Ze zeggen wel eens dat liefde je gelukkig maakt. Maar vandaag is het zo, dat ik denk dat dat bullshit is. Als het goed is ben je al gelukkig. Anders moet je er iets aan gaan doen. Zonder liefde moet je al gelukkig zijn. Je moet al met jezelf overweg kunnen, met de wereld om je heen en met alle dingen die je al moet doen. Als er dan ineens een liefde je leven komt binnenlopen, moet hij je niet gelukkig maken, dat moet je al zijn.
Het is alleen zo, dat echte liefde jouw geluk alleen maar kan vergroten. Op goeie dagen lijkt alles nog net ietsje zonniger en lijkt de zon nog net iets meer door de wolken heen te breken. Maar op dagen dat het minder gaat moet je er niet van uit gaan dat hij ineens door de wolken heen gaat breken om je leegte op te vullen. Er zijn gewoon dagen dat de zon niet doorbreekt en dat hij zich gewoon even verschuilt. Je kan niet verwachten dat hij ineens jouw dag weer tot één van jouw gelukkige dagen maakt. Hij is er, natuurlijk, maar de regen in je leven moet je soms gewoon op je laten vallen en moet je niet meteen gaan schuilen. Want schuilen betekent dat je niet richting de zon gaat, maar dat je blijft staan. Een ander zou daarnaast niet de dupe mogen worden van jouw eigen shit. Daarvoor is de liefde niet gemaakt.
Liefde is ervoor gemaakt om elkaar te versterken in goede tijden en iets om heel even bij te schuilen wanneer de regen te hard op je dak valt. Maar ook dan moet je de moed weer bijeenrapen om door de regen te gaan rennen, op weg naar betere tijden. Je kan niet blijven wachten tot de storm is overgewaaid. Je zal op zoeken moeten naar een plek waar minder kans op storm is. Want als je dat niet doet, zal de storm altijd tussen die twee bergtoppen heen en weer blijven razen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten