Vechtende woorden

Ik heb iets tegen discussies, tegenstrijdigheden en (verbaal) vechten. En ik kan er niks aan doen. Deze afkeer is er altijd al geweest, ook al is hij de afgelopen jaren wel minder geworden. Het liefst heb ik dat iedereen het met elkaar eens is. Maar dat kan niet. 

Ik denk dat het begonnen is bij de discussies die er vroeger altijd waren. Het was oneindig, hield niet op en het maakte mensen kapot van binnen, ook al lieten ze dat niet merken. Een ruzie breekt mensen van twee kanten. Na meerdere keren gebroken te zijn en oneindige discussies te voeren over wat ik vind en wat de ander vindt, ben ik er eerlijk gezegd helemaal klaar mee. Soms bereik je iets, kom je ergens, maar het merendeel van de discussies moet iemand toegeven of bijleggen. Misschien dat ik daarom ook wel zo snel toegeef, ik ben het gewoon moe. 

Daarom heb ik ook een tijdje me niet verbaal gemaakt in groepen. De discussies die ontstaan tijdens het ontwerpen van iets, tijdens het organiseren iets of tijdens het maken van iets: liever niet. Onzekerheid bovenop nog een andere hoop onzekerheid was een enorme berg onzekerheid en 'faal-isme'. Daarom ging het met de studie ook niet goed. Ik deed niet mee, waardoor ik het idee had dat ik faalde en niks kon. Na een jaar heb ik wel de spirit terug om mee te doen, maar dit maakt niet dat ik het discussiëren soms helemaal zat ben. 

Soms hou ik me stil, omdat ik het zat ben te moeten vechten tegen iets waar niet tegen te vechten valt. Enorm koppige mensen of mensen met een enorme eigen mening ga ik liever uit de weg. Door dat soort mensen laat ik me zelf ondersneeuwen, ook al heb ik ergens, verstopt in mij, ook echt wel een eigen wil en een eigen mening. Een eigen wil en mening, die de laatste tijd ineens naar de voorgrond treden, maar die ik soms nog wegstop wanneer ik er klaar mee ben. Laf? Nee. Laat me dan alsjeblieft. Misschien vind men mij soms dan een enorme lafaard, maar als ik vind dat stil houden op dat moment beter is, omdat dat op dat moment bij mij ligt, laat me dan maar gewoon. Push me niet om m'n eigen mening te hebben. 

Het liefst zou ik willen dat alles goed was, dat iedereen het na 5 minuten discussiëren met elkaar eens was en dat er niet van die moeilijke starre mensen op de wereld bestaan. Meer peace, love and icecream. Het heeft geen zin om elkaar pijn te doen met woorden, daar zijn ze niet voor gemaakt. Woorden zijn gemaakt om te delen. Het delen van liefde, ideeën, gevoelens en vertrouwen. En daar laat ik het bij, dat is genoeg voor mij. 

Boksen tijdens tentamenweken

Tegenslag, het is weer zover. Ook al maakt het woordje 'weer' het meteen weer zo negatief. Tuurlijk, het is ook best wel negatief, maar toch hoort hij erbij. Het lukt me even niet. Hoe moeilijk ik dat ook vind om toe te geven, ik kom er even niet uit. Het is niet gek, het hoort erbij. Hoe moeilijk ik het ook vind om te accepteren dat dat er nou eenmaal bij hoort. Ik kan mijn gevoel niet zo goed beschrijven. Nouja, misschien toch wel als ik een poging doe. 

Waarom ik me nu simpelweg kut voel, is eigenlijk om het volgende. Ik ben bezig met mijn vierde jaar Industrieel Ontwerpen en heb simpelweg gezien 1,5 jaar vertraging. Ik voel me eigenlijk een enorme faalhaas. Terwijl ik dit schrijf barst ik in huilen uit. Ik vermeld dit niet om zielig te doen of wat dan ook, maar nu ik dit zo schrijf realiseer ik me weer hoe het voelt. Het is alsof iets constant tegen je aan drukt, je naar beneden wil halen en je de afgrond in wil stoppen. Alsof je elke dag 10 bokswedstrijden hebt, 40 keer valt en weer opstaat en je net niet knock-out wordt geslagen elke keer. 

"Gravity is working against me. And gravity wants to bring me down."

Ik loop nu weer tegen mezelf aan, net voor de tentamens. Daarvoor gaat alles prima en kom ik die bokswedstrijden wel door, niet zonder slag of stoot, maar het lukt. Maar het lijkt wel wanneer het er op neer komt, mijn lichaam protesteert. Ik geef niet te snel toe aan dat gevoel, omdat ik me niet wil aanstellen of van een vlieg een olifant maken. Echter wanneer ik een avond langer blijf dan bedoeld is, ik dit eigenlijk heel goed weet en ook zeker weet dat ik de volgende dag later wakker word dan de bedoeling is, begint het te dagen. Ook als ik dan de hele ochtend naar mijn laptop heb lopen staren, maar bij elke poging mijn hoofd m'n doen al gaat tegen spreken, loop ik vast. 

