Lef

Een tijdje geleden was er een schrijfwedstrijd georganiseerd door NIVEA, waarbij het woord 'lef' centraal stond. Ik hoorde het op de radio toen ik aan het afwassen was. Het heeft even geduurd, maar ik heb toch nog de deadline gehaald. Ik ben helaas niet verder gekomen, maar ik heb het wel helemaal geschreven en wou het niet ongezien voorbij laten gaan. Het leek makkelijker dan het was: 3000 woorden over mijn verhaal schrijven. Hierbij dan toch mijn inzending voor de NIVEA Jouw Verhaal actie. En ja, hij gaat over mij.

Lef, een woord dat ik eerst nooit kende. Ik wist wel wat het was maar het kwam op geen enkele manier in de buurt bij wie ik was. Lef hebben is durven te doen, terwijl ik eigenlijk altijd voor veilig ging. Tot dat ene moment, vanaf toen veranderde er iets. Maar eerst terug naar de tijd voor dat moment. Ik woonde in een veilig klein dorpje in Friesland, zat op die ene school waar iedereen op zat, had zo m’n vriendinnetjes omdat we nou eenmaal bij elkaar terecht waren gekomen en daarnaast liep ik gewoon constant achter de hele kudde aan. Was er een rage, moest ik natuurlijk meedoen. Broeken van 120 euro gekkenwerk? Natuurlijk niet, die wilde ik ook, want mijn vriendinnen hadden ze ook. Mijn moeder verklaart me de laatste jaren voor gek dat ik dat ooit heb gewild. Ach, je bent jong en je wil wat. Achter de kudde aanlopen en doen wat iedereen deed, dat is wat ik al die jaren heb gedaan.

Toen kwam er echter een tijd dat ik voor mezelf moest gaan kiezen en niet meer constant de kudde achterna kon lopen. Ik moest namelijk kiezen voor een studie. Het leven was voor mij al die jaren uitgestippeld, wat mijn keuzes altijd heel erg logisch maakte. Ik was slim en dus ging ik maar VWO doen. Toen ik die bijna had uitgespeeld, was het tijd voor de keuze. Maar wie was ik eigenlijk? Waar hield ik van en wat vond ik leuk? Dat wist ik eigenlijk helemaal niet. Toch maakte ik een keuze voor hetgene wat mij het leukst leek en daar ging ik. Ik ging niet zomaar even een andere studie, ook moest ik daarvoor verhuizen. Niet meer veilig bij papa en mama in huis, die elke dag het eten klaar hadden staan en de was hadden gedaan. Vanaf nu kwam het ineens wel heel erg op mezelf aan en kon ik niet zomaar vragen wat ik beter kon doen en of ik dingen echt wel goed deed zoals ik ze deed.  Een nieuw deel van Nederland, een nieuwe stad, een nieuwe studie, een nieuw huis en daarbij werd ook een nieuwe ‘ik’ geëist. En zo gemakkelijk was dat niet.

De nieuwe stad werd voor mij al snel een walhalla van feestjes, met het vele zuipen en lange nachten. College skippen was ook iets wat ik ’s ochtends na weer een te mooi feest - waarvan ik het einde niet meer kon herinneren - vaak een goed idee vond. Er waren periodes dat ik een avond niet leuk vond als ik niet dronken was en geen aandacht kreeg van Jan en alleman. Ik stortte me volledig in het studentenleven. Ineens had ik de mensen om me heen die ik al die jaren al had gewild en de activiteiten waar ik altijd al van had gedroomd. Vroeger was het namelijk anders. Ik was vaak alleen, deelde mijn meningen en gevoelens niet en zat constant achter mijn computer wanneer ik thuis was. Ik wilde altijd met mensen afspreken, weekendjes weg gaan, naar de bioscoop, buiten de deur eten, nieuwe dingen uitproberen en activiteiten ondernemen. Maar ik deed het niet. Ik wist eerder niet hoe het moest, woonde daarvoor in het verkeerde dorp en had daarvoor ook niet de juiste mensen om me heen. Toen ik zag hoe makkelijk het was om hier wel alles te doen wat ik altijd al had gewild, was het voor mij bijna onwerkelijk. Ik wou zoveel genieten en meemaken dat ik mezelf voorbij liep. Mijn studie kwam op de vijfde plek te staan. Mijn studie was wel leuk, maar het kostte me vooral heel veel energie en ik vond het op dat moment helemaal niet zo belangrijk. Terwijl ik daar toch echt voor was gekomen. Dat wist ik zelf heel goed. Daarom vond ik dat ik faalde.

Wat ik altijd moeilijk heb gevonden is het ouder worden. Bij het ouder worden horen dingen die ik nooit heb gewild. Verantwoordelijkheid nemen, zelfstandig zijn, dingen doen die goed zijn, werken, verplichtingen nakomen.. Nee dat was niks voor mij. Ik snapte niet waarom mensen er plezier in hadden. Ik kon alleen maar denken aan alle leuke dingen die er waren en de dagen die ik in bed lag, wanneer ik dacht aan momenten waar ik van kon genieten. Waarom zou je moeten werken? Dat ging alleen maar om geld en geld gooi je zo weer aan de andere kant eruit. Studeren, wie dat ooit had bedacht, was wel slim maar had het leuker moeten maken. Dat waren mijn gedachtes. Ik heb nooit echt kind kunnen zijn en dit waren dan ook de jaren waarin ik daar tegen op liep.

Hallo lezer, snap je al waar ik heen wil? Waarschijnlijk niet. Ik heb heel veel te vertellen, waardoor ik soms zinnen aan elkaar verbind die niet direct een verband met elkaar hebben. Ik heb mijn hele leven al een liefdeverhouding met letters, al is het niet altijd makkelijk geweest om uit te leggen hoe ik me voelde. Waar ik nu zinnen schrijf, waren het eerst losse woorden. Toch doe ik nu een poging om mijn verhaal vast te leggen in dit beperkt aantal woorden.

  

Waar het om gaat, is dat ik op een punt heb gestaan waar ik uit die veilige haven ben gevaren. Ik weet niet hoe het precies is gegaan en waarom er ineens de omslag was. Na enige bezoeken aan een psycholoog op de UT en heel wat Google-zoektermen over mogelijke stoornissen verder pakte ik de telefoon.  Ik heb van jongs af aan een angst om te bellen. Hoe die angst is ontstaan weet ik ook niet, ik weet alleen dat ik steeds minder moeite er mee krijg. Maar op zo’n moment is bellen heel erg eng. Elke keer voor ik bel hoest ik een paar keer, zodat mijn stem normaal is wanneer ik praat. ‘Ik wil graag een afspraak maken met een psycholoog’. Dat was de stap. Eentje die eigenlijk heel erg makkelijk lijkt, maar voor mij jarenlang was uitgesteld. Ik wou het alleen, zou het alleen kunnen, durfde het niet aan, kon er niet over praten of was er nog niet klaar voor. Allemaal redenen om niet die ene stap te nemen.

Na die ene stap te hebben genomen werd het tijd voor mijn intake-gesprek. Op het moment dat ik naar binnen liep was er meteen een goed gevoel. Een gevoel van vertrouwen, rust en acceptatie. Ik voelde meteen dat het goed zat. Het was alsof ik eindelijk een keer werd begrepen en er werd geaccepteerd dat ik het had. Alsof ze mij zouden willen helpen, omdat ze het jammer vonden dat dingen zo gingen. Dat was een heel gek gevoel. Doordat ik me open stelde en probeerde te praten over wat ik voelde, kreeg ik ook het gevoel dat ik daar wat voor terug kreeg. Doordat ik vertrouwen kreeg door te praten, wilde ik meer praten.

Het was gek om te weten dat ik er klaar voor was om met mezelf bezig te zijn. Ik heb vaker op het punt gestaan waarop ik tegen mezelf zei dat ik er iets aan ging doen. Soms lopen je hoofd, lichaam en hart alleen niet op hetzelfde tempo. Ik besefte dat het even om mezelf moest gaan en ik andere dingen op de tweede plek moest zetten, maar mezelf vooral op één. Ik mocht eindelijk een keer voor mezelf kiezen. Ik ben namelijk een held in mezelf opofferen en alleen maar dingen voor anderen te doen. Deze nieuwe instelling begon bij mijn eerste keren ‘nee’ zeggen of hele dagen op de bank liggen niks te doen, waarbij ik alle Teen Mom, Awkward en Dr.Phil uitspeelde. Dat was op dat moment wat ik nodig had. Het ging tegen mijn principes van presteren en ‘het goed doen’ in, maar toch was het fijn om een keer naar mezelf te luisteren.

Tijdens mijn tweewekelijkse gespreken mocht ik mijn emoties aandragen. In het begin was het simpelweg praten over mijn situatie, enige theorie achter mijn gedachten en hoe ik dat aan kon pakken. Voor het eerst in al die jaren praatte ik echt over diepe gevoelens binnenin mij. Kleine dingen die mij prikkelden kwamen voorbij en het was niet erg. Bij andere mensen had ik altijd het idee dat ik me aanstelde wanneer ik vertelde over kleine dingen die me dwarszaten. Meestal was het een hele hoop kleine dingen die maakte dat ik in de war was. Foute en irreële gedachtes die ik zelf als logisch had bestempeld kwamen aan bod. Ik was onzeker, omdat ik me zorgen maakte over of het wel goed genoeg was wat ik deed. Waarop de psycholoog reageerde: ‘Maar wie zegt dat het niet goed genoeg is’? Dat was ik. Ik was de harde bitch tegen mezelf, maar naar anderen toe heel erg accepterend. Ik mocht wel eens aardiger tegen mezelf gaan zijn. Mijn gevoelens niet onderdrukken, maar naar mezelf luisteren. Doen waar ik zelf zin in had. Niet meer constant rondrennen, ook al had ik het idee dat ik 60 uur per week moest studeren van mezelf. Ik had namelijk al genoeg studievertraging in te halen. Wat leidde tot een constante boosheid op mezelf, omdat ik niet effectief genoeg had zitten te studeren of omdat ik niet al die uren had gehaald wanneer mijn concentratie op was. Ik kon niet zomaar op de bank gaan zitten zonder elke 10 minuten mezelf erop te wijzen dat ik nog steeds niks had gedaan. Elk kwartier dat ik weg zag tikken voelde alsof ik weer een kwartier had gefaald. Ze hadden me altijd gezegd dat ik doelen moest stellen, dus deed ik dat. Maar wanneer het net weer even te gezellig was of wanneer ik er net even nog geen zin in had was ik weer boos. Maar niet boos op de manier dat iedereen je kan horen vloeken of je gezicht rood aanloopt. Het was een boosheid van binnen, die van mij alleen was. En dat maakte het tien keer zo zwaar. Want als woede niet wordt geuit, kropt het zich op en komt er een moment dat de bom ontploft. En dat gebeurde op een gegeven moment om de paar weken, totdat ik erover ging praten.

