer afstand. En ik moet blijven geloven dat hij niet de ware is. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

Poging tot openen

"If our love is tragedy, why are you my remedy? If our love's insanity, why are you my clarity?"

'Huh, maar hoezo wil het studeren niet door hoe je je voelt? Daar heb ik de afgelopen 2 dagen niks van gemerkt'.. Zucht.

Iemand überhaupt vertellen hoe je je voelt is al heel wat. Maar als het dan ook nog lijkt of er nul begrip vanaf de andere kant komt.. Dat doet ontmoedigen. Dat doet jezelf weer opsluiten in jezelf en je weer afsluiten van de buitenwereld.

Als het zo moet, dan liever niet..

Duizenden roze wolken

Ben ik dan degene die meteen voor iemand gaat als iemand mijn leven binnen wandelt, huppelt of springt? Oogkappen op, borst vooruit, kin omhoog en gaan met die banaan? Dan kleurt ineens de hele wereld roze, zie ik overal lichtpuntjes en komt de hoop ineens uit de lucht vallen. Gek toch?

En dan is er een tegenslag. Blijkt hij toch niet de prins op het witte paard, maar een doodnormale kerel die het wel leuk vind om een keer bij mij in bed te liggen.. Enzovoort. Of een doodnormale kerel die te normaal, te simpel en te zelfmedelijdend te zijn zodat ik vaarwel moet zeggen. HALLO? Oh, vergeet niet die ene keer dat je te veel vertrouwen in hebt gestopt.. Een beetje te veel maar (goh, het was maar je hele leven). Of hmmm, die ene keer dat je te erg de hemel in werd geprezen, maar waar je ook je verdriet mee kon delen. Nouja, delen.. Iemand die meehuilde was ook wel weer zoiets. Liever niet. Oke, hier hou ik dan ook maar op.

Maar elke keer, ja echt elke keer vind ik die roze wolk weer. Waarom? Maak ik dat er zelf naar? Zijn het de hormonen die dan m'n lijf op hol doen slaan? [ doen dat trouwens hormonen of zijn dat andere dingen in je lichaam?] Maar als ik dat gevoel niet zou hebben.. Tsja, eigenlijk ben ik dan niet echt verliefd, niet echt in de wolken. Ik had alleen gehoopt dat mijn lichaam en geest wat selectiever waren, zodat ze alleen dat hoefden te doen als het echt goed/waar zou zijn. Argh, liefde, you damn bitch.

Because you loved her too much and you dive too deep. - Passenger