De berg is de laatste tijd zo hoog dat ik niet meer weet hoe ik die top ga bereiken. Ik raap m'n moed bijeen, doe m'n best, steek er tijd in en dat resulteert dan in een sessie waarbij niks goed is. Ik heb alle kanten van de berg omhoog proberen te klimmen, maar na zoveel keren falen is mijn energie op. Is dat gek? Nee. Moet ik door blijven zetten? Ja. De kunst is om uit te vinden hoe. Ik weet wat er nodig is, maar ik weet gewoon niet meer hoe. Ik ben niet dom, ik ben geen mislukkeling en ik ben ook echt wel creatief. Het komt er nu niet uit. Gek toch. Wil iemand die blokkades opheffen?

Maar HOE dan nog? Heb ik hier een nieuwe mindset voor nodig? Moet ik misschien maar een keer niet nadenken? Moet ik eerder beginnen? Moet ik eerst meer zelfvertrouwen creëeren? Of rust? Ik weet niet hoe. Ik weet alleen dat ik volgende week dingen af moet hebben en dat ik nu niet zie hoe ik het moet doen. Ik weet dat kleine stapjes helpen, maar die kleine stapjes (programma openen, kijken wat er moet gebeuren, beginnen te typen) voor nu eigenlijk nog te grote stappen zijn en dat ik eerst iets met mijn hoofd moet doen. Maar dat kan niet. 

Dus hoe ik dit nu ga doen is de kunst. Weer een vak laten varen, weer een onvoldoende halen, weer iets niet volbrengen? Liever niet. Ik sukkel eerst wel even door.

De wereld draait maar door en door en door en door

De wereld is eigenlijk best wel gek. Ik vind het zo gek dat de wereld doorgaat en de tijd niet stopt, terwijl er allemaal dingen gebeuren. Ja oke, het stopt een keer, maar niemand van ons weet hoe dat is. Het is toch gek, dat wij studeren om later te kunnen werken, zodat we daarna weer dingen kunnen doen, kindjes kunnen maken (dat is ook een kunst op zichzelf) en het leven uit kunnen zitten?

Ik heb me altijd over het leven verwondert. Misschien is dat ook wel waarom ik me soms afvraag wat ik hier doe. De wereld is gek. Je moet presteren, want anders hoor je eigenlijk niet bij. En iedereen wil bij het clubje horen waar hij zich goed bij voelt. Dus ben je constant draaiende en leef je zoals je leeft, omdat anderen jou in dat ritme houden. Je moet een deadline halen, omdat mensen bedacht hebben dat jij dat moet. Als ze je ineens zeggen dat je nog een week extra hebt, doe je dat ook. Als je op handen en voeten rond de kerk moet kruipen, omdat jij naar een aantal mensen luistert, dan doe je dat ook.

Macht is dus een gek iets. Eigenlijk heeft de hele wereld macht over jou. Iedereen beïnvloed je, je wordt van hier naar daar gesleept en je kan nooit de tijd eens stilzetten. De wereld heeft geen off-days en staat niet even stil. Misschien lijk ik nu een enorme filosoof, maar ik denk er eigenlijk heel veel over na. Ik vind het gewoon gek dat het allemaal maar zo kan en dat de wereld dus eigenlijk voor jou bepaalt wat je doet. Misschien dat ik daarom zo hou van de spontane, onverwachte dingen. Dan lijkt namelijk wel de tijd even stil te staan, omdat er iets gebeurt wat eigenlijk nooit te verwachten was. Als die momenten er niet zouden zijn bij mij, zou ik het leven minder leuk vinden. Ik kan namelijk heel lang op dat soort momenten teren, maar dan moeten ze wel gebeuren. Spontaan iemand in m'n bed, onverwachte goeie gesprekken, onverwachte opmerkingen, spontane ideëen tot uitwerking brengen. Het klinkt als ik het opschrijf alweer zo simpel en voor te stellen, terwijl dat het eigenlijk helemaal niet is. Afwijken van je dagelijkse sleur en simpele, herhalende dingen is voor mij dan ook een must en het leukste wat je kan gebeuren. En tuurlijk, dat ene idee is soms toch niet zo'n goed idee. En ook zijn er wel eens logeerpartijtjes die je achteraf gezien niet had moeten doen. Maar op dat moment was het vernieuwend, spontaan en een goed idee. En als je goede ideëen hebt, moet je die gewoon uit gaan voeren. Er gaan al zoveel ideëen verloren in de wereld, dus doe er wat mee als het kan.

Om een lang verhaal kort te maken, ik denk dat dit één van de inzichten is die me heeft doen twijfelen over het leven. Als iedereen mij zo enorm beïnvloed, wie ben ik dan nog? Ik ben geen losstaand iemand, ik ben deel van het heelal. Ik draai omdat de wereld draait. De wereld draait ook door zonder mij. Als ik er niet was geweest hadden mensen me ook echt niet gemist. Gek toch? Daarom denk ik soms dat mensen me nu ook niet meer zullen missen, omdat ik maar zo'n enorm klein deel van de wereld ben.

Daarnaast heb ik morgen ook een deadline. En de laatste tijd ligt daar altijd zo'n druk op. Ik vraag me ook weer eens af of het goed genoeg is. Maar zoals ik al zo vaak tegen mezelf heb gezegd, ik moet lief zijn. Lief zijn tegen mezelf vind ik moeilijk, maar ik mag nu in bed liggen schrijven en mag liever niet piekeren. Toch blijf ik de wereld raar vinden en blijf ik me elke keer weer verwonderen wat ik hier in hemelsnaam doe.

Einzalgänger

Weekendjes weg. Het is zo'n perikel, waarvan ik altijd het idee heb dat ik er minder van terug kwam dan dat ik erheen ging. Gek toch? Ik zal je m'n gedachtengang eens vertellen. Of misschien ook niet. Maar ik weet dat het weer eens tijd wordt om te schrijven tijdens dit weekend.

Misschien is het de besluiteloosheid. Het verplicht praten, eten en niksdoen. Iets met geen concreet doel. Het idee dat je voor Jan Lul er zit en geen toevoeging bent. Geen onderdeel van het gesprek. Totaal niet nuttig. Twijfelend aan mezelf. Het weinige slapen, constant mensen om je heen met duizend meningen en nul tijd voor jezelf. Ik weet niet of het komt doordat ik een plan, een doel of iets anders nodig heb waar ik aan vast kan houden, maar het lijkt wel zo. Ik kan niet stil zitten als ik zoveel andere dingen kan doen. Daarnaast ben ik ook iemand die niet gewend is aan mensen om zich heen. Überhaupt het met mensen praten is iets wat ik de afgelopen jaren pas doe. Ik weet niet wat het is. Ik weet alleen dat ik er meestal niet zo van geniet als andere mensen. Ik ben dan ook anders. Dus dat is het gewoon. Laat mij maar dingen doen in mijn eentje. Dat ben ik nou eenmaal gewend. Laat mij maar in mijn uppie schrijven wanneer daar de tijd voor is, daar maak je me blijer mee. 

Afschrijven | Mijn wederhelft

Ik ben niet ik. Niet nu in ieder geval. Ik besta ook niet uit één deel. Nee, vooral op een dag als vandaag besta ik uit twee delen. Want wie ik dan nu, op dit moment ben, dat is niet mijn ware ik. Het gedeelte in mij wat ziek is heeft vandaag de overhand. Alsof er een geheel kwaadaardig masker over de rest is heen getrokken en ik ineens een kwaadaardig monster ben. Een monster, die iedereen en alles stom vindt. Een monster, die gek wordt van gelach en gezang. Mijn ware ik vind het altijd hardstikke leuk om mee te doen. Maar mijn andere helft, die nu de macht in handen heeft, vind het maar niks. Al die geluiden, dat gekwebbel en gedoe: alsjeblieft niet.

En ja, mijn wederhelft is dan vaak niet te genieten. Daarom laat ik hem liever ook niet aan de buitenwereld zien. Die is niet lief, niet liefdevol, niet vrijgezind en niet zachtaardig. Mijn wederhelft is bot, hard en simpel gezegd niet leuk. Maar mijn wederhelft is ook een ziekte. En ik hoop dat mensen kunnen onderscheiden dat dat iets anders is dan dat ik ben, ook al zijn we één.

Mijn wederhelft heeft geen adviezen nodig, alleen een luisterend oor. Het is de boze helft in mij die al 20 jaar lang de kans niet heeft gekregen om het te uiten. Hij heeft alleen een luisterend oor, een knuffel, slaap en wat goede zorgen nodig. Dan heeft hij wel weer even zijn portie gehad en kan hij er weer tegenaan.

Ook ik vind mijn wederhelft niet leuk. Maar we zijn nou eenmaal samen één en daar moet je mee om leren gaan. Net als in een team, dat werkt ook niet altijd even goed, maar om je doelen te bereiken moet je daar ook mee overweg kunnen. Daar hoort ook bij dat je de grenzen aan moet geven. Dat werkt juist beter, want zo doe je geen dingen waar je hart en hoofd niet naar staan. Al is het wel moeilijk, want soms geef ik ineens uit het niets enorme grenzen aan wanneer men dat niet verwacht. Maar ik zal ze altijd vastberaden aangeven als ik ze wel geef.

Weet je wat het ook is, onbegrip. Ik weet namelijk als geen ander hoe ik met mezelf moet omgaan. Ik heb zoveel geleerd in die jaren. En vooral het laatste jaar ook weer, omdat ik door een nieuwe aanpak en door er over te praten weer een nieuwe visie erop heb gekregen. Ik moet het laten gebeuren. En rust is dan soms mijn remedie, ook al lijkt dat voor een ander niet de oplossing. Zo'n dag als deze is bij mij vooral overleven in plaats van genezen. Dat klinkt heel triviaal en misschien wel skeptisch, maar ik heb mezelf geleerd dat het dan het beste is. Het hoort erbij. Dat is ook een deel acceptatie. Het is een deel van mijn leven, het gebeurt en ik kan het beter rustig laten gebeuren, dan vanalles ondernemen om het niet meer te laten gebeuren. Wie weet vind ik vanzelf een keer een remedie, maar die zal niet plots uit de lucht komen vallen, maar gepaard gaan met cognitieve therapie.

Soms ga ik mezelf verwijten dat ik niet altijd even leuk ben als ik wil zijn. En de minuut daarna ontkracht ik het meteen, want het is niet ik in de puurste zin van het woord, ook al hoort deze ziekte wel bij mij. Ik hoop alleen dat mensen het ook los van mij proberen te zien, zodat ze mijn 'echte' ik het meest leren waarderen. Dat deel is namelijk ook het leukst. Ik hoop alleen heel heel erg dat andere mensen die 'echte' ik door dat kwaadaardige masker heen blijven zien.

Komt een meisje bij de psycholoog | De laatste tijd.. Soms ook grappig!

Ik weet het. Ik faal hierin. Maar zoals de psycholoog zegt: je moet niet boos op jezelf worden, maar jezelf complimentjes geven voor wat je wel doet. Dit item dus.

Ik weet niet waar het mis is gegaan, maar ik heb steeds niet zo'n behoefte gehad om het op te schrijven. Misschien heeft het wel te maken met de drukte (lees: hele dagen bezig). Misschien stond mijn hoofd er gewoon niet naar. Ik heb ook wel het idee dat ik er altijd wel mee bezig was, dus het opschrijven hoefde van mij niet zozeer. Ik vond het fijn dat het in mijn hoofd ronddwaalde en me soms weer deed schrikken. Als ik het op zou schrijven was het zo'n gesloten eind, zo'n gesloten hoofdstuk geweest. Nu dwaalde het gewoon lekker verder en was het lekker oneindig. Want je kan eigenlijk maar 1x op publish drukken en dan is hij er al en kun je er niet zoveel meer aan doen. Je krijgt in ieder geval niet hetzelfde gevoel als je hem aanpast dan als je hem helemaal vanuit het niets maakt en hem op je pagina ziet verschijnen. (Ik moet na het publiceren hem ook altijd even bewonderen op de echte pagina, als een soort van trots dat ik het weer heb gedaan).

Afgelopen keer was ze naar mijn idee best wel lief. Ze is eigenlijk altijd heel lief. Ze vindt zoveel dingen van mij logisch. En dat meent ze dan ook oprecht. Ze snapt alle dingen die ik zeg dat ik doe. Natuurlijk vertel ik niet alles, maar de dingen en acties die ik wel vertel, vindt ze eigenlijk altijd wel logisch. Misschien ben ik ook wel heel logisch en zit ik heel logisch in elkaar. Ik weet het niet. Ik heb namelijk vaak het idee dat mensen geen idee hebben wat ze met me aan moeten. Maar misschien is daar ook het verschil. Omdat de psycholoog natuurlijk wel weet wat er achter zit en er ook nog eens met een psychologische achtergrond naar kijkt. Ik vergelijk me altijd met anderen. Zo zie ik altijd alleen maar de mensen die zonder moeite hun studie voltooien en bij wie alles vlekkeloos gaat. De moeite zie ik niet. Maar ik wil het ook. Toen maakte ze de vergelijking met auto's. Ze zou ook wel graag een nieuwe auto willen en vanaf dat moment ziet ze alleen maar mensen met mooie, dure auto's die zij dan niet kan hebben of niet heeft. Zo is het bij mij ook altijd. Het gras bij de buren is altijd groener. Daarom ben ik nooit tevreden. Omdat ik op zoek ben naar iets dat niet bestaat.

Ze zei dat ik zoveel sterker ben dan ik zelf denk. En dat ze me ook veel sterker vindt dat ze eerst zelf dacht. Ik heb geen enorm psychiatrisch probleem. Alles wat ze zegt weet ik allemaal al lang. Ik moet alleen soms gebeurtenissen en dingen in een ander perspectief zien. Dus dat is voornamelijk haar ding.

Ik zie haar pas weer over een maand. Ze gaat lekker op vakantie. Maar ik mag haar altijd bellen. Het klinkt heel persoonlijk, ook al weet ik dat ik eerst spreek met de mensen bij de balie. Maar toch, het klinkt zo oprecht en betrokken allemaal.

