En dan is er een tegenslag. Blijkt hij toch niet de prins op het witte paard, maar een doodnormale kerel die het wel leuk vind om een keer bij mij in bed te liggen.. Enzovoort. Of een doodnormale kerel die te normaal, te simpel en te zelfmedelijdend te zijn zodat ik vaarwel moet zeggen. HALLO? Oh, vergeet niet die ene keer dat je te veel vertrouwen in hebt gestopt.. Een beetje te veel maar (goh, het was maar je hele leven). Of hmmm, die ene keer dat je te erg de hemel in werd geprezen, maar waar je ook je verdriet mee kon delen. Nouja, delen.. Iemand die meehuilde was ook wel weer zoiets. Liever niet. Oke, hier hou ik dan ook maar op.
Maar elke keer, ja echt elke keer vind ik die roze wolk weer. Waarom? Maak ik dat er zelf naar? Zijn het de hormonen die dan m'n lijf op hol doen slaan? [ doen dat trouwens hormonen of zijn dat andere dingen in je lichaam?] Maar als ik dat gevoel niet zou hebben.. Tsja, eigenlijk ben ik dan niet echt verliefd, niet echt in de wolken. Ik had alleen gehoopt dat mijn lichaam en geest wat selectiever waren, zodat ze alleen dat hoefden te doen als het echt goed/waar zou zijn. Argh, liefde, you damn bitch.
Because you loved her too much and you dive too deep. - Passenger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten