Vechtende woorden

Ik heb iets tegen discussies, tegenstrijdigheden en (verbaal) vechten. En ik kan er niks aan doen. Deze afkeer is er altijd al geweest, ook al is hij de afgelopen jaren wel minder geworden. Het liefst heb ik dat iedereen het met elkaar eens is. Maar dat kan niet. 

Ik denk dat het begonnen is bij de discussies die er vroeger altijd waren. Het was oneindig, hield niet op en het maakte mensen kapot van binnen, ook al lieten ze dat niet merken. Een ruzie breekt mensen van twee kanten. Na meerdere keren gebroken te zijn en oneindige discussies te voeren over wat ik vind en wat de ander vindt, ben ik er eerlijk gezegd helemaal klaar mee. Soms bereik je iets, kom je ergens, maar het merendeel van de discussies moet iemand toegeven of bijleggen. Misschien dat ik daarom ook wel zo snel toegeef, ik ben het gewoon moe. 

Daarom heb ik ook een tijdje me niet verbaal gemaakt in groepen. De discussies die ontstaan tijdens het ontwerpen van iets, tijdens het organiseren iets of tijdens het maken van iets: liever niet. Onzekerheid bovenop nog een andere hoop onzekerheid was een enorme berg onzekerheid en 'faal-isme'. Daarom ging het met de studie ook niet goed. Ik deed niet mee, waardoor ik het idee had dat ik faalde en niks kon. Na een jaar heb ik wel de spirit terug om mee te doen, maar dit maakt niet dat ik het discussiëren soms helemaal zat ben. 

Soms hou ik me stil, omdat ik het zat ben te moeten vechten tegen iets waar niet tegen te vechten valt. Enorm koppige mensen of mensen met een enorme eigen mening ga ik liever uit de weg. Door dat soort mensen laat ik me zelf ondersneeuwen, ook al heb ik ergens, verstopt in mij, ook echt wel een eigen wil en een eigen mening. Een eigen wil en mening, die de laatste tijd ineens naar de voorgrond treden, maar die ik soms nog wegstop wanneer ik er klaar mee ben. Laf? Nee. Laat me dan alsjeblieft. Misschien vind men mij soms dan een enorme lafaard, maar als ik vind dat stil houden op dat moment beter is, omdat dat op dat moment bij mij ligt, laat me dan maar gewoon. Push me niet om m'n eigen mening te hebben. 

Het liefst zou ik willen dat alles goed was, dat iedereen het na 5 minuten discussiëren met elkaar eens was en dat er niet van die moeilijke starre mensen op de wereld bestaan. Meer peace, love and icecream. Het heeft geen zin om elkaar pijn te doen met woorden, daar zijn ze niet voor gemaakt. Woorden zijn gemaakt om te delen. Het delen van liefde, ideeën, gevoelens en vertrouwen. En daar laat ik het bij, dat is genoeg voor mij. 

Boksen tijdens tentamenweken

Tegenslag, het is weer zover. Ook al maakt het woordje 'weer' het meteen weer zo negatief. Tuurlijk, het is ook best wel negatief, maar toch hoort hij erbij. Het lukt me even niet. Hoe moeilijk ik dat ook vind om toe te geven, ik kom er even niet uit. Het is niet gek, het hoort erbij. Hoe moeilijk ik het ook vind om te accepteren dat dat er nou eenmaal bij hoort. Ik kan mijn gevoel niet zo goed beschrijven. Nouja, misschien toch wel als ik een poging doe. 

Waarom ik me nu simpelweg kut voel, is eigenlijk om het volgende. Ik ben bezig met mijn vierde jaar Industrieel Ontwerpen en heb simpelweg gezien 1,5 jaar vertraging. Ik voel me eigenlijk een enorme faalhaas. Terwijl ik dit schrijf barst ik in huilen uit. Ik vermeld dit niet om zielig te doen of wat dan ook, maar nu ik dit zo schrijf realiseer ik me weer hoe het voelt. Het is alsof iets constant tegen je aan drukt, je naar beneden wil halen en je de afgrond in wil stoppen. Alsof je elke dag 10 bokswedstrijden hebt, 40 keer valt en weer opstaat en je net niet knock-out wordt geslagen elke keer. 

"Gravity is working against me. And gravity wants to bring me down."

