Springen, rennen, vliegen

En ineens, alsof het uit de lucht komt vallen, zijn we 9 dagen verder. Waar blijft de tijd? Waar blijf ik? Wordt het niet eens tijd dat ik ben waar ik ben en dat ik ga waar mijn lichaam gaat? Zodat ik kan beleven wat ik ervaar, zonder dat ik er vliegensvlug langs loop, een blik werp, maar vergeet om echt te kijken. Ik ben namelijk altijd op zoek naar iets. Maar zou ik daardoor niet zomaar voorbij lopen, voorbij de rest dat mooi is?

Ik moet altijd zoveel van mezelf. Het liefst vlieg ik van hot naar her, hou ik iedereen tevreden, maak ik iedereen blij, ben ik voor iedereen de persoon die persoon die ze nodig hebben, is alles op orde, heb ik alles opgeruimd..

Maar het gaat niet. Het gaat niet, omdat het niet mogelijk is. Ik kan veel, maar niet alles. Misschien wordt het tijd dat ik me daar bij ga neerleggen. Misschien ondervind ik dan hoe het leven echt is en durf ik dan ook een keer te genieten, in plaats van dat ik altijd nog dingen moet doen nadat ik dingen heb afgerond. Er is altijd een To do lijstje wachtende, die elke ochtend staat te springen om aangevallen te worden. Ik zou mij niet schuldig moeten voelen of boos op mezelf moeten worden wanneer ik een keer een ochtend uitslaap. Ook al is het maar omdat mijn lichaam daarnaar vraagt.

Dat, waar ik aan onderdoor ga, dat ben ikzelf. Omdat ik te veel van mezelf vraag, hoge eisen stel. Maar omdat dit niet lukt, word ik boos. En niet op een ander persoon, nee, gewoon, op mezelf. En dan te bedenken dat ik zeg dat ik nooit boos ben. Nee ik ben ook nooit boos op iemand anders, maar altijd gewoon lekker op mezelf. Omdat ik niet kan vliegen. Omdat er geen 48 uur in een dag zitten. En omdat mijn lichaam en geest niet altijd hetzelfde willen als dat ik wil.