Terugdenkend aan de gesprekken met de psycholoog, komt ook meteen in mijn gedachten naar boven dat ik op het moment dat ik met de gesprekken begon, samen was met iemand. Wat ik echter snel merkte, was dat hij mij niet gaf wat ik wou. Mijn enige wens was dat hij naar me zou luisteren als ik zou vertellen hoe het was. De gesprekken waren namelijk intensief voor mezelf. Mijn hoofd begon te tollen zodra het een uur van tevoren was. Eigenlijk begon hij al een week van tevoren draaien, maar pas op hoge snelheid wanneer het bijna weer tijd was. Dit duurde dan ook de hele dag. Het was als een soort eerste werkdag, een nieuw school of een nieuwe omgeving. Want elke keer dat ik er was ontdekte ik een nieuw deel van mezelf, waarbij de deur altijd dicht had gezeten. Teruggaande naar het samen zijn met diegene en de wens die ik stelde, werd al snel duidelijk dat hij mij niet tevreden stelde. Het ging heftig worden en ik had daar zijn volledige toewijding bij nodig. Of helemaal niet. Ik wou het doen voor mezelf en met mezelf. Als iemand in dat plaatje pastte, had het gekund, maar dat plaatje was wel eentje waarbij ik centraal stond. Zo kwam daar dan ook een eind aan. Ik vond het samen zijn al moeilijk, want het is niks voor mij. De onzekerheid en de vraag of ik wel goed genoeg was, speelden vaak door mijn hoofd. ‘Moet ik het zo doen, of zo? En is dit goed?’ Hoe fijn ik me ook op  mijn gemak voelde bij hem, het was niet zoals het zou moeten zijn. Dus koos ik ervoor om alleen te zijn. En op het moment van schrijven ben ik dat nog steeds. Nou ja, ik heb geen liefde naast me en ben mijn eigen beste vriendin geworden. Op een gegeven moment kwam het besef namelijk dat het waar was wat ze zeiden: je kan pas houden van iemand als je van jezelf houdt. Daarnaast zeggen ze ook dat we de liefde accepteren die we denken te verdienen. Ik heb me altijd weinig geliefd gevoeld, maar dat kwam voornamelijk omdat ik dacht dat ik het niet waard was het te verdienen.

Ik heb mijzelf leren accepteren. Dat is de rode draad van mijn tijd bij de psycholoog geweest. Ik heb geleerd dat ik er mag zijn. Ik ben het waard om te leven. Ik ben nog steeds zoekende naar het doel van het leven, maar ik ben in ieder geval weer onderweg. Ik snapte eerst niet wat het uit zou maken of ik wel of niet bestond en dus wel of niet zou gaan. Na een voorval in naaste kringen zag ik al snel wat voor impact het zou hebben als iemand zoals ik zou gaan. Misschien was het een soort van teken. Ik weet het niet. Het heeft mij in ieder geval geïnspireerd het niet te doen en de kracht te vinden om door te zetten en hier nog steeds te staan. Dat ik nog steeds besta is redelijk een vorm van lef hebben. Hoewel weggaan ook een vorm van lef hebben zou zijn ben ik blij dat ik niet zo egoïstisch ben geweest.

Ik heb altijd gedacht dat mijn gedachten nergens op sloegen en ze totaal onbegrijpelijk zouden zijn. Toen mijn psycholoog echter mijn verleden kende en mijn hele verhaal, zei ze op een gegeven moment toen ik mijn gedachten vertelde, dat het logisch was dat ik zo dacht. Mijn ogen puilden zo ongeveer uit en mijn mond viel open. Ik vond het zo gek dat iemand mijn gedachten oprecht logisch vond,  ook al waren ze niet goed. Dat was voor mij een soort erkenning dat ik niet gek was geworden en ik ook echt niet faalde. Er waren alleen een paar kleine dingetjes mis gegaan in mijn hoofd. En daar konden we wat aan doen.

Na een half jaar was ik redelijk uitgepraat. Ik praatte over kleine dingen die me dwars zaten, maar er viel weinig te bepraten en ik ging ook vaak genoeg binnen het uur weer weg. Ik vond het eng om de gesprekken op te geven, want dan zou ik het ook echt weer alleen met mezelf moeten regelen. Het was altijd heel erg fijn om naar de gesprekken uit te kijken, als een soort houvast. En die zou weggaan, want mijn psycholoog had door dat ik - zo zei ze dat in ieder geval - ‘niet enorm heftige problemen had’. We bouwden het af en het lukte me redelijk om staande te blijven. Op een gegeven moment was het dan ook tijd om afscheid te nemen. In mijn laatste gesprek met haar stipte ze mijn verhaal nog een keer aan met de volgende woorden: ‘je bent sterker dan je denkt’. Ik vond het zo mooi om dat te horen van iemand die het oprecht meende en er ook inzicht in had. Sindsdien zeg ik dat tegen mezelf als ik het niet meer zie zitten. En zie daar, ik ben er nog. En ik doe het alweer een half jaar met alleen mezelf. Niet helemaal alleen natuurlijk, want ik heb ook hier ver weg van mijn oude vertrouwde omgeving heel veel lieve en leuke mensen leren kennen. Als het niet gaat brengen ze me eten in bed, leggen ze lieve briefjes neer, luisteren ze naar me en boven alles: geven me knuffels.

Dit, wat ik nu heb verteld, ook wel mijn levensverhaal, dat is lef hebben. Dat ik de stap heb durven te nemen om echt wat aan mezelf te doen, dat is lef hebben. Dat ik ga voor wat ik leuk vind, dat is lef hebben. Eerder wou ik nooit laten weten wat ik had meegemaakt. Nu ben ik zelfs een klein beetje trots hier op, omdat ik zoveel groter ben geworden. Wie weet spoor ik iemand aan om ook dat kleine beetje lef vanuit zijn tenen te halen om iets te veranderen in zijn leven. Ik ben daarnaast van mezelf gaan houden. Die rare, gekke dingen die ik soms doe, dat maakt mij. Doordat ik dat nu durf te doen en doordat ik nu dus mezelf durf te zijn, snap ik eindelijk waarom sommige mensen me niet kunnen missen. De giechels, de grapjes, de gekkigheden en de creatieve uitspattingen maken mij zoals ik ben en juist die dingen maken mij zo geweldig. Ook mag ik van mezelf meer doen wat ik wil. Dat wil zeggen dat als ik merk dat ik behoefte heb aan een avondje zuipen, een middag schrijven of een ochtend tv kijken, ik dit meestal wel mag van mezelf. De dag daarna gaat alles dan vijf keer zo goed. Het weg stoppen van mijn gevoel is verleden tijd en hierdoor laat ik mezelf meer vrij. Vrij om te zijn wie ik echt ben.

Wie ik vroeger was en wie ik nu ben zijn dezelfde persoon: ik. Het verschil tussen beide schuilt in het lef wat ik heb getoond en wat lef heeft gebracht. En dat begon allemaal bij dat ene telefoontje wat ik dagen, weken, maanden en jaren had uitgesteld.

“The important thing is to take that first step. Bravely overcoming one small fear gives you the courage to take on the next.”

2013, you were awesome.

Een nieuw jaar, nieuwe kansen, zeggen ze wel. Ik heb het ook altijd zo gevoeld, maar dit jaar voelt het anders. De afgelopen jaren zag ik het nieuwe jaar altijd als een nieuw begin. Nu niet. Ik zie het als een vervolg van afgelopen jaar, ook al is het fijn om een hoofdstuk af te kunnen sluiten en weer te starten op een lege pagina. Dat maakt het fijn, maar dat wil niet zeggen dat alles wat daarvoor is gebeurd meteen moet worden vergeten of moet worden weggedrongen. 2013 is geen verleden tijd, hij hoort bij mij en heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. 2013 was meer een soort subhoofdstuk in het betere deel van mijn leven. Ik heb genoten. En dat is voor mij heel wat. Bij deze dan ook een korte terugblik, want dat is 2013 wel waard. Niks mis met het getal 13, dit jaar bracht het mij geluk, hoop en nog veel meer. 

'Toen iedereen dacht dat het niet kon, ging ik lopen'

Het jaar begon met in eind januari een tentamenweek. Zo had ik 4 tentamens in 4 dagen en iedereen verklaarde me voor gek dat ik het überhaupt ging proberen. Ik had een instelling van "ik zie wel" en dat heeft ervoor gezorgd dat ik me één keer geen zorgen maakte en gewoon deed wat ik kon. Dit resulteerde dan ook in een fantastische score van twee zessen en twee achten. En dat ook op vakken die ik al tijden aan het uitstellen was. Mijn god, wat was ik blij en wat heb ik iedereen een poepie laten ruiken. Ik kan het wel, maar soms sta ik mezelf daar in tegen. Wanneer dat dus niet het geval is, zoals nu, gaat het beter dan ooit. 

De psycholoog

Ook draaide het jaar erg om de psycholoog. Mijn intake en dergelijke waren gek, maar ergens ook vertrouwd. Dit was een plek waar ik wel mijn verhaal kon delen en waar er naar mij werd geluisterd en vragen werden gesteld. Het eerste halfjaar ben ik daar dus ook heel druk mee geweest, ook buiten de schermen om. Voornamelijk buiten de schermen om eigenlijk. Dat kostte me heel veel tijd en moeite, maar dat maakt wel dat ik hier zit en niet meer van die enorme droevige aanvallen heb. Mijn huisgenoten weten wat ik daarmee bedoel. De psycholoog constateerde al snel een dysthyme stoornis bij me, wat er ook voor zorgde dat ik me eindelijk een keertje begrepen voelde. Ook was het een erkenning dat ik me al die jaren niet heb aangesteld, maar juist iets had waar gewoon iets aan kon worden gedaan. Ook kon ik het eindelijk een beetje uitleggen aan mensen om me heen. 

In de zomervakantie was de psycholoog ook op vakantie, wat ik soms wel moeilijk vond. Echter, ik kwam er ook meer achter hoe ik met mezelf om kon gaan en mezelf de tijd moest/mocht geven. - Goed hè, ik mag soms dingen van mezelf en dwing mezelf niet meer altijd -. Na de vakantie werd al snel duidelijk dat ik niet meer zoveel had te vertellen en zo kwam dan ook dat ik het op een gegeven moment heb afgesloten. Ik kon het alleen. Ik kan het nog steeds alleen. Niet helemaal natuurlijk, maar op die momenten dat het niet meer helemaal gaat heb ik genoeg mensen naast me die er voor me zijn. 

De afgelopen maanden gaat het dan ook stukken beter en ben ik zelfs aan het genieten. De laatste tijd is het soms wel heel erg druk en moet ik van mezelf even tijd nemen. Iets doen waar ik zelf blij van word, in plaats van iemand anders. Daar ga ik komend jaar ook verder mee bezig, al zit het in mij dat ik veel voor anderen doe. 