Soms moet ze ook gewoon om me lachen. Om de acties die ik doe of om de dingen die ik zeg. Of dan kijkt ze op met zo'n blik van: 'pfoe, dat had ik eigenlijk niet van jou verwacht'. Dat laatste is vooral wanneer ik heel hard ben en zeg hoe ik er tegenover sta. Zo was het dinsdag het geval dat ik het over mijn ouders had. Mijn ouders willen heel graag weten hoe het met me gaat. Dat willen ze altijd wel natuurlijk, maar de laatste tijd pas echt. Dat ze doelbewust vragen gaan stellen en zeggen: 'maar we willen zo graag weten hoe het écht met je gaat'. En toen ik dinsdag daar zat zei ik iets van: 'ze hebben hun kans al gehad, het is te laat'. Mijn psycholoog keek op en vond het opmerkelijk blijkbaar. Ik heb namelijk nu wel wat ik altijd heb gewild. Ik heb het gevonden in andere mensen en in een andere stad. Als ik bij mijn ouders ben, ben ik een heel ander persoon. Ik heb jarenlang stilletjes geschreeuwd op mijn kamer, achter mijn laptop, om aandacht en begrip, maar ik heb nooit gekregen wat ik wou. Nu ben ik geen verwend type en ook niet snel ontevreden, maar daarover was ik in ieder geval niet tevreden. En mij leek het zo'n kleine moeite. Maar het was er nooit. Het moment dat ik het zei kwamen er ook tranen opzetten, iets wat ik verdrongen heb bij de psycholoog. Maar goed, blijkbaar was het voor mezelf ook heftig om te zeggen dat het gewoon te laat was en dat ik er vrede mee heb gekregen dat ze dat nooit hebben gedaan.

Het is wel iets hoor, zo'n psycholoog. Gelukkig word ik elke keer in de wachtkamer alweer gerustgesteld. Er lopen altijd rare types rond, natuurlijk. Maar er zitten ook de meest normale mensen (zelfs mannen! OH MY GOD! En dan ook nog normale mannen) en dat geeft wel het gevoel dat je niet de enige bent met een probleem. Er zijn ook weinig mensen die ik al vaker heb gezien. Mijn vaste prik is meestal dinsdag om 2 uur. Dat is fijn, dan weet ik elke keer waar ik aan toe ben en heb ik elke dinsdag hetzelfde schema voor de dag. Namelijk eerst 4 uur (of minder) naar een zweverig college luisteren, dan chillen op de bank, lekker lunchen, nog wat puntjes op een rijtje zetten en dan gewoon gaan. Geen gehaast, gedoe, of dingen waar ik onderuit moet zien te komen. Ook geen brakheid, niet net na het weekend bij mijn ouders, gewoon in mijn normale staat. Er is alleen 1 vrouw die ik elke keer al heb gezien. Dat is wel veel. Want elke week een gesprek hebben krijg je niet zomaar voor elkaar. Ik hoef namelijk helemaal niet te komen, maar ik wil dat zelf graag. Zou ze dat ook hebben? Of zou ze psychiatrisch echt in de war zijn? Ze heeft ultiem lang blond haar, een buikje (bierbuik??) en ze lijkt een beetje op zo'n iemand die zo uit het natuurlandschap is gelopen.

Laatst zat ik mezelf ook te verbazen. Was er ineens een dikkertje (sorry als ik misschien op iemand aanval maar sommige dingen zijn gewoon zo en ik moet ze toch beschrijven). Echt zo'n tokkie. Met een trainingsbroek, buik (geen -je), van die sneakers met losse veters en vertrapte zolen en roze shirt. Dan vraag ik me ook weer af wat zo iemand daar dan brengt. Het is het centrum voor stemmings- en angststoornissen. Dus dan gaat je hoofd wel tollen. Maar hetzelfde met een normale, simpele man. Zo was er dinsdag eentje. Hij had een brief bij zich. Dat doet me denken aan de intakebrief. En ja hoor, de kant die ik op moest toen ik intake had, moest hij ook op. Toch gek. Misschien keek hij mij wel aan en dacht: 'goh, was ik hier maar 30 jaar eerder op gekomen'. Nou, die heb ik dan in the pocket (onder het mom van: mezelf complimentjes geven).

Het lijkt bijna de normaalste bezigheid van de wereld aan het worden. Oke, wacht, dat is het niet. Maar ik loop bij het centrum naar binnen, zeg hoi tegen de receptioniste, loop verder, zeg hoi in de wachtkamer (wel stilletjes hoor, zo enorm voluit durf ik dat nog niet, maar het is beter dan meteen in een hoekje kruipen), wordt vervolgens door haar opgehaald, begroet haar met hoi (hoi hoi hoi, het lijkt bijna een dorpje in een stad), loop achter haar aan naar haar kamertje (oh en soms vraagt ze eerst of ik nog wat wil drinken, dat krijg ik dan) en dan vertel ik over wat me bezig houdt. Gek toch.

Nog zoiets, alsof ze mijn gedachten kon lezen. Vroeg ze: 'dacht je dat je ooit zo over je gevoelens zou kunnen praten?'. Nou nee, niet bepaald. Als ze 3 jaar geleden had gezegd dat ik daar nu zo zou zitten en er op deze manier er mee om zou gaan had ik haar uitgelachen. Wat zou ze wel niet denken. Ze had wel door dat ik er ook zo over dacht, anders zou ze het niet vragen.

