Komt een meisje bij de psycholoog | De eerste keer

Waarschijnlijk heb je al opgemerkt dat ik met mezelf 'bezig' ben. In het nieuw jaar ging het balletje rollen, meldde ik me aan bij een nieuwe instelling, had ik intake.. En dan nu mijn eerste echte keer dat ik er was. In deze rubriek vertel ik na elke keer hoe het ging en wat er in mij los is gemaakt. Zo hoop ik er zoveel mogelijk van te kunnen profiteren, door weer terug te gaan naar het gesprek en opnieuw na te denken over wat er is gezegd. 

Het moment dat het echt gaat beginnen is raar. Ik nam weer plaats op een stoeltje tussen al die andere mensen. Hier lijken ze wel redelijk normaal, die mensen die daar komen. Dat vind ik een heel fijn gevoel. Ik ben dan in ieder geval niet de enige en die andere mensen zijn ook gewoon maar mensen. Ze zeggen allemaal vriendelijk 'hoi' of 'hallo' als ze binnenkomen, al heb ik er zelf nog wel moeite mee. Het is niet dat ik me daar fijn voel, al weet ik wel dat het beter is. Ineens komt er dan iemand binnen en ineens mijn naam zegt. 'Oh shit' gaat er even in me om. Nu gaat het beginnen. Een vriendelijke jonge vrouw, ze lacht en stelt zich voor. Een goede eerste indruk zullen we maar zeggen. 

Het gesprek was bedoeld om antwoorden op haar vragen te geven. Ze had natuurlijk wel een kleine samenvatting van wat ik allemaal bij de intake had verteld, maar sommige dingen waren haar blijkbaar nog niet duidelijk. Of ze wou het gewoon van mezelf horen, dat kan ook. Ik vind het wel vreemd blijven vinden, het vertellen over je eigen problemen en vanuit je hart spreken. Dat heb ik nooit gedaan, tot iets van een half jaar geleden. Het is net of ik naar buiten treed, als ik over mezelf praat. Alsof ik neer daal op aarde en stukje bij beetje steeds meer mijn voeten tegen de grond aan voel.

Opmerkelijke dingen die naar voren kwamen begon bij haar interesse in mijn familiesituatie. Toen ik vertelde over hoe mijn situatie bij mijn ouders vroeger was, begon het me al te kriebelen. Ik haat het om het daar over te hebben. Ik heb het liever niet over vroeger, tegenover niemand niet. Ik ben niet blij met vroeger en heb het er liever niet over. Ik wil niet vertellen over hoe donker en eenzaam die tijden waren. Maar goed, op dat moment moest het wel en ik wist ook stiekem wel dat het nodig was. Doordat mijn broer vroeger alle aandacht opeiste en mijn ouders al grote zorgen bezorgde, was ik iemand die het juist wél goed probeerde te doen. Ik probeerde de dochter te zijn met kwaliteiten die mijn broer niet had of activiteiten die mijn broer niet uitoefende. Ik probeerde rust in het huis te brengen, maar dit zorgde er wel voor dat ik mezelf wegcijferde. Doordat ik mijn boosheid niet kwijt kon, want die had ik als puber, kropte ik dit op. Zoals de psycholoog zei: 'Je boosheid moet je op één of andere manier kwijt. Als dat niet tot uiting komt, kan dat alleen maar effect hebben op jezelf.' Daarom werd ik altijd wél boos op mezelf. En dat heb ik nog steeds. Toch raar dat iets wat zo klein was, tot zoiets groots is gegroeid, want ik kan me (nog) niet indenken dat ik ooit dingen anders nog ga zien.

Verder kwamen er nog een aantal dingen voorbij. Ik wil namelijk alles goed doen, geef mezelf geen rust, voel me meestal heel erg eenzaam, kan niet alleen zijn, ben bang om fouten te maken en wil alles alleen doen. Het laatste is ook iets opmerkelijks. We hadden het over mijn broer, hoe hij is en waarom hij problemen heeft. Toen zei ik: 'hij wil heel graag alles alleen doen'. En waarbij ik verderop met de conclusie kwam: 'Ik wil ook alles alleen doen'. Eigenlijk lijken mijn broer en ik heel erg op elkaar, maar doordat we elkaar - zo goed als - niet zien en spreken hebben we eigenlijk niet echt een band. Natuurlijk zijn er nog veel meer dingen ten sprake gekomen, maar op dit moment is het weer wat vervaagd. Dit zijn dus de belangrijkste en opmerkelijkste dingen die me zijn bijgebleven.

Natuurlijk werd ook nog weer het idee van de aanpak besproken. Een stukje cognitieve therapie, maar niet te veel, anders probeer ik daar ook weer te veel mijn best voor te doen. Daarnaast wil ze me rust laten zien en dat ik rust mag nemen. Hoe raar het ook klinkt. En eigenlijk vind ik dat ik de laatste tijd al rust genoeg neem, maar goed. Ook werd er nog gevraagd naar mijn doel van de gesprekken. Dat vind ik zo moeilijk. Ik vind alles wat ik er mee bereik eigenlijk 'iets', al heb ik natuurlijk als liefste dat dat nare gevoel van binnen gaat verdwijnen. Daarnaast wil ik meer begrip kweken voor mezelf en waarom ik dingen denk en doe zoals ik dat doe. Dus meer begrip, een manier vinden om ermee om te gaan en manieren komen te weten om dingen anders te zien. En bovenal: elke stap is er eentje.