Ik ben zekerder geworden. Door gesprekken heb ik geleerd dat er vooral veel tussen mijn oren zit. Negatieve gedachtes die ik voor mezelf altijd als logisch beschouwde, terwijl een ander me voor gek zou verklaren. Ik heb geleerd dat ik er mag zijn. Dat dingen die ik anders doe of die anders zijn mij juist mij maken. Dit komt er op neer dat ik mijn goede eigenschappen probeer te versterken en m'n slechte probeer om te zetten in alsnog een positieve gedachte. Klinkt heel logisch, maar het kost behoorlijk wat moeite om bepaalde patronen in mijn hoofd te doorbreken. Gelukkig ken ik mezelf heel goed, wat waarschijnlijk ook wel uit mijn teksten naar voren komt. Ik betrap me soms wel op een verkeerde interpretatie en kan soms ook wel weer enorm boos worden op mezelf. Maar soms denk ik ook: 'goh Berry, dat heb je best goed met jezelf geregeld'. Als een ruzie waarvan je weet dat hij gaat gebeuren, maar hem voor de ruzie uitbarst hem probeert te sussen. Zoiets.

Nog een paar dingen die me heel erg goed zijn bijgebleven van de psycholoog zijn de volgende. Ik kwam op een gegeven moment langs met kleine dingen die me dwars zaten. In de zin van: dit merkte ik op als FOUT. Zij vond het helemaal niet zo fout en soms zelfs logisch. ZE VOND MIJN GEDACHTEGANG LOGISCH!!!! Hallo? Dat kwam uit de lucht vallen. Daarnaast moest ik aardiger tegen mezelf zijn. Ik was te streng. Wie zegt dat ik 8 uur effectief op een dag moet studeren? Iedereen heeft mindere dagen. Soms heb je een goede dag, soms een slechte. Een uurtje studeren is al goed. Twee uurtjes was top en drie uurtjes was echt heel goed. Ik moest minder streng zijn en minder erop zitten. Het meer laten gebeuren in plaats van alles onder controle willen hebben. Aardiger zijn en mijn eigen beste vriendin worden eigenlijk. Daarnaast zei ze ook nog bij een van de laatste keren: 'je bent sterker dan je denkt'. Dat vond ik zó enórm móoi. Zo fijn. Zo magisch. Want ze meende het oprecht. Elke keer dat de gedachte in me op komt 'zal ik niet gewoon voor een trein springen' dan zeg ik dat tegen mezelf. Want ik weet dat het zo is.

Het lijkt wel of mijn hele 2013 uit dit psycholooggedeelte heeft bestaan. Stiekem is dat ook een beetje zo. Het klinkt nu enorm serieus, suf en saai. Maar het was stiekem een enorm avontuur waarbij ik mezelf in het karretje van een achtbaan vast moest houden. Ik ben blij dat ik die ene stap heb gezet en dat ik daardoor zo'n jaar heb gehad.

'We accept the love we think we deserve'

Ik begon het jaar met daten, maar merkte op een gegeven moment dat het niet meer werkte. Ik miste iets. Ik was druk bezig met mezelf en had het idee dat hij niet doorhad hoe belangrijk dat voor me was. Ik had iemand nodig die naar mij luisterde als ik weer bij de psycholoog weg kwam. Die samen met mij uitvogelde wat ik kon doen en wat er mis was. Nodig hebben is het eigenlijk niet eens bedenk ik me nu. Het was dat of niks. Volledige support of gewoon me, myself and I. Ik deed het nu en voor mezelf en wou op dat moment alleen maar dingen doen waar ik voor meer dan 100% achter stond. Hij kon me op dat moment niet geven wat ik zou willen (goh, ik wou ook een keer iets). Het was jammer, maar het was op dat moment het beste.

Op een gegeven moment was er het besef dat hij me miste. Ik miste hem ook wel, in de zin van: ik heb het altijd fijn gevonden om bij hem te zijn. Het kwam nogal onverwachts, maar stiekem wist ik dat het moment ging komen. Toch fijn, die erkenning van je gevoel. Maar goed, hij veranderde al weer snel zijn gedachte, omdat het nu toch niet ging werken. Onze levens waren uit elkaar, te verschillend en met verschillende richtingen. Wie weet, ooit.

Ik merkte wel dat toen het beter met mij ging, dat ik beter met mensen om kon gaan. Naar mijn idee kon ik ze meer liefde geven. Ik gaf altijd, maar moest dat ook vaak van mezelf. Dan ben je toch wat minder liefdevol dan dat je eigenlijk denkt.

Om niet op specifieke personen in te gaan - ze zijn niet allemaal de moeite waard - ga ik de rest van deze 'kleine' subtitel kort houden. Ik heb geleerd om te relativeren qua liefde. Ik heb een aantal keer een 'nee' in m'n gezicht gekregen, omdat het niet wat zou worden. Ik heb alleen wel geleerd om dit niet te persoonlijk op te vatten, maar terug te kijken op gezelligheid. Tuurlijk wist ik ook wel dat het niet de prins op het witte paard was, maar ik hou altijd van dromen. Je weet het maar nooit namelijk. Met dat motto kom je heel ver, maar heb je ook meer kans op blauwtjes zal ik zo maar zeggen.

Ik ben de laatste tijd ook tot de conclusie gekomen dat in de omgeving waar ik nu in zit, ik misschien niet ga vinden wat ik 'zoek'. Ik haat het zoeken naar liefde, want als je iets zoekt vind je het sowieso niet. Maar you know what I mean. Op elk potje past een deksel zeggen ze ook. Toen ging ik nadenken over wat dan mijn deksel (wat een poepwoord: dek - sel) zou kunnen zijn. Meestal zijn het wel 2 types die toch ergens wel een beetje op elkaar lijken. Toen ging ik denken aan mijn Tinder-likes (snap je m'n gedachtegang nog?) en besefte me dat waar ik nu mee bezig was en wat ik het meest aantrekkelijk vind niet samen lopen. Een tikkie alternatief, eigenzinnig, uitbundig en sociaal. En het liefst good looking. YES PLEASE. Aanmelden kan via BerryzoektPrins@gmail.com. Zoiets.

Studeren, wat is dat ook alweer?

Na een jaar zo goed als niet studeren vraag ik me dat soms wel af. Ik weet niet zo goed hoe ik dat mijn eerste jaar hier deed. Is dat elke dag een boek openleggen wanneer je thuis bent en je je verveelt? Gek toch. Ik denk dat ik nog steeds in het ritme moet komen. Dat vind ik lastig.

Net als het feit dat ik nu al een aantal jaar studeer en mensen moet gaan vertellen hoe lang ik al studeer, hoe ver ik ben en wat ik wil gaan doen. Ja ik baal. Maar ik weet ook dat het moest vorig jaar. Je zegt alleen niet tegen een wereldvreemde waarom je zo lang studeert. Of eigenlijk een jaar op je luie reet hebt gezeten. Me so sorry. En wat ik wil gaan doen en of daar werk in te vinden is en of ik überhaupt iets kan straks? WEET IK VEEL.

Ik sukkel wel gewoon door. Ik heb bijna mijn hele tweede jaar afgerond. Het komt wel. Vakken waar ik al jaren tegen op kijk, die red ik ook ineens. Het komt wel. Ik moet in mezelf geloven. Dan komt het wel. Goedzo Berry. Het komt wel.

We hebben de I, we hebben de K, we hebben de E, we hebben de A: IKE-A-A-A-AAAAA

Na solliciteren voor de zomervakantie (waarbij ik eigenlijk werd aangenomen, maar doordat ik 1 week niet kon werken door de Kick-In, ze dat toch niet deden), solliciteren voor een andere functie (niet uitgenodigd) en opnieuw op gesprekken komen (aangenomen) werkte ik toch ineens bij de IKEA! Matrassen en bedden verkopen it was. Jammer genoeg weet ik dat het van korte duur was, omdat ik te horen heb gekregen dat mijn lopende contract (tot eind januari) niet wordt verlengd. Ik ben niet het verkoopdier wat ze zoeken. Nee ik ben geen verkoopdier, maar ik ben wel heel veel meer dan dat. Ik ben meer een verkoopmens. Iemand die eerlijk is en geen spullen verkoopt waar ik niet volledig achter sta. Ik ga geen dingen beweren die niet waar zijn. En ik moet groeien in mijn zekerheid. Als ik weet dat iets goed is prijs ik het aan. Maar ik ga geen natuurlijke materialen verkopen aan een bijstandsmoeder. UH uh uh *schud vinger heen en weer*. Ach, their loss zeggen we dan. TOCH?

Oh en ik ben niet boos hoor, maar ik heb niet het idee dat ik mezelf die 2 maanden volledig heb kunnen laten zien. Dat vind ik gewoon jammer. Ook al weet ik dat het misschien ook wel beter is nu ik straks weer ietsje meer tijd over heb. Het was namelijk wel retedruk.

Vriendjes en vriendinnetjes

Dankzij mijn vriendjes en vriendinnetjes die ik allemaal om me heen heb, heb ik van 2013 een groot feest kunnen maken. Daarnaast waren er hele serieuze gesprekken, die ik koester. Ik vind het eigenlijk wel magisch hoe fijn die gesprekken kunnen zijn en hoe goed je daar op voort kunt borduren en jezelf aan vast kan klampen. Zo gek eigenlijk, over de rest heb ik enorm veel te vertellen, maar hierbij eigenlijk niet. Misschien wel omdat deze het meest onbeschrijflijk is en het toch meer een gevoel is. Dat gevoel van dat je er niet alleen voor staat en dat er genoeg mensen achter je staan. Ze staan achter je, als een schaduw die je opvangt als je valt, maar ook als degenen die je stilletjes duwen richting de zon. Guys, love you. Dat is het enige wat ik er nog over te zeggen heb. En dat is genoeg.

2013, I love you!

Gek toch. Zo'n jaar. Ik ben zoveel veranderd en heb zoveel geleerd. Het was een gek jaar. Maar ook waanzinnig. Brengt me bij het feit dat ik samen met een paar anderen ook een hele waanzinnige almanak heb mogen maken waar enorm veel tijd en moeite in heeft gezeten. Ook zoiets.

Eigenlijk ben ik gewoon blij dat ik er nog ben en dat ik dit jaar heb mogen meemaken. Het is voor het eerst dat ik kan zeggen dat ik richting gelukkig ga. Ik wil niet zeggen dat ik gelukkig ben, wie weet wat er om de hoek komt. Maar ik ben in dit jaar zoveel verder gekomen dan dat ik ooit had durven dromen. En daarom was het mijn jaar. Daarom wordt komend jaar ook mijn jaar. En het jaar daarna. En het jaar daarna. En het jaar daarna? Die ook.

Vechtende woorden

Ik heb iets tegen discussies, tegenstrijdigheden en (verbaal) vechten. En ik kan er niks aan doen. Deze afkeer is er altijd al geweest, ook al is hij de afgelopen jaren wel minder geworden. Het liefst heb ik dat iedereen het met elkaar eens is. Maar dat kan niet. 

Ik denk dat het begonnen is bij de discussies die er vroeger altijd waren. Het was oneindig, hield niet op en het maakte mensen kapot van binnen, ook al lieten ze dat niet merken. Een ruzie breekt mensen van twee kanten. Na meerdere keren gebroken te zijn en oneindige discussies te voeren over wat ik vind en wat de ander vindt, ben ik er eerlijk gezegd helemaal klaar mee. Soms bereik je iets, kom je ergens, maar het merendeel van de discussies moet iemand toegeven of bijleggen. Misschien dat ik daarom ook wel zo snel toegeef, ik ben het gewoon moe. 

Daarom heb ik ook een tijdje me niet verbaal gemaakt in groepen. De discussies die ontstaan tijdens het ontwerpen van iets, tijdens het organiseren iets of tijdens het maken van iets: liever niet. Onzekerheid bovenop nog een andere hoop onzekerheid was een enorme berg onzekerheid en 'faal-isme'. Daarom ging het met de studie ook niet goed. Ik deed niet mee, waardoor ik het idee had dat ik faalde en niks kon. Na een jaar heb ik wel de spirit terug om mee te doen, maar dit maakt niet dat ik het discussiëren soms helemaal zat ben. 

Soms hou ik me stil, omdat ik het zat ben te moeten vechten tegen iets waar niet tegen te vechten valt. Enorm koppige mensen of mensen met een enorme eigen mening ga ik liever uit de weg. Door dat soort mensen laat ik me zelf ondersneeuwen, ook al heb ik ergens, verstopt in mij, ook echt wel een eigen wil en een eigen mening. Een eigen wil en mening, die de laatste tijd ineens naar de voorgrond treden, maar die ik soms nog wegstop wanneer ik er klaar mee ben. Laf? Nee. Laat me dan alsjeblieft. Misschien vind men mij soms dan een enorme lafaard, maar als ik vind dat stil houden op dat moment beter is, omdat dat op dat moment bij mij ligt, laat me dan maar gewoon. Push me niet om m'n eigen mening te hebben. 

Het liefst zou ik willen dat alles goed was, dat iedereen het na 5 minuten discussiëren met elkaar eens was en dat er niet van die moeilijke starre mensen op de wereld bestaan. Meer peace, love and icecream. Het heeft geen zin om elkaar pijn te doen met woorden, daar zijn ze niet voor gemaakt. Woorden zijn gemaakt om te delen. Het delen van liefde, ideeën, gevoelens en vertrouwen. En daar laat ik het bij, dat is genoeg voor mij. 

Boksen tijdens tentamenweken

Tegenslag, het is weer zover. Ook al maakt het woordje 'weer' het meteen weer zo negatief. Tuurlijk, het is ook best wel negatief, maar toch hoort hij erbij. Het lukt me even niet. Hoe moeilijk ik dat ook vind om toe te geven, ik kom er even niet uit. Het is niet gek, het hoort erbij. Hoe moeilijk ik het ook vind om te accepteren dat dat er nou eenmaal bij hoort. Ik kan mijn gevoel niet zo goed beschrijven. Nouja, misschien toch wel als ik een poging doe. 

Waarom ik me nu simpelweg kut voel, is eigenlijk om het volgende. Ik ben bezig met mijn vierde jaar Industrieel Ontwerpen en heb simpelweg gezien 1,5 jaar vertraging. Ik voel me eigenlijk een enorme faalhaas. Terwijl ik dit schrijf barst ik in huilen uit. Ik vermeld dit niet om zielig te doen of wat dan ook, maar nu ik dit zo schrijf realiseer ik me weer hoe het voelt. Het is alsof iets constant tegen je aan drukt, je naar beneden wil halen en je de afgrond in wil stoppen. Alsof je elke dag 10 bokswedstrijden hebt, 40 keer valt en weer opstaat en je net niet knock-out wordt geslagen elke keer. 

"Gravity is working against me. And gravity wants to bring me down."

Ik loop nu weer tegen mezelf aan, net voor de tentamens. Daarvoor gaat alles prima en kom ik die bokswedstrijden wel door, niet zonder slag of stoot, maar het lukt. Maar het lijkt wel wanneer het er op neer komt, mijn lichaam protesteert. Ik geef niet te snel toe aan dat gevoel, omdat ik me niet wil aanstellen of van een vlieg een olifant maken. Echter wanneer ik een avond langer blijf dan bedoeld is, ik dit eigenlijk heel goed weet en ook zeker weet dat ik de volgende dag later wakker word dan de bedoeling is, begint het te dagen. Ook als ik dan de hele ochtend naar mijn laptop heb lopen staren, maar bij elke poging mijn hoofd m'n doen al gaat tegen spreken, loop ik vast. 

De berg is de laatste tijd zo hoog dat ik niet meer weet hoe ik die top ga bereiken. Ik raap m'n moed bijeen, doe m'n best, steek er tijd in en dat resulteert dan in een sessie waarbij niks goed is. Ik heb alle kanten van de berg omhoog proberen te klimmen, maar na zoveel keren falen is mijn energie op. Is dat gek? Nee. Moet ik door blijven zetten? Ja. De kunst is om uit te vinden hoe. Ik weet wat er nodig is, maar ik weet gewoon niet meer hoe. Ik ben niet dom, ik ben geen mislukkeling en ik ben ook echt wel creatief. Het komt er nu niet uit. Gek toch. Wil iemand die blokkades opheffen?

Maar HOE dan nog? Heb ik hier een nieuwe mindset voor nodig? Moet ik misschien maar een keer niet nadenken? Moet ik eerder beginnen? Moet ik eerst meer zelfvertrouwen creëeren? Of rust? Ik weet niet hoe. Ik weet alleen dat ik volgende week dingen af moet hebben en dat ik nu niet zie hoe ik het moet doen. Ik weet dat kleine stapjes helpen, maar die kleine stapjes (programma openen, kijken wat er moet gebeuren, beginnen te typen) voor nu eigenlijk nog te grote stappen zijn en dat ik eerst iets met mijn hoofd moet doen. Maar dat kan niet. 

Dus hoe ik dit nu ga doen is de kunst. Weer een vak laten varen, weer een onvoldoende halen, weer iets niet volbrengen? Liever niet. Ik sukkel eerst wel even door.

De Superstudent: Vergroot je zelfvertrouwen

Ik heb het al vaker over 365 Dagen Succesvol gehad. Nu is er echter ook iets in hetzelfde straatje, maar dan voor studenten. Het doel als student is voornamelijk je Bachelor en Master halen. Daarna lijk je je doel te hebben behaald, maar dan begint het pas. Door goed te weten wie je bent en wat je wil kom jij beter op de weg die leidt naar hoe jij gelukkig wordt. Bij deze tips die ze geven en hoe ik daar over denk en er in sta.

Ik heb alleen de stappen en de opdrachten die vermeld staan genoemd. Wil je meer informatie of de achterliggende gedachte weten? Kijk dan op de betreffende blog op desuperstudent.nl! 

Stap 1: Kom erachter wat jou goed laat voelen

Schrijf eens 10 dingen op die jou een goed gevoel geven, het mag van alles zijn.

• Dansen
• Fijne kleding dragen die bij mij hoort en die iets anders zijn dan anderen
• Nieuwe spullen in huis
• Alles opruimen en schoonmaken
• Thuiskomen na een drukke dag
• Iets maken/presteren
• Muziek (John Mayer I love you) 
• Serieuze gesprekken met vrienden/vriendinnen
• Andere mensen blij maken
• Relaxen (bijv. massage)

Stap 2: Je bent je omgeving

Schrijf de namen op van iedereen waar je de afgelopen week mee om bent gegaan. Zet daarna een plusje bij de mensen die je een goed gevoel geven en een minnetje bij de mensen die je geen goed gevoel geven. 

• Mijn dispuut: +/-
• Mijn jaarclub: +/-
• Mijn ouders: +/-
• Mijn huisgenoten: +/-
• Leden van de studentenvereniging: +/-
• Studiegenootjes: +/-

Is dit erg? Nee. Ik zit bij zoveel clubjes, maar om al die mensen weer onder te verdelen vind ik té. Ik weet zelf zo op te noemen wie ik een plusje of minnetje zou geven. Sommige mensen geven mij echt dit twijfelende gevoel, bij anderen ligt het aan de persoon. Ik weet wel waar ik het meeste uithaal en daar blijf ik bij. 

Stap 3: Vind jouw zandbak

Zorg dat je in de juiste zandbak aan het spelen bent. 

Ik weet dat ik op mijn plek ben, maar ook waar ik nog kan groeien. Ik kan zelfstandiger worden en dat ga ik ook doen.

Stap 4: Breng het de wereld in

Het allerbelangrijkste is dat jij de wereld inbrengt wat jij tof vindt.

Ik vind het soms nog wel moeilijk om te zeggen wat ik gaaf vind of wat ik vind dat er moet gebeuren. Ik weet wel dat ik de afgelopen jaren daar al heel erg in gegroeid ben en het nu wel echt laat weten wanneer ik iets hélémaal zie zitten. Dat is mijn enthousiasme.

Stap 5: Help anderen

Kijk nog eens naar die lijst met namen die je hebt opgeschreven en geef iedereen aankomende week een complimentje. Dit zal een grote invloed hebben op je relaties. 

I will try. Soms voel ik me een te grote egoïst, die alleen maar met zichzelf bezig is. Ik weet dat het ergens niet zo is, maar 's avonds praat ik minder met anderen, omdat ik denk dat ik ze tekort doe en ik geen verhaal te vertellen heb.

Enthousiaste stuiterbal

Het is maandagavond, voorbij 1 uur. What the hell doe ik nog wakker zou je zeggen. Ik weet het ook niet. Ik ben van binnen aan het stuiteren (in mijn hoofd dan ook vooral), terwijl mijn lichaam gewoon moe is. 

Misschien heeft het ermee te maken dat ik vanavond om kwart over 6 wijntjes ging drinken bij de buurman (praten over politie, de gemeente en nare buren: hier wil ik een andere keer verder op in gaan), om vervolgens door te sjeezen naar een 'vergadering' wat eigenlijk geen vergadering was. Daarna moest ik nog eten. Na 4 wijntjes en 3 biertjes. Hallo patatje en frikandel speciaal! En chocoladetaart na. - Ondertussen zet ik even John Mayer op, wie weet helpt dat - 

Maar goed. Ik ben dus een enorme stuiterbal. Ik dacht dat vanavond dé avond was om te kijken naar de commissie voor de Taste-versie van Race of the Classics. Blijkt het ineens al commissievorming te zijn. Als enthousiaste stuiterbal kan ik geen nee zeggen en ben ik nu secretaris. En weet je, ik vind het eigenlijk alleen maar leuk. Misschien past het niet in het plaatje dat ik voor me had of het perfecte idee van een planning, maar hè. Ik weet niet of het alcoholpercentage hier iets mee te maken heeft, of dat ik het morgen ineens een superslecht idee vind, maar ik vind het nu gaaf. 

Ze zeggen dat je later altijd alleen maar spijt hebt van de dingen die je niet hebt gedaan. - Is het misschien een idee om voortaan te werken met kopjes in plaats van gewoon lappen tekst? Bedenk ik me net even - Dus met die quote in mijn achterhoofd heb ik eindelijk een keer iets van: 'schijt, ik wil dit'. Ik weet niet hoe, maar ik doe het. Bestuur van mijn dispuut, studiepunten halen (!!), werken bij de IKEA (had ik dat al verteld? Nee hè? Update dan binnenkort ook hierover!) en dan ook nog dit. Maar weet je wat: I LOVE IT. 