Oh en ze wenste me aan het eind ook nog 3 keer succes. Want ze weet dat als de cijfers bekend zijn, we pas echt weten of dit alles een beetje een succesverhaal is geweest. Ineens komt in me op dat ik een kwartier bezig ben geweest met steeds een stukje van een tekst op haar raam te herinneren.

Mooi hè? Daar ben ik dus onder haar gepraat mee bezig geweest. Want de stiltes vind ik raar en als ik haar dan aankijk denk ik dat ik weer iets moet zeggen. En dat is een beetje awkward, want dat doe ik niet zomaar. Dus kijk ik maar naar die tekst.

Ik heb ook een beetje het idee dat ik tegen mezelf aan het lullen ben over vanalles en nog wat, maar ach: "Better to write for yourself and have no public, than to write for the public and have no self."

Terugblik naar vroeger

Is het gek als ik zeg dat ik vandaag wel weer even genoeg van de wereld heb gezien? Mijn kamer is genoeg. Mijn bed welteverstaan. John Mayer in mijn oren, wat ik overduidelijk te weinig doe. Want god, wat is dat fijn. Bij elk liedje voel ik me weer rustiger worden. En dat is heel wat voor mij. Want rust, wat is dat? Het lijkt wel of dat woord niet in mijn woordenboek staat. Alsof die pagina eruit is gescheurd. Je bent toch altijd bezig, altijd druk met iets? Voor mij is tv kijken al 'iets'. Maar niks doen, relaxen, rusten, dat doe je toch niet? Dat is toch voor mietjes? Voor mensen die niets willen bereiken?

Waarschijnlijk ben ik met het waanidee opgegroeid dat dat zo is. Ik heb mijn ouders nog nooit onderuit op een bank zien liggen. Gewoon niks. Mijn vader zit altijd achter zijn pc, hij is altijd met dingen bezig. Ja, ze doen wel eens een dutje. Mijn vader elke dag welteverstaan, dagelijks na het eten. Maar ach, ze zijn oud en ze gaan laat naar bed. Dan doe je dat toch? En als ze een feestje hebben gehad waardoor ze pas om 3 uur in bed lagen, dan is het toch logisch dat ze even een uurtje slapen of in bed liggen?

Maar waarom ga ik dan altijd maar door en vertik ik het om niks te doen. Om mijn hoofd leeg te maken en één te worden met mijzelf. Want als ik ga slapen, ga ik liggen met het doel van 'ik ga slapen, want ik moet slapen, want ik heb morgen weer dit en dit en dit. En daarom ga ik slapen.'

Vroeger praatte ik zo vaak niet. Ik was altijd alleen. Ik hoefde niemand te vertellen hoe ik me voelde. Ik hoefde niet constant naar lachende en grapjes-makende-mensen te luisteren, want die waren er simpelweg gezegd niet. Is het dan gek als ik daar nu niet altijd zin in heb?

Vandaag is zo'n dag. Hij voelt een beetje als vroeger, alleen anders. Het voelt niet meer zo vertrouwd. Terwijl alleen zijn altijd de normaalste zaak van de wereld was, net als stilte. Gelukkig is het vertrouwde rennen, springen, vliegen, vallen en weer opstaan nog wel de normaalste zaak van de wereld.

Omdat ik moet schrijven. Ja, maar..

Het zit me al dagen weer na te jagen, het idee dat ik weer móet schrijven. Omdat het goed voor me is. Omdat ik dan even stil sta bij wat er in me om gaat. Hebben jullie dat niet? Dat je dan weer even met beide benen op de grond wordt gezet als je schrijft wat je denkt. Waarop je dan het stukje na gaat lezen en zoiets hebt van 'ah, oke... EN DOOR!'

Ik heb dat wel. Maar ik weet soms helemaal niet waar ik dan mee moet beginnen, omdat er niet bepaald één ding op mijn hart ligt die ik graag kwijt wil. Het is meer een overall gevoel, maar ik weet niet hoe ik hem zou moeten beschrijven. En dan denk ik bij mezelf 'ja maar.. het heeft toch helemaal geen zin als ik niet weet waarover ik wil schrijven?'. En als ik ga luisteren naar die ja maar dan komt er inderdaad niks op papier en blijft het velletje leeg. En dan..

Mijn café is bommetjevol

Hallo onrust. Hallo leegte. Het is net alsof jullie mijn café zijn binnengelopen genaamd Berry's hoofd waar jullie ineens kwamen binnenvallen. En nu zijn jullie toch wel een beetje nare klanten.