Ik loop nu weer tegen mezelf aan, net voor de tentamens. Daarvoor gaat alles prima en kom ik die bokswedstrijden wel door, niet zonder slag of stoot, maar het lukt. Maar het lijkt wel wanneer het er op neer komt, mijn lichaam protesteert. Ik geef niet te snel toe aan dat gevoel, omdat ik me niet wil aanstellen of van een vlieg een olifant maken. Echter wanneer ik een avond langer blijf dan bedoeld is, ik dit eigenlijk heel goed weet en ook zeker weet dat ik de volgende dag later wakker word dan de bedoeling is, begint het te dagen. Ook als ik dan de hele ochtend naar mijn laptop heb lopen staren, maar bij elke poging mijn hoofd m'n doen al gaat tegen spreken, loop ik vast. 

De berg is de laatste tijd zo hoog dat ik niet meer weet hoe ik die top ga bereiken. Ik raap m'n moed bijeen, doe m'n best, steek er tijd in en dat resulteert dan in een sessie waarbij niks goed is. Ik heb alle kanten van de berg omhoog proberen te klimmen, maar na zoveel keren falen is mijn energie op. Is dat gek? Nee. Moet ik door blijven zetten? Ja. De kunst is om uit te vinden hoe. Ik weet wat er nodig is, maar ik weet gewoon niet meer hoe. Ik ben niet dom, ik ben geen mislukkeling en ik ben ook echt wel creatief. Het komt er nu niet uit. Gek toch. Wil iemand die blokkades opheffen?

Maar HOE dan nog? Heb ik hier een nieuwe mindset voor nodig? Moet ik misschien maar een keer niet nadenken? Moet ik eerder beginnen? Moet ik eerst meer zelfvertrouwen creëeren? Of rust? Ik weet niet hoe. Ik weet alleen dat ik volgende week dingen af moet hebben en dat ik nu niet zie hoe ik het moet doen. Ik weet dat kleine stapjes helpen, maar die kleine stapjes (programma openen, kijken wat er moet gebeuren, beginnen te typen) voor nu eigenlijk nog te grote stappen zijn en dat ik eerst iets met mijn hoofd moet doen. Maar dat kan niet. 

Dus hoe ik dit nu ga doen is de kunst. Weer een vak laten varen, weer een onvoldoende halen, weer iets niet volbrengen? Liever niet. Ik sukkel eerst wel even door.

Afschrijven | Mijn wederhelft

Ik ben niet ik. Niet nu in ieder geval. Ik besta ook niet uit één deel. Nee, vooral op een dag als vandaag besta ik uit twee delen. Want wie ik dan nu, op dit moment ben, dat is niet mijn ware ik. Het gedeelte in mij wat ziek is heeft vandaag de overhand. Alsof er een geheel kwaadaardig masker over de rest is heen getrokken en ik ineens een kwaadaardig monster ben. Een monster, die iedereen en alles stom vindt. Een monster, die gek wordt van gelach en gezang. Mijn ware ik vind het altijd hardstikke leuk om mee te doen. Maar mijn andere helft, die nu de macht in handen heeft, vind het maar niks. Al die geluiden, dat gekwebbel en gedoe: alsjeblieft niet.

En ja, mijn wederhelft is dan vaak niet te genieten. Daarom laat ik hem liever ook niet aan de buitenwereld zien. Die is niet lief, niet liefdevol, niet vrijgezind en niet zachtaardig. Mijn wederhelft is bot, hard en simpel gezegd niet leuk. Maar mijn wederhelft is ook een ziekte. En ik hoop dat mensen kunnen onderscheiden dat dat iets anders is dan dat ik ben, ook al zijn we één.

Mijn wederhelft heeft geen adviezen nodig, alleen een luisterend oor. Het is de boze helft in mij die al 20 jaar lang de kans niet heeft gekregen om het te uiten. Hij heeft alleen een luisterend oor, een knuffel, slaap en wat goede zorgen nodig. Dan heeft hij wel weer even zijn portie gehad en kan hij er weer tegenaan.