Het is misschien keihard werken, maar het zijn allemaal dingen die ik enorm fantastisch vind. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet uiten of moet delen. Het is een warm gevoel van binnen, dat je iets bereikt in het leven. Van een jaar niks doen naar een jaar waarin ik veel lijk te gaan doen is heerlijk. Zeg me alsjeblieft niet dat ik te hard van stapel loop, laat mij alsjeblieft in mijn waan. Zolang niemand me tegenhoudt, maar juist ondersteunt komt het wel goed. Tuurlijk zal ik tegen muren oplopen, omdat sommige dingen niet gaan lukken zoals ik ze eerst voor ogen had, tuurlijk. Maar je gaat toch dingen aan om te leren? Ik ga leren te werken (dat heb ik al zo lang niet echt gedaan), leren te combineren en vooral leren te genieten. En dat laatste is nog wel het belangrijkste. Ik weet dat ik moet gaan genieten. Nu is het moment. Nu kan ik het doen. Nu moet ik het doen. Dit is het waard. En ik ga het meemaken. Niet zonder slag of stoot, maar ik kom er. Dat beloof ik.

Misschien ben ik daarom nu wel zo aan het stuiteren. Omdat ik zo benieuwd ben naar het komende jaar. Ergens ben ik heel erg bang, maar ergens ben ik ook enorm gemotiveerd, enthousiast en gedreven. De komende tijd wordt mijn jaar. Dat ik niet weet hoe mijn planning eruit gaat zien, ik niet weet of ik überhaupt bij mijn projecttentamens kan zijn door de Race, ik leef maar één keer. En vanaf nu ga ik genieten. 

De wereld draait maar door en door en door en door

De wereld is eigenlijk best wel gek. Ik vind het zo gek dat de wereld doorgaat en de tijd niet stopt, terwijl er allemaal dingen gebeuren. Ja oke, het stopt een keer, maar niemand van ons weet hoe dat is. Het is toch gek, dat wij studeren om later te kunnen werken, zodat we daarna weer dingen kunnen doen, kindjes kunnen maken (dat is ook een kunst op zichzelf) en het leven uit kunnen zitten?

Ik heb me altijd over het leven verwondert. Misschien is dat ook wel waarom ik me soms afvraag wat ik hier doe. De wereld is gek. Je moet presteren, want anders hoor je eigenlijk niet bij. En iedereen wil bij het clubje horen waar hij zich goed bij voelt. Dus ben je constant draaiende en leef je zoals je leeft, omdat anderen jou in dat ritme houden. Je moet een deadline halen, omdat mensen bedacht hebben dat jij dat moet. Als ze je ineens zeggen dat je nog een week extra hebt, doe je dat ook. Als je op handen en voeten rond de kerk moet kruipen, omdat jij naar een aantal mensen luistert, dan doe je dat ook.

Macht is dus een gek iets. Eigenlijk heeft de hele wereld macht over jou. Iedereen beïnvloed je, je wordt van hier naar daar gesleept en je kan nooit de tijd eens stilzetten. De wereld heeft geen off-days en staat niet even stil. Misschien lijk ik nu een enorme filosoof, maar ik denk er eigenlijk heel veel over na. Ik vind het gewoon gek dat het allemaal maar zo kan en dat de wereld dus eigenlijk voor jou bepaalt wat je doet. Misschien dat ik daarom zo hou van de spontane, onverwachte dingen. Dan lijkt namelijk wel de tijd even stil te staan, omdat er iets gebeurt wat eigenlijk nooit te verwachten was. Als die momenten er niet zouden zijn bij mij, zou ik het leven minder leuk vinden. Ik kan namelijk heel lang op dat soort momenten teren, maar dan moeten ze wel gebeuren. Spontaan iemand in m'n bed, onverwachte goeie gesprekken, onverwachte opmerkingen, spontane ideëen tot uitwerking brengen. Het klinkt als ik het opschrijf alweer zo simpel en voor te stellen, terwijl dat het eigenlijk helemaal niet is. Afwijken van je dagelijkse sleur en simpele, herhalende dingen is voor mij dan ook een must en het leukste wat je kan gebeuren. En tuurlijk, dat ene idee is soms toch niet zo'n goed idee. En ook zijn er wel eens logeerpartijtjes die je achteraf gezien niet had moeten doen. Maar op dat moment was het vernieuwend, spontaan en een goed idee. En als je goede ideëen hebt, moet je die gewoon uit gaan voeren. Er gaan al zoveel ideëen verloren in de wereld, dus doe er wat mee als het kan.

Om een lang verhaal kort te maken, ik denk dat dit één van de inzichten is die me heeft doen twijfelen over het leven. Als iedereen mij zo enorm beïnvloed, wie ben ik dan nog? Ik ben geen losstaand iemand, ik ben deel van het heelal. Ik draai omdat de wereld draait. De wereld draait ook door zonder mij. Als ik er niet was geweest hadden mensen me ook echt niet gemist. Gek toch? Daarom denk ik soms dat mensen me nu ook niet meer zullen missen, omdat ik maar zo'n enorm klein deel van de wereld ben.

Daarnaast heb ik morgen ook een deadline. En de laatste tijd ligt daar altijd zo'n druk op. Ik vraag me ook weer eens af of het goed genoeg is. Maar zoals ik al zo vaak tegen mezelf heb gezegd, ik moet lief zijn. Lief zijn tegen mezelf vind ik moeilijk, maar ik mag nu in bed liggen schrijven en mag liever niet piekeren. Toch blijf ik de wereld raar vinden en blijf ik me elke keer weer verwonderen wat ik hier in hemelsnaam doe.

Irritante trekjes

Ik heb autistische trekjes. Het is iets dat ik eigenlijk al heel lang weet, maar dat ik de laatste dagen pas besef. 

Ik heb al heel lang het idee dat sociaal doen en zijn voor mij moeilijk is. Ik weet wel dat ik soms mijn dag niet heb en het daarom niet lukt. Op één of andere manier is het altijd zo dat ik tijdens een weekendje weg op een gegeven moment er helemaal klaar ben. Ik heb dan gewoon geen zin om te praten, het kost me te veel moeite en ik ben helemaal onrustig. Daarnaast kan ik er niet tegen als dingen niet gaan zoals ik wil dat ze gaan. Geef mij maar een plan. Ik ben heel goed in lijstjes maken, maar vind daarbij de details belangrijker dan het totaalplaatje. Ook hou ik van makkelijk, repeterend werk. Al ben ik ook enorm trots als iets groters me ook lukt, maar daar kan ik zo erg tegenop kijken, omdat ik niet weet waar ik moet beginnen.

Conclusie lijkt me duidelijk: ik heb de trekjes. Maar wat doe je als je niet compleet autistisch bent? Ik ben net weg bij de psycholoog en weet niet wat ik hiermee moet. Ik kan er een boek over gaan lezen, de psycholoog mailen voor een nieuwe afspraak over dit, of er gewoon mee leren leven. Ik denk alleen dat ik al die jaren hier al mee geprobeerd heb te leren leven, maar dat het in m'n eentje gewoon niet compleet lukt. Ik moet iets weten om te doen, hoe ik het aan kan pakken en hoe ik ermee om kan gaan. Ik heb een klein beetje houvast nodig, ook al lijkt het alsof ik dan weer iets niet kan. Ik weet niet hoe, maar ik ga op zoek naar een klein beetje houvast. Iets wat me kan helpen om ook hier weer verder mee te gaan. Als ik van deze autistische trekjes af kom, of sowieso al kan verminderen, helpt dat zo erg met mijn beeld van het leven en de gevoelens die ik heb. 

Dat ik dit naar mezelf erken vind ik heel gek. Al denk ik wel dat het zo is. En dan ga ik niet snel conclusies trekken, maar dit idee heeft al zo lang in m'n hoofd gezeten en ik denk dat ik me hierbij neer kan leggen. Ik heb autistische trekjes. Dus?

Einzalgänger

Weekendjes weg. Het is zo'n perikel, waarvan ik altijd het idee heb dat ik er minder van terug kwam dan dat ik erheen ging. Gek toch? Ik zal je m'n gedachtengang eens vertellen. Of misschien ook niet. Maar ik weet dat het weer eens tijd wordt om te schrijven tijdens dit weekend.

Misschien is het de besluiteloosheid. Het verplicht praten, eten en niksdoen. Iets met geen concreet doel. Het idee dat je voor Jan Lul er zit en geen toevoeging bent. Geen onderdeel van het gesprek. Totaal niet nuttig. Twijfelend aan mezelf. Het weinige slapen, constant mensen om je heen met duizend meningen en nul tijd voor jezelf. Ik weet niet of het komt doordat ik een plan, een doel of iets anders nodig heb waar ik aan vast kan houden, maar het lijkt wel zo. Ik kan niet stil zitten als ik zoveel andere dingen kan doen. Daarnaast ben ik ook iemand die niet gewend is aan mensen om zich heen. Überhaupt het met mensen praten is iets wat ik de afgelopen jaren pas doe. Ik weet niet wat het is. Ik weet alleen dat ik er meestal niet zo van geniet als andere mensen. Ik ben dan ook anders. Dus dat is het gewoon. Laat mij maar dingen doen in mijn eentje. Dat ben ik nou eenmaal gewend. Laat mij maar in mijn uppie schrijven wanneer daar de tijd voor is, daar maak je me blijer mee. 

Het magische leven

Hoi blog. Hoi mezelf. Wetende dat er misschien wel meer mensen meelezen, maar deze twee zijn hier toch echt het belangrijkste. De rest maakt niet zoveel uit. Oh en sorry, als je dit leest, ik vind het heel leuk dat je er bent! Echt heel erg leuk! Maar ik doe dit eigenlijk alleen maar voor mezelf en niet omdat ik zielig wil lijken, aandacht wil trekken of omdat ik vind dat mensen naar me moeten luisteren. Vind je dat gek? Ja? Dan snap je niet hoe fijn schrijven is. Snap je het wel? Fijn. 

Waarom ik überhaupt aan deze blogpost begin: ik was iets vergeten te vertellen. Iets heel groots. Iets waarvan ik een jaar geleden niet van durfde te dromen. JONGENS (hoi blog!) ik ben weg bij de psycholoog! Waar ik vorig jaar mijn eerste gesprekken had en alles eruit moest worden getrokken met heel veel moeite, vertel ik nu gewoon hoe het zit. Mijn schaamte voor mijn probleem is weg. Oke, het blijft vervelend, maar eigenlijk vind ik het ook wel weer bijzonder dat ik mezelf heel ver heb kunnen brengen. Ik heb mezelf dit jaar veel beter leren kennen en heb dingen een plekje kunnen geven. Door de tijd te nemen (hallo tussenjaar) heb ik mezelf wel even op de eerste plek gezet. Dat is ook iets geks voor mij, omdat ik mezelf altijd onderaan de piramide (ha, inside joke) plaats. Verwonderlijk, vind je niet?