Meneer onrust maakt het mij een beetje, eerder gezegd nogal moeilijk. Want meneertje maakt mij soms de laatste week hyperactief en hij kan niet stilzitten. Dan wil hij weer dit, dan wil hij weer dat, maar eigenlijk is ie nooit echt tevreden. Het ene moment praat hij voluit, maar het andere moment is hij weer zo rustig en is ie teruggetrokken in het hoekje van het café. Soms rent ie een rondje om de kerk, komt ie terug, gaat het ietsje beter met hem, maar is er nog steeds iets niets anders geworden. Gek meneertje, vind je niet?

Daarnaast is er mevrouw leegte. Zij zit voor zich uit te staren, te kijken, te denken, maar ze is altijd alleen. Mevrouw leegte is op zoek naar iets maar ze weet zelf niet wat. Het liefst hangt ze een briefje op haar rug met 'WANTED', maar ze weet even niet waar ze moet zoeken en daarom heeft ze zich maar 'even' in mijn café gesettled. 'Maar mevrouw Leegte, kan ik ook iets voor u betekenen?' Waarop zij dan antwoordt: 'Hmm ehmm.. Nou ehh.. Ik ehh.. Tsja wat zal ik eens doen.. Ach nee joh, bedankt'. En dat ijzeren gezicht blijft maar voor zich uit staren. Een gesprek staande houden met iemand anders doet ze niet. Heel even komt er dan weer iemand haar vergezellen, maar lang duurt dat niet. Dan is ze weer alleen en mist er weer iets in haar leven. Soms zie ik haar zo stiekem achter haar handen een traan wegvegen. Maar ik zou niet weten hoe ik haar zou moeten helpen, want ik kan haar met niks blij maken. Waarschijnlijk heeft het tijd nodig en die tijd mag ze voorlopig van mij nog wel spenderen in mijn café.

Al is het soms wel even de druppel en ben ik er klaar mee. Dan maak ik mijn rondje en verzoek ik een paar van mijn gasten vriendelijk of ze mijn café willen verlaten om mij een plezier te doen. Dat gaat zo: Meneer onrust, wilt u alstublieft wat minder van u laten horen en nog liever: wilt u mijn café verlaten? En mevrouw leegte, wilt u niet ruilen met mevrouw geluksgevoel, die buiten al uren staat te wachten in de rij voor een plekje in mijn café? Dat zouden we beide heel erg prettig vinden. Dan zijn we een tijdje aan het bekvechten, maar ze eruit zetten kan ik niet. Ach, misschien dat ze ineens wel opstappen wanneer ze er zin in hebben. Wie weet gaan ze morgen een luchtje happen in de frisse lucht..

Woede

Boos zijn, wat is dat? Staat dat in mijn woordenboek? En woedend zijn, dat is toch meer van dat? Maar kan ik dat zijn? Zit dat in mij?
Het hoort in mij te zitten, daarvoor ben ik een mens. Maar een mens toont ook zijn emoties en ik weet pas sinds een tijdje wat dat in houdt. Chagrijnig zijn kende ik niet, totdat ik een paar jaar geleden besefte dat het menselijk was. Net als het feit dat altijd maar lachen juist niet menselijk is, terwijl dat mijn doel was. Praten over mijn gevoelens, waarom? Ik los het zelf wel op. Boos zijn op iemand, waarom? Waarschijnlijk was het zo bedoeld en ach ik doe ook wel eens iets niet zoals ik het moet doen.
Maar boos zijn? Vroeger ben ik 1 keer echt boos geweest. Maar dat was meer een spelletje. Ik was nooit echt boos. Wat is dat? Waarom ben je dat? Ik was altijd gewoon teleurgesteld, verdrietig of onzeker over de situatie. Maar ik zou nooit oprecht boos kunnen zijn op mijn vrienden.
Of komt het doordat ik heb beseft dat iedereen fouten maakt en ben ik zo vergevingsgezind? Ik weet het niet. Ik kan gewoon niet boos zijn. Al wil ik best een keer mijn vuist ergens tegenaan slaan. Dat kan ik wel hoor.

Doei liefde.

Het is niet dat ik je weg wil zien lopen. Of mezelf weg wil zien lopen van jou. Het is net of ik dan weg loop van mijn probleem, weer een keer. Maar ik kon het zo niet meer. Ik kon mezelf niet langer opofferen. Het was tijd om te zeggen wat ik zou willen. Dus dat heb ik gedaan, of in ieder geval geprobeerd. Jij zag ook wel in dat ik dit niet langer kon, dat dit mij niet beter maakte. Dat het ons niet beter maakte. En dat we wel rond konden blijven dwalen om ons probleem heen. Maar dat het er op neer kwam dat dit mij niet gelukkiger ging maken als jij niet zeker wist dat je me meer kon geven dan je al deed. En ik weet niet of je jezelf niet vertrouwde, maar jou leek het ook beter zo. Dus toen was daar ineens het besluit. En het was geen tromgeroffel, geen spannend muziekje. Het waren geen duidelijke woorden, maar we wisten genoeg. Maar er waren nog enkele minuten dat ik bij mezelf dacht.. Huh? Is het nu dan echt voorbij? Zijn 'wij' vanaf nu verleden tijd? En dat ik mezelf betrapte op het feit dat er ergens in mijn hart iemand heel hard 'NEE NEE NEE' aan het schreeuwen was. Iemand die tegen de deuren van mijn hart aan het slaan was, omdat die jou niet kwijt zou willen.