Ook ik vind mijn wederhelft niet leuk. Maar we zijn nou eenmaal samen één en daar moet je mee om leren gaan. Net als in een team, dat werkt ook niet altijd even goed, maar om je doelen te bereiken moet je daar ook mee overweg kunnen. Daar hoort ook bij dat je de grenzen aan moet geven. Dat werkt juist beter, want zo doe je geen dingen waar je hart en hoofd niet naar staan. Al is het wel moeilijk, want soms geef ik ineens uit het niets enorme grenzen aan wanneer men dat niet verwacht. Maar ik zal ze altijd vastberaden aangeven als ik ze wel geef.

Weet je wat het ook is, onbegrip. Ik weet namelijk als geen ander hoe ik met mezelf moet omgaan. Ik heb zoveel geleerd in die jaren. En vooral het laatste jaar ook weer, omdat ik door een nieuwe aanpak en door er over te praten weer een nieuwe visie erop heb gekregen. Ik moet het laten gebeuren. En rust is dan soms mijn remedie, ook al lijkt dat voor een ander niet de oplossing. Zo'n dag als deze is bij mij vooral overleven in plaats van genezen. Dat klinkt heel triviaal en misschien wel skeptisch, maar ik heb mezelf geleerd dat het dan het beste is. Het hoort erbij. Dat is ook een deel acceptatie. Het is een deel van mijn leven, het gebeurt en ik kan het beter rustig laten gebeuren, dan vanalles ondernemen om het niet meer te laten gebeuren. Wie weet vind ik vanzelf een keer een remedie, maar die zal niet plots uit de lucht komen vallen, maar gepaard gaan met cognitieve therapie.

Soms ga ik mezelf verwijten dat ik niet altijd even leuk ben als ik wil zijn. En de minuut daarna ontkracht ik het meteen, want het is niet ik in de puurste zin van het woord, ook al hoort deze ziekte wel bij mij. Ik hoop alleen dat mensen het ook los van mij proberen te zien, zodat ze mijn 'echte' ik het meest leren waarderen. Dat deel is namelijk ook het leukst. Ik hoop alleen heel heel erg dat andere mensen die 'echte' ik door dat kwaadaardige masker heen blijven zien.

Prestatieangst

Prestatieangst. Het is het omgekeerde van faalangst. Ik heb hier zelf voor het eerst van gehoord toen ik in de kerstvakantie een weekendje weg was met vriendinnen en iemand van hun had over iemand met prestatieangst. Dat vond ze toch wel heel erg apart, dat mensen dat konden hebben. Toen ze dat uit ging leggen in een groepje (we zaten in de trein), jaagde het mij toch een beetje aan. Het deed mij emotioneel ineen krimpen. Vanaf toen dacht ik: dus dit heb ik. Lees verder voor mijn uitleg.

Hoe ga ik om met mindere dagen?

Iemand met stemmingswisselingen heeft mindere dagen. Dat is zo. Anders zou je geen stemmingswissellingen hebben. De dokter heeft het het vastgesteld, dus ja, dat heb ik. En nee, het gaat niet weg. Maar goed, er zijn dus dagen dat het minder gaat. Maar hoe ga je daar mee om, als persoon met stemmingswisselingen? Hierbij mijn eigen ervaren adviezen. Hoewel ik het soms ook moeilijk vind om die op te volgen.

• Neem de tijd
  Neem de tijd voor jezelf. Als je boos op jezelf gaat worden, wordt het alleen maar erger en neig je alleen maar meer in het diepe te vallen. Schrijf de dag af. Als je vandaag afschrijft, kan het morgen ineens wel goed gaan, omdat je dan niet boos op jezelf bent geworden.
  
• Doe wat je wil (met mate)Als het minder gaat heb je meestal ook minder zin om dingen te doen. Kies er dus voor om dingen te doen waar je wel 'zin' in hebt. Ik kan niet zeggen dat je er dan zin in hebt, maar waarschijnlijk wel iets te bedenken wat je op zo'n dag liever doet dan andere dingen. En het is ook helemaal niet zo erg om een dag je prioriteiten ergens anders te leggen. Ik zeg alleen wel dat het met mate moet. Je kan zin hebben om 3 zakken chips naar binnen te werken, maar je moet nog wel proberen reëel blijven denken.
  