De reden dat ik ben gestopt bij de psycholoog is dat we beide het idee hadden dat ik er niet echt meer wat aan had en dat er niet echt meer dingen aan konden worden gedaan. Echt zo enorm gek. Al die jaren loop je rond met een probleem, ga je een paar keer naar een psycholoog, denk je erover na en lijkt het probleem heel erg verzacht. Tuurlijk, er zijn sporen achtergelaten, maar ik voel me zoveel beter dan vorig jaar. Zoals ik in één van mijn vorige posts ook zei: ik ben bang om te juichen. Is dit gek? Nee. En wat dan nog, als ik juich? Daar is niks mis mee. Dat noemen ze genieten van het moment. En ja, ik kan een kater hebben van het feestje dat ik vier, maar ach, de dag/avond daarvoor was wel fantastisch. Daarom bij deze: handen de lucht in, muziek aan en feestvieren maar! Vandaag ben ik blij! En dat is een hele overwinning. 

Oke, nog een toevoeging. Ik kan hem niet laten. Het voelt een beetje magisch. Ook hierbij durf ik niet te vroeg te juichen, omdat ik opnieuw bang ben voor een enorme kater die om de hoek kan komen. Gisteren kreeg ik een mailtje dat David, Arjen en Kai van 365 Dagen Succesvol mijn blog hadden gelezen met veel plezier. Toen ik dat hele mailtje door las dacht ik eerst: 'waarom mijn blog? Zo bijzonder is hij nou ook weer niet.' Ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat ik schrijf. Ik heb niet echt het idee dat ik iets bijzonders overbreng. Toen besefte ik me ineens dat het voor sommige mensen juist helemaal niet zo normaal is om te schrijven wat ze denken of voelen. Die laatste wordt voornamelijk moeilijk gevonden, terwijl ik beter ben in schrijven dan in praten. De laatste tijd liggen ze wel beter bij elkaar, maar geef mij maar papier en een pen en ik fix het voor je. Maar goed, waar het om ging: vandaag ging ik het met Kai hebben over de studentenversie hebben van 365 Dagen Succesvol. Ik ben sowieso enthousiast over 365 Dagen Succesvol vanaf het moment dat ik het zag, maar een studentenversie is het natuurlijk helemaal. Voor de rest ga ik het daar nu niet over hebben, maar ik vind het vooral ergens verwonderlijk om mee te maken. Had me vorig jaar gezegd dat deze mensen op mijn blog zouden komen, het interessant zouden vinden en ik zou je voor gek verklaren.

Het lijkt soms alsof de wereld naar mij lacht, omdat ik weer lach. En dat door alleen de dingen te doen die ik leuk vind. Juist alleen door de dingen die ik zelf leuk vind bereik ik dingen die ik nooit had durven dromen. Zo stuur ik vanavond de almanak van de studentenvereniging naar de drukker op. De almanak bestaat uit 448 pagina's en heeft meer dan €8000,- gekost. Besef je eens wat voor mogelijkheid dat eigenlijk is geweest. Toch mooi hoe dit soort dingen gebeuren, vind je niet? Magisch toch? Voor mij wordt het leven steeds magischer, verwondelijker en mooier. En ik vind het gek om te zeggen, maar ik ben blij dat ik toch nog besta en dat ik dit mee heb mogen maken. Ik ben trots. En niet alleen trots op de dingen die ik heb meegemaakt de laatste tijd, maar vooral omdat ik heb doorgezet, al die tijd.

Van 'dat depressieve meisje' naar 'blije Berry'

Ik wil niet juichen hoor, niet zo vroeg.. Maar stiekem maak ik wel een dansje. 

Weet je wat gek is. Dat je denkt dat alles oké is. Ik weet dat er dingen zijn die mij nog prikkelen. Er zijn dingen die mij nog steeds niet 'zinnen'. Om het maar te zeggen zoals ik het het liefst zou willen zeggen. Dat woord is iets Fries en weet even niet hoe ik dat nu beter kan schrijven. Er zijn dingen die ik het liefst nog wel anders zou zien. Bij mezelf dan vooral, de manier hoe ik met dingen omga en de dingen die ik wel of niet doe. Want ik vind van mezelf dat ik altijd nog beter 'moet' worden. 'Moet' tussen haakjes, kende je dat van mij al? Nee hè. 

Er is iets bij mij veranderd. Ik weet niet wat het is, of het de psycholoog is, de rust die ik heb genomen in het afgelopen jaar of de knoppen die zijn omgedraaid in mijn hoofd. Ik ben ook bang om dit nu te zeggen, omdat ik bang ben dat ik te vroeg juich en straks weer alles anders is. En ik misschien weer terug bij af ben.

Soms voel ik dat mijn gedachtes de andere kant uitgaan (de verkeerde kant red.) en soms weet ik ze tegen te houden. De laatste tijd gaat dat goed. Ik sta ze op te wachten bij de afzetting en leid ze om. Maar ik weet nu ook dat als ik er niet zo goed op let, of minder mijn best er voor doe, ze toch langs gaan glippen.. En juist daarom wil ik niet te vroeg juichen, omdat ik mijn focus niet wil verliezen.

Maar echt, wat is het fijn om niet constant na te denken bij wat je doet, omdat je je constant ergens zorgen over maakt of aan jezelf twijfelt. Het leven is zoveel makkelijker als je gewoon doet en je alles niet tien keer aan het overdenken bent. Soms weet ik niet meer hoe het is om zo anders in het leven te staan. Dat kan wisselen hoor, volgende week snap ik ineens niet meer waarom ik vandaag de dag zo over alles denk. Maar ik weet dat dit goede gevoel er langer is dan normaal en ik weet ook steeds beter hoe ik die weer kan creëren.

Want degene die er nu is, dat ben ik. Blije Berry. Ik maak grapjes. Dans duizend dansjes. Ga helemaal uit mijn dak. Draag alleen maar kleurige kleding. Lach honderduit. Maak dingen af. Ik praat, opener dan ooit. En toch ben ik mezelf. Omdat ik mezelf nooit heb kunnen zijn, maar mezelf de afgelopen 10 jaar heb verstopt achter al die mankementen, dromerijen en denkmomenten.

Om maar een beeld te geven over hoe ik ook ben geweest en hoe mijn dagen er ook uit hebben gezien, de volgende punten. Iets met thuiskomen, huilen, in bed liggen, slapen, in mijn kamer zitten, tijd verdoen, slapen, eten, slapen, huilen, niks doen, zuipen en brak zijn.

Ik ben benieuwd naar komend jaar. Ergens is een nieuw tijdperk aangetreden voor mijn gevoel, al is het feitelijk niet eens een nieuw jaar. Soms vraag ik me af waarom ik niet eerder de grote stappen van dit jaar in mijn leven heb gemaakt. Maar misschien was het wel gewoon de tijd, de plek en het moment die me goed deden. Ik hoop gewoon heel erg dat die maand die zich al zo heeft voorgedaan zich uitrekt naar het hele jaar. En tuurlijk, ik weet dat ik kan rekenen op momenten dat ik terug ga vallen. Maar ik weet ook dat ik daar uit kan komen. Denk je niet? Jawel toch?

Hoop je met me mee dat blije Berry, blije Berry blijft? 

Mijn vakantieweek

Het is mijn vakantieweek. Of beter gezegd: deze week heb ik voor mezelf ingepland dat ik vakantie ging vieren. Of nog beter gezegd: dit is een week waarin ik alles opzij schuif en gewoon lekker niks doe. Of toch wel iets, als ik daar zin in heb. 

Deze week was voor mij nodig. Ik loop al jaren zonder vakantie rond, neem hier en daar wel rust, maar eigenlijk vind ik de rust in mijzelf dan nog niet. Zondag heb ik mezelf naar Friesland gestuurd om daar een week te bivakkeren. 

Maar wat dóe je dan?

Dat is natuurlijk wel de vraag. Toen ik gisteren tegen mijn mama zei dat ik vandaag even helemaal niks ging doen, vroeg ze zich af of ik het niet fijn vond om wel iets te doen. Tuurlijk wil ik wel iets doen, maar ik wil niet van tevoren zeggen dat ik dat ene ding ga doen. Uiteindelijk heb ik ergens op zolder een puzzel gevonden, wou ik beginnen, kreeg ik buikpijn (hallo tijd van de maand) en lag ik vervolgens op de bank met een deken, m'n schaap, een kruikje, Candy Crush en de TV. Nu liggen er al zo'n 100 stukjes en ik vind het allemaal oké. Sinds ik hier ben heb ik mijn telefoon ook weggelegd. Ik heb al mijn meldingen uitgezet, zodat ik alleen die paar keer per dag dat ik op mijn telefoon kijk, dan wel ga checken of ik iets heb gemist. Wat blijkt: ik ben toch nog wel wat gebeld (ze missen me, ze hebben me nodig, jeej ik ben belangrijk!), genoeg whatsappjes en de groepswhatsapp mist me niet. Ook is het een stuk stiller zonder constant mijn mail te checken. Ik mis niks en het is heerlijk. Dit wil ik volhouden. Stom ding is het eigenlijk. Ik kan prima zonder. 

Hoe zag mijn week er verder uit?

Het is allemaal een beetje eentonig, maar dit is de opsomming van de dingen die ik steeds doe.

• Badmintonnen (we hebben een veldje incl. net in de tuin gemaakt!)
• Spelletjes op de iPad. Ik wissel meestal tussen Hay Day, Candy Crush, de Minions en Super Pinguin.
• Op de bank liggen/zitten
• Tv kijken (niet eens zo vaak)
• Buiten zitten
• Mee boodschappen halen
• Lekker ontbijten/lunchen/avondeten
• Heerlijk slapen
• Knuffelen met de katten
• Puzzelen

De gekke, spontane dingen in mijn vakantie

Ja die heb ik ook. Ik kwam erachter door de opsomming van hierboven dat sommige dingen juist helemaal niet normaal zijn. 

• Met mama naar de braderie. We zouden hierna 1 biertje doen, wat er wel iets van 9 werden. Ik moest met mama nog zo'n 7 km fietsen en je raad het al: ze slingerde heen en weer over het fietspad. Hilarisch.
• M'n papa had het er al over sinds ik thuis was: frikandellen bakken 's avonds laat! Gisteren was het dus zover en hebben we om 11 uur 's avonds 2 frikandellen p.p. gegeten. Jammie.

Wat ga ik nog doen?

Ik blijf waarschijnlijk t/m zondag. Zondag wil ik namelijk weer eens afspreken met een vriendinnetje van me. Zij kan alleen zondag, dus nouja goed, dan blijf ik wel tot dan. Zo erg is het ook weer niet. De komende dagen hoop ik nog wat aan mijn laptop te kunnen doen. Het is er zo'n puinhoop. En eigenlijk moet ik mijn beide harde schijven ook een beetje opruimen. En ik wil nog even kijken of ik iets kan doen aan de website van mijn dispuut. Dat moet ik alleen even met papa doorspreken. En als ik ergens nog goede ideeën heb, of zin, dan ga ik bezig met wat doelen op te schrijven voor mijn opdracht. Voor de rest:

Relaxxxxxxxxxx.....

De weerga in mijn hoofd - Over plannen, mijn concentratieboog en Dirty Dancing

Alles in mijn leven is gebaseerd op plannen. Maar elke keer dat ik het aandurf, of dat het sowieso in mijn hoofd opkomt om blogger.com in te typen, heb ik geen idee wat ik ga schrijven. Vanaf dat moment denk ik pas 'oh wacht, heb ik wel een idee?'. Ik raak heel even gestresst. Heel even komt de gedachte in me op of ik niet gewoon rechtsomkeert moet maken. Wie leest dit nou? Wie boeit het wat? En dan besef ik me weer dat ik meer voor mezelf moet doen. Gewoon, omdat het voor mezelf goed is. Of gewoon, omdat ik het zelf leuk vind. Omdat het mij doet verdergaan, met grotere stappen. Het klaart soms op, het doet huilen, het doet zuchten. En soms lukt het ook gewoon niet en sluit ik het af. Soms na het opslaan als concept, soms verwijder ik het gewoon.

Nu ook weer. Bovenstaand stukje heb ik getypt en dan doe ik weer andere dingen. Zo lang is mijn concentratieboog. Als die van een goudvis. Niks meer vergeleken met jaren geleden. Ik wil niet meteen de drank de schuld geven, omdat ik niet weet of dat een redelijke verklaring ervoor is. Maar ach, ik moet iets de schuld geven. Of het is 'dit' wat in mijn hoofd omgaat, maar hoe verklaar je dat? Juist, dat verklaar je niet.

Zouden oudere mensen zich ook zo voelen? Alsof hun hoofd eruit knalt en ze nergens meer hun hoofd dus bij kunnen houden? Of zich juist alleen maar op één ding focussen, want meer gaat niet? Oh, maar wacht, ik doe wel alles tegelijk.. Dus deze redenatie klopt ook niet. Gelukkig, komt het niet door het ouder worden.

Maar goed, wat ik dus wou zeggen. Wat wou ik ook alweer zeggen? Oh wacht, ik had geen plan. Ik had alleen een idee. Dat ik zou beginnen over dat ik mijn hele leven plan. Behalve dit. Ik plan alles, maar wordt er de laatste tijd niet vrolijker van. Maar als ik niks plan, doe ik ook niks. Maar als ik sommige dingen plan voor mezelf en ik doe ze niet, word ik ook niet vrolijker. Dus als plannen niks voor me is en niks plannen (kijk, 2 woorden omgekeerd, leuk hè?) ook niks voor me is, wat moet ik dan? Mijn intuïtie volgen? Maar dan zou ik ook sommige dingen die ik plan af moeten zeggen. Of gewoon niet moeten doen.

Weetje, soms denk ik dat ik maar een hippie moet worden. Peace, love and icecream. Waarbij alles leuk is, niemand ruzie maakt en iedereen vrolijk in kleurtjes gekleed is. Bloempies om je hoofd enzo.

In de tussentijd ben ik ineens Dirty Dancing aan het volgen (ik heb die film nog nooit gezien), heb ik mijn make-up eraf gehaald, mijn schaap opgehaald (knuffie). Oh en ik verbaas me erover dat iemand z'n kind Baby noemt. Het zal maar je ex zijn, waarna je vervolgens tegen je nieuwe vriendin steeds 'Baby' zegt, in de zin van schatje. Dat is toch gek. Iemand zal hier in Nederland maar Schatje heten.

Ohja, waar was ik ook alweer? Nouja, in ieder geval is mijn batterij ook bijna leeg. Het komt erop neer dat mijn hoofd een wirwar is en ik even niet weet hoe ik die op orde kan krijgen. Zelfs mijn kamer opruimen helpt niet zo erg meer. En naar de psycholoog gaan misschien ook wel niet. Oh wacht, daar moet ik morgen heen. Zin in. Not. Ik ben benieuwd hoe dit nu weer gaat. Ach, we zien wel.

Hoi wirwar.

En toen viel mijn laptop uit. Toch post ik hem. Zonde van de wirwar anders.

Afschrijven | Mijn wederhelft

Ik ben niet ik. Niet nu in ieder geval. Ik besta ook niet uit één deel. Nee, vooral op een dag als vandaag besta ik uit twee delen. Want wie ik dan nu, op dit moment ben, dat is niet mijn ware ik. Het gedeelte in mij wat ziek is heeft vandaag de overhand. Alsof er een geheel kwaadaardig masker over de rest is heen getrokken en ik ineens een kwaadaardig monster ben. Een monster, die iedereen en alles stom vindt. Een monster, die gek wordt van gelach en gezang. Mijn ware ik vind het altijd hardstikke leuk om mee te doen. Maar mijn andere helft, die nu de macht in handen heeft, vind het maar niks. Al die geluiden, dat gekwebbel en gedoe: alsjeblieft niet.

En ja, mijn wederhelft is dan vaak niet te genieten. Daarom laat ik hem liever ook niet aan de buitenwereld zien. Die is niet lief, niet liefdevol, niet vrijgezind en niet zachtaardig. Mijn wederhelft is bot, hard en simpel gezegd niet leuk. Maar mijn wederhelft is ook een ziekte. En ik hoop dat mensen kunnen onderscheiden dat dat iets anders is dan dat ik ben, ook al zijn we één.

Mijn wederhelft heeft geen adviezen nodig, alleen een luisterend oor. Het is de boze helft in mij die al 20 jaar lang de kans niet heeft gekregen om het te uiten. Hij heeft alleen een luisterend oor, een knuffel, slaap en wat goede zorgen nodig. Dan heeft hij wel weer even zijn portie gehad en kan hij er weer tegenaan.

Ook ik vind mijn wederhelft niet leuk. Maar we zijn nou eenmaal samen één en daar moet je mee om leren gaan. Net als in een team, dat werkt ook niet altijd even goed, maar om je doelen te bereiken moet je daar ook mee overweg kunnen. Daar hoort ook bij dat je de grenzen aan moet geven. Dat werkt juist beter, want zo doe je geen dingen waar je hart en hoofd niet naar staan. Al is het wel moeilijk, want soms geef ik ineens uit het niets enorme grenzen aan wanneer men dat niet verwacht. Maar ik zal ze altijd vastberaden aangeven als ik ze wel geef.

Weet je wat het ook is, onbegrip. Ik weet namelijk als geen ander hoe ik met mezelf moet omgaan. Ik heb zoveel geleerd in die jaren. En vooral het laatste jaar ook weer, omdat ik door een nieuwe aanpak en door er over te praten weer een nieuwe visie erop heb gekregen. Ik moet het laten gebeuren. En rust is dan soms mijn remedie, ook al lijkt dat voor een ander niet de oplossing. Zo'n dag als deze is bij mij vooral overleven in plaats van genezen. Dat klinkt heel triviaal en misschien wel skeptisch, maar ik heb mezelf geleerd dat het dan het beste is. Het hoort erbij. Dat is ook een deel acceptatie. Het is een deel van mijn leven, het gebeurt en ik kan het beter rustig laten gebeuren, dan vanalles ondernemen om het niet meer te laten gebeuren. Wie weet vind ik vanzelf een keer een remedie, maar die zal niet plots uit de lucht komen vallen, maar gepaard gaan met cognitieve therapie.

Soms ga ik mezelf verwijten dat ik niet altijd even leuk ben als ik wil zijn. En de minuut daarna ontkracht ik het meteen, want het is niet ik in de puurste zin van het woord, ook al hoort deze ziekte wel bij mij. Ik hoop alleen dat mensen het ook los van mij proberen te zien, zodat ze mijn 'echte' ik het meest leren waarderen. Dat deel is namelijk ook het leukst. Ik hoop alleen heel heel erg dat andere mensen die 'echte' ik door dat kwaadaardige masker heen blijven zien.

Komt een meisje bij de psycholoog | De laatste tijd.. Soms ook grappig!

Ik weet het. Ik faal hierin. Maar zoals de psycholoog zegt: je moet niet boos op jezelf worden, maar jezelf complimentjes geven voor wat je wel doet. Dit item dus.

Ik weet niet waar het mis is gegaan, maar ik heb steeds niet zo'n behoefte gehad om het op te schrijven. Misschien heeft het wel te maken met de drukte (lees: hele dagen bezig). Misschien stond mijn hoofd er gewoon niet naar. Ik heb ook wel het idee dat ik er altijd wel mee bezig was, dus het opschrijven hoefde van mij niet zozeer. Ik vond het fijn dat het in mijn hoofd ronddwaalde en me soms weer deed schrikken. Als ik het op zou schrijven was het zo'n gesloten eind, zo'n gesloten hoofdstuk geweest. Nu dwaalde het gewoon lekker verder en was het lekker oneindig. Want je kan eigenlijk maar 1x op publish drukken en dan is hij er al en kun je er niet zoveel meer aan doen. Je krijgt in ieder geval niet hetzelfde gevoel als je hem aanpast dan als je hem helemaal vanuit het niets maakt en hem op je pagina ziet verschijnen. (Ik moet na het publiceren hem ook altijd even bewonderen op de echte pagina, als een soort van trots dat ik het weer heb gedaan).

Afgelopen keer was ze naar mijn idee best wel lief. Ze is eigenlijk altijd heel lief. Ze vindt zoveel dingen van mij logisch. En dat meent ze dan ook oprecht. Ze snapt alle dingen die ik zeg dat ik doe. Natuurlijk vertel ik niet alles, maar de dingen en acties die ik wel vertel, vindt ze eigenlijk altijd wel logisch. Misschien ben ik ook wel heel logisch en zit ik heel logisch in elkaar. Ik weet het niet. Ik heb namelijk vaak het idee dat mensen geen idee hebben wat ze met me aan moeten. Maar misschien is daar ook het verschil. Omdat de psycholoog natuurlijk wel weet wat er achter zit en er ook nog eens met een psychologische achtergrond naar kijkt. Ik vergelijk me altijd met anderen. Zo zie ik altijd alleen maar de mensen die zonder moeite hun studie voltooien en bij wie alles vlekkeloos gaat. De moeite zie ik niet. Maar ik wil het ook. Toen maakte ze de vergelijking met auto's. Ze zou ook wel graag een nieuwe auto willen en vanaf dat moment ziet ze alleen maar mensen met mooie, dure auto's die zij dan niet kan hebben of niet heeft. Zo is het bij mij ook altijd. Het gras bij de buren is altijd groener. Daarom ben ik nooit tevreden. Omdat ik op zoek ben naar iets dat niet bestaat.

Ze zei dat ik zoveel sterker ben dan ik zelf denk. En dat ze me ook veel sterker vindt dat ze eerst zelf dacht. Ik heb geen enorm psychiatrisch probleem. Alles wat ze zegt weet ik allemaal al lang. Ik moet alleen soms gebeurtenissen en dingen in een ander perspectief zien. Dus dat is voornamelijk haar ding.

Ik zie haar pas weer over een maand. Ze gaat lekker op vakantie. Maar ik mag haar altijd bellen. Het klinkt heel persoonlijk, ook al weet ik dat ik eerst spreek met de mensen bij de balie. Maar toch, het klinkt zo oprecht en betrokken allemaal.