Ik zat voor me uit te staren, naar de kamer, naar de plek waar jij en ik samen waren, zo vaak. En toen mijn herinneringen ophaalde. Daar kwam dan ook een traan. Ik veegde hem weg, keek je aan en toen keek je ook naar mij. Er viel nog eentje. Jij deed je mondhoeken omhoog, maar je lachte niet. Het was eerder een gebaar van machteloosheid. Je veegde mijn traan weg. Ik deed mijn mondhoeken ook omhoog. Wist ik veel wat ik moest doen. Alles wat ik nu deed was toch niet goed, niks was nu goed en niks was nu het juiste.

Jij zei dat je je schuldig voelde, omdat je niet de tijd en aandacht voor me had die ik van je vraagde. Maar ik vraag me dan weer af of ik niet te veel van je heb gevraagd. En iedereen vraagt me af of we het niet nog hadden kunnen proberen. Maar ook ik moet soms egoïstisch zijn blijkbaar en voor mezelf kiezen. En daarom ben jij ineens niet meer mijn maatje, niet meer degene die ik al mijn onzin whatsapp, niet meer degene waarmee ik enorm onwijs kan chillen en leuke films mee kan kijken, niet meer degene die ik dronken mee naar huis neem en niet meer degene op de hoogte breng als ik enorm trots op mezelf ben. Oh en ook niet meer degene die ik contact en uitfoeter als ik een enorme kutdag heb.

En nu, die paar dagen zonder je, was het gemis niet zo daar. Omdat ik je zo vaak dagen niet heb gezien en gesproken en je toch niet zo erg mijn leven in bent gekomen als ik van tevoren zou denken en hopen. Oh en dan ineens ook het idee dat je 'opzettelijk' niet zoveel van jezelf hebt laten zien. I hate you. Maar goed. Ik mis je nog niet. Maar dat komt nog wel één dezer dagen. Zeker weten.

Ik ben benieuwd naar het moment dat ik je zie. Want het gevoel gaat denk ik mijn hele leven niet weg. Wij hebben iets, een klik. Je kan me op dit moment alleen niet geven wat ik wil. Dat is het enige. Je was zelfs nog  lang niet op me uitgekeken. Hoe erg is dat. Ik wil het snappen, maar vind je het raar dat ik het niet snap? Soms, weet je vaak, snap ik mezelf niet.

This is the right place and the wrong time for loving you. - Lucie Silvas

De verslaving genaamd internet

Het overkwam me ineens, ongeveer anderhalve week geleden stopte het internet ineens met doen. Nouja, op mijn studentenhuis in Enschede dan. En dan.. Heb je gelukkig nog wel internet op je telefoon. Maar voor de rest ben je zo goed als verwijderd van de hele buitenwereld. Zelfs van je blackboardsite(1), zodat je niet eens meer een poging tot goed studeren kan doen.

En dan.. Worden er veel spelletjes gespeeld op je telefoon. Rondgehangen. En dan toch maar naar de Wallstreet(2). Want daar is wel internet. Maar goed, dan zit je daar, je email te beantwoorden. En dat kun je anders ook net zo goed thuis doen. En de concentratie is ver te vinden. Facebooken kun je ook thuis doen. Dus dan ga je weer naar huis. En dan kom je thuis aan, wil je nog even dat dingetje opzoeken. Oh wacht..

MAAR. Ik moest en zou internet krijgen. Dus bel ik vandaag pas (ja vandaag pas). Krijg ik allemaal moeilijke vragen met zo'n keuzemenu. En krijg ik ineens een zeer vriendelijke man aan de telefoon. Hij moest lachen toen ik erachter kwam dat ik toch wel Windows 7 had.. Wist ik veel. Ach en toen ging hij door middel van instellingen de internetverbinding voor ons allen maximaliseren (love dat woord). En toen ging ik kijken bij mijn eigen lappie (uit te spreken als leppie - koosnaampje voor mijn laptop) en jawel hoor, na tijden stonden daar weer 5 balkjes ingekleurd!! JOEPIE! Dus toen heb ik hem heel erg vriendelijk bedankt. THANKS MEN!

Dus nu kan ik ook weer schrijven. En Facebooken zonder daarvoor naar een andere plek te gaan. En ik hoef niet meer in de deuropening op de grond te zitten (daar had ik internet via de kabel). Joepie! Joepie! Ik ben verslaafd!

1 - blackboardsite: site van de universiteit waar alle spullen op staan die handig zijn voor bij het studeren (sheets etc)
2 - Wallstreet: studieplek, mede mogelijk gemaakt door de UT