Sukkel voor de liefde

Het duurde langer met je uit mijn leven verwijderen, terwijl ik wist dat het beter zou zijn. Misschien omdat ik wist dat ging komen wat ik nu voel en dat zolang mogelijk uit zou willen stellen. Toen ik het eenmaal had gedaan voelde het ook als een enorm zwart gat.

Was ik dan binnen zo'n korte tijd alweer zo aanhankelijk geworden? Kon ik het weer eens niet alleen aan en had ik weer iemand nodig om me aan vast te klemmen? Dat waren gedachten die meteen bij me rond gingen dwalen. Ik was daarvoor een tijdje alleen geweest en naar mijn idee beviel me die situatie op dat moment wel. Is het dan zo dat ik altijd de nutteloze dingen van het leven aan iemand vertellen? Lucht mij dat op? Is dat wat ik nodig heb, wat eigenlijk onmenselijk is en niemand verder zou willen aannemen?

Maar het verlangen blijft zolang ik er niks aan doe. Ik moet kunnen vertellen wat er in me om gaat. Ik moet kunnen vertellen en kwijt kunnen waar ik mee zit. Maar het is ondraaglijk voor iemand om steeds mijn werkelijke gedachtegang bij te houden. En als er dan iemand mijn leven binnen wandelt die het wel aangenaam vindt om mij om de 5 minuten nietszeggende berichtjes te sturen, ben ik maar al te blij. Maar ben ik blij dat diegene mij berichtjes stuurt of dat er überhaupt iemand de moeite doet om naar mij te luisteren? Hou ik diegene dan ook aan het lijntje en moet ik zeggen waar het op staat? Of moeten we beide kijken waar het op uit loopt? Eigenlijk weet ik wel waar het deze keer op uitloopt. Op niks namelijk. Zo ervaren ben ik wel.

Maar er is 1 iemand wie ik eigenlijk geen berichtjes stuur, ik geen berichtjes van krijg, maar alles zou willen skippen om even weer dat gevoel van vroeger te hebben. Ik dacht dat ik er aan gewend was, dat leven zonder jou hier. Maar jij bent de enige die mij heeft gesnapt, die er altijd voor me was en die mijn drama aan kon en toch nog van me hield. Dat is toch bijzonder? Soms twijfel ik eraan of alles wat je deed en zei echt was, omdat het te goed voor me is geweest. En daarom mis ik je nu. Maar ik mag je niet missen. Ik heb die keuze gemaakt, jij bent verder gegaan en zit in een totaal andere levensfase. Onze liefde was niet perfect, maar ik smacht ernaar om weer iets te vinden als wij hadden. Het was zo mooi. Maar nee, niet perfect, maar wat heb je me destijds goed gedaan en wat heb ik van je gehouden. Al zal dat laatste waarschijnlijk nooit overgaan. Je was de eerste en de beste (tot nu toe) zullen we maar zeggen.

En daarom ben ik een sukkel voor de liefde. Omdat ik verder kijk, zoeken is namelijk slecht voor je, maar ik ben eigenlijk op zoek naar een nog betere jou. Omdat alles me heel even leuk lijkt en ik dan alweer gillend weg loop, want het zal nooit aan mijn verwachtingen gaan voldoen. En toch neig ik naar liefde en niet naar jou. En daarom zoek ik. Ik ga verder. Al zegt er in mijn achterhoofd altijd een stemmetje die zegt 'wie weet, misschien ooit..'. Zucht. Wie weet vind ik vanavond weer iemand die ik gek kan maken, maar niemand kan mij zo gek maken als jij dat kan.