• Verwen jezelf (met mate)
  En zo komen we ook op het volgende puntje. Verwen jezelf op zo'n dag ook een beetje. Als je dingen doet die je leuk vind en dit van jezelf mag doen, word je humeur vast alleen maar beter in plaats van slechter. Waar verlang je naar? Een ijsje, een koekje, een nieuw shirtje? Oke, omdat het vandaag is. Maar pas op! Je moet hier ook reëel bij blijven denken, want jezelf om het minste of geringste te verwennen is not done. Dan werkt het niet meer.
  
• Sluit jezelf even af van de buitenwereld
  Aan de ene kant klinkt dit slecht, want soms heb je slechte dagen dat je eigenlijk gewoon met iemand erover moet praten. Maar het is ook goed om alleen te zijn, de tijd te nemen en je gedachten de vrije loop laten. Zo kom je weer meer tot jezelf en vind je waarschijnlijk ook weer sneller de positieve vibe. Erover nadenken brengt je namelijk verder. Een hele dag tv kijken om afleiding te hebben is dan vaak niet de oplossing.
  
• Ga lekker vroeg slapen
  Misschien is het een beetje bijgeloof, maar ik merk bij mezelf dat ik de volgende dag heel anders weer in het leven kan staan als ik lekker heb geslapen. En vooral na een mindere dag kan ik genieten van een heerlijke lange nacht in mijn bed. Soms is slapen de oplossing. 

Zoals ik al zei, dit zijn mijn eigen bevindingen. Ik probeer zo met mijn stemmingswisselingen om te gaan en merk dat dit helpt. Als iemand nog meer tips heeft, hoor ik dat graag! :)

Doof

Ik doe net of ik het niet hoor. De muziek niet. Het gepraat niet. Het lachen niet.

Ik wil het niet horen. Ik wil niet dat andere mensen lachen. Ik wil niet dat het bij hun goed gaat. Ik wil niet dat ze vrolijk zijn. Ik wil niet dat ze gelukkig zijn. Maar alleen vandaag, alleen vandaag. Of alleen deze week. Het komt wel weer.

Ik snap het leven gewoon even niet. Ik snap even niet waarom ik dingen hoor, zie en beleef. Waarom ze zo zijn. Ik wil even afgesloten zijn van de wereld.

Vandaag ben ik dus even doof, lig ik het liefst de hele dag met mijn ogen dicht en doe ik de hele dag mijn mond niet open.

Ik ben Berber. En ik ben boos.

Boos. Op de wereld. Omdat dingen nooit gaan zoals ik wil dat ze gaan. Omdat mensen nooit doen wat ik van ze verwacht en zou willen dat ze zouden gaan doen. Omdat ik toch iemand moet uitfoeteren. Of iets. Net alsof de wereld er iets aan kan doen. Nee. Oke. Dat kan alleen ik, maar daarom ben ik nu even boos op de wereld.

Of eigenlijk ben ik boos. Op mezelf. Omdat ik nooit denk zoals ik zou willen denken. Omdat ik ben zoals ik ben. Omdat ik niet de huisgenoot kan zijn die ik wil zijn. Omdat ik niet alles kan doen wat ik wil doen. Omdat ik niet alles kan regelen. Omdat ik denk dat ik dingen niet kan en omdat mij dat dan weer gek maakt en ervoor zorgt dat ik dingen niet wil doen. Omdat ik dingen doe, die ik niet wil. Omdat ik dingen niet doe, die ik wel wil. Omdat ik twee stemmetjes in mijn hoofd heb die constant ruzie maken.

En omdat deze twee stemmetjes ruzie maken..

Maak ik het liefst ruzie met iedereen.

Dus gaat mijn gedachtegang eigenlijk zo: 'Houd je bek'. 'Doe normaal'. 'Je maakt teveel geluid'. 'SSSSSSSSSST HOUD JE BEK'. 'Nee ik wil niet praten'. 'Laat me met rust'. 'Nee je moet niet lachen'. 'Nee ik wil niet iets leuks zien'. 'Nee ik ben niet gezellig'. 'Dat is niet grappig'. 'Nee daar heb ik geen zin in'.

Maar wat er uit komt, is dit:

'............................'. '.....................'. '...................................................'.

Gewoon, omdat het zoveel makkelijker is dan vertellen wat ik precies voel. En ik dan geen meningen hoef aan te horen.

Ze snappen me toch niet. Ze weten niet hoe ik me voel. Hoe ik denk. Daarom ben ik boos.