Soms moet ze ook gewoon om me lachen. Om de acties die ik doe of om de dingen die ik zeg. Of dan kijkt ze op met zo'n blik van: 'pfoe, dat had ik eigenlijk niet van jou verwacht'. Dat laatste is vooral wanneer ik heel hard ben en zeg hoe ik er tegenover sta. Zo was het dinsdag het geval dat ik het over mijn ouders had. Mijn ouders willen heel graag weten hoe het met me gaat. Dat willen ze altijd wel natuurlijk, maar de laatste tijd pas echt. Dat ze doelbewust vragen gaan stellen en zeggen: 'maar we willen zo graag weten hoe het écht met je gaat'. En toen ik dinsdag daar zat zei ik iets van: 'ze hebben hun kans al gehad, het is te laat'. Mijn psycholoog keek op en vond het opmerkelijk blijkbaar. Ik heb namelijk nu wel wat ik altijd heb gewild. Ik heb het gevonden in andere mensen en in een andere stad. Als ik bij mijn ouders ben, ben ik een heel ander persoon. Ik heb jarenlang stilletjes geschreeuwd op mijn kamer, achter mijn laptop, om aandacht en begrip, maar ik heb nooit gekregen wat ik wou. Nu ben ik geen verwend type en ook niet snel ontevreden, maar daarover was ik in ieder geval niet tevreden. En mij leek het zo'n kleine moeite. Maar het was er nooit. Het moment dat ik het zei kwamen er ook tranen opzetten, iets wat ik verdrongen heb bij de psycholoog. Maar goed, blijkbaar was het voor mezelf ook heftig om te zeggen dat het gewoon te laat was en dat ik er vrede mee heb gekregen dat ze dat nooit hebben gedaan.

Het is wel iets hoor, zo'n psycholoog. Gelukkig word ik elke keer in de wachtkamer alweer gerustgesteld. Er lopen altijd rare types rond, natuurlijk. Maar er zitten ook de meest normale mensen (zelfs mannen! OH MY GOD! En dan ook nog normale mannen) en dat geeft wel het gevoel dat je niet de enige bent met een probleem. Er zijn ook weinig mensen die ik al vaker heb gezien. Mijn vaste prik is meestal dinsdag om 2 uur. Dat is fijn, dan weet ik elke keer waar ik aan toe ben en heb ik elke dinsdag hetzelfde schema voor de dag. Namelijk eerst 4 uur (of minder) naar een zweverig college luisteren, dan chillen op de bank, lekker lunchen, nog wat puntjes op een rijtje zetten en dan gewoon gaan. Geen gehaast, gedoe, of dingen waar ik onderuit moet zien te komen. Ook geen brakheid, niet net na het weekend bij mijn ouders, gewoon in mijn normale staat. Er is alleen 1 vrouw die ik elke keer al heb gezien. Dat is wel veel. Want elke week een gesprek hebben krijg je niet zomaar voor elkaar. Ik hoef namelijk helemaal niet te komen, maar ik wil dat zelf graag. Zou ze dat ook hebben? Of zou ze psychiatrisch echt in de war zijn? Ze heeft ultiem lang blond haar, een buikje (bierbuik??) en ze lijkt een beetje op zo'n iemand die zo uit het natuurlandschap is gelopen.

Laatst zat ik mezelf ook te verbazen. Was er ineens een dikkertje (sorry als ik misschien op iemand aanval maar sommige dingen zijn gewoon zo en ik moet ze toch beschrijven). Echt zo'n tokkie. Met een trainingsbroek, buik (geen -je), van die sneakers met losse veters en vertrapte zolen en roze shirt. Dan vraag ik me ook weer af wat zo iemand daar dan brengt. Het is het centrum voor stemmings- en angststoornissen. Dus dan gaat je hoofd wel tollen. Maar hetzelfde met een normale, simpele man. Zo was er dinsdag eentje. Hij had een brief bij zich. Dat doet me denken aan de intakebrief. En ja hoor, de kant die ik op moest toen ik intake had, moest hij ook op. Toch gek. Misschien keek hij mij wel aan en dacht: 'goh, was ik hier maar 30 jaar eerder op gekomen'. Nou, die heb ik dan in the pocket (onder het mom van: mezelf complimentjes geven).

Het lijkt bijna de normaalste bezigheid van de wereld aan het worden. Oke, wacht, dat is het niet. Maar ik loop bij het centrum naar binnen, zeg hoi tegen de receptioniste, loop verder, zeg hoi in de wachtkamer (wel stilletjes hoor, zo enorm voluit durf ik dat nog niet, maar het is beter dan meteen in een hoekje kruipen), wordt vervolgens door haar opgehaald, begroet haar met hoi (hoi hoi hoi, het lijkt bijna een dorpje in een stad), loop achter haar aan naar haar kamertje (oh en soms vraagt ze eerst of ik nog wat wil drinken, dat krijg ik dan) en dan vertel ik over wat me bezig houdt. Gek toch.

Nog zoiets, alsof ze mijn gedachten kon lezen. Vroeg ze: 'dacht je dat je ooit zo over je gevoelens zou kunnen praten?'. Nou nee, niet bepaald. Als ze 3 jaar geleden had gezegd dat ik daar nu zo zou zitten en er op deze manier er mee om zou gaan had ik haar uitgelachen. Wat zou ze wel niet denken. Ze had wel door dat ik er ook zo over dacht, anders zou ze het niet vragen.

Oh en ze wenste me aan het eind ook nog 3 keer succes. Want ze weet dat als de cijfers bekend zijn, we pas echt weten of dit alles een beetje een succesverhaal is geweest. Ineens komt in me op dat ik een kwartier bezig ben geweest met steeds een stukje van een tekst op haar raam te herinneren.

Mooi hè? Daar ben ik dus onder haar gepraat mee bezig geweest. Want de stiltes vind ik raar en als ik haar dan aankijk denk ik dat ik weer iets moet zeggen. En dat is een beetje awkward, want dat doe ik niet zomaar. Dus kijk ik maar naar die tekst.

Ik heb ook een beetje het idee dat ik tegen mezelf aan het lullen ben over vanalles en nog wat, maar ach: "Better to write for yourself and have no public, than to write for the public and have no self."

Terugblik naar vroeger

Is het gek als ik zeg dat ik vandaag wel weer even genoeg van de wereld heb gezien? Mijn kamer is genoeg. Mijn bed welteverstaan. John Mayer in mijn oren, wat ik overduidelijk te weinig doe. Want god, wat is dat fijn. Bij elk liedje voel ik me weer rustiger worden. En dat is heel wat voor mij. Want rust, wat is dat? Het lijkt wel of dat woord niet in mijn woordenboek staat. Alsof die pagina eruit is gescheurd. Je bent toch altijd bezig, altijd druk met iets? Voor mij is tv kijken al 'iets'. Maar niks doen, relaxen, rusten, dat doe je toch niet? Dat is toch voor mietjes? Voor mensen die niets willen bereiken?

Waarschijnlijk ben ik met het waanidee opgegroeid dat dat zo is. Ik heb mijn ouders nog nooit onderuit op een bank zien liggen. Gewoon niks. Mijn vader zit altijd achter zijn pc, hij is altijd met dingen bezig. Ja, ze doen wel eens een dutje. Mijn vader elke dag welteverstaan, dagelijks na het eten. Maar ach, ze zijn oud en ze gaan laat naar bed. Dan doe je dat toch? En als ze een feestje hebben gehad waardoor ze pas om 3 uur in bed lagen, dan is het toch logisch dat ze even een uurtje slapen of in bed liggen?

Maar waarom ga ik dan altijd maar door en vertik ik het om niks te doen. Om mijn hoofd leeg te maken en één te worden met mijzelf. Want als ik ga slapen, ga ik liggen met het doel van 'ik ga slapen, want ik moet slapen, want ik heb morgen weer dit en dit en dit. En daarom ga ik slapen.'

Vroeger praatte ik zo vaak niet. Ik was altijd alleen. Ik hoefde niemand te vertellen hoe ik me voelde. Ik hoefde niet constant naar lachende en grapjes-makende-mensen te luisteren, want die waren er simpelweg gezegd niet. Is het dan gek als ik daar nu niet altijd zin in heb?

Vandaag is zo'n dag. Hij voelt een beetje als vroeger, alleen anders. Het voelt niet meer zo vertrouwd. Terwijl alleen zijn altijd de normaalste zaak van de wereld was, net als stilte. Gelukkig is het vertrouwde rennen, springen, vliegen, vallen en weer opstaan nog wel de normaalste zaak van de wereld.

#9: Kom thuis

Op internet kwam ik het plots tegen, de website jouwbestejaar.nu. Deze site is geïnspireerd op het boek 365 dagen succesvol waar ik al veel goeds over heb gehoord. Ze willen dat in 2020 Nederland het meest gelukkige land van de wereld is. Ze proberen je hiermee te helpen door je in 13 stappen hier naartoe te laten werken. Aangezien ik meer gelukkiger mag zijn van mezelf (of moet zelfs), heb ik me ingeschreven. Meteen achter de vorige aan, gewoon omdat ik er zin in heb. Stapje nummer negen.

#8: Besluit en maak een plan

Op internet kwam ik het plots tegen, de website jouwbestejaar.nu. Deze site is geïnspireerd op het boek 365 dagen succesvol waar ik al veel goeds over heb gehoord. Ze willen dat in 2020 Nederland het meest gelukkige land van de wereld is. Ze proberen je hiermee te helpen door je in 13 stappen hier naartoe te laten werken. Aangezien ik meer gelukkiger mag zijn van mezelf (of moet zelfs), heb ik me ingeschreven. Het heeft even geduurd, vooral omdat de opdrachten moeilijker worden en ik er gewoon even tijd voor moet nemen. Maar dan hier toch stap 8.

Ik stel mij voor

Ze zeggen wel eens dat het goed is om jezelf samen te vatten. Omdat het dan neer komt op de kern van jou en van wie je wil zijn.

Dus, stel: ik loop een ruimte binnen. Iemand kijkt mij aan, geeft me een hand en zegt: 'Hallo, wie ben jij?' En als ik dan 4 zinnen had om mezelf samen te vatten, zou ik het volgende zeggen.

'Hai, ik ben Berber. Ik ben 20 jaar en student Industrieel Ontwerpen. Ik ben perfectionistisch, liefdevol en ik ben een gezelligheidsmens. Ik hou van dansen, schrijven en grafisch ontwerpen. Dat laatste wil ik dan ook het liefst mijn hele leven gaan doen.'

Dat ben ik. Aangenaam kennis te maken :)

Komt een meisje bij de psycholoog | De eerste keer

Waarschijnlijk heb je al opgemerkt dat ik met mezelf 'bezig' ben. In het nieuw jaar ging het balletje rollen, meldde ik me aan bij een nieuwe instelling, had ik intake.. En dan nu mijn eerste echte keer dat ik er was. In deze rubriek vertel ik na elke keer hoe het ging en wat er in mij los is gemaakt. Zo hoop ik er zoveel mogelijk van te kunnen profiteren, door weer terug te gaan naar het gesprek en opnieuw na te denken over wat er is gezegd.