Opdracht
Beeld jezelf eens in dat je op je eigen begrafenis staat. Je vrienden zijn er. Je collega's. Je kinderen. Misschien nog wel andere mensen: de CEO van je bedrijf? De minister-president? Die bekende televisie-presentator? Vijftigduizend mensen in een volle Amsterdam Arena? Wat zeggen ze over je? Hoe wordt er over je gesproken nu je er niet meer bent? Wat laat je achter?
Oke, ik heb nog geen kinderen en op dit moment geen collega's, maar ik kan me wel inbeelden dat al die mensen waar ik nu om geef en bij me in het leven staan er zijn. Ik ga er wel van uit dat er veel van mijn dispuut zijn en ik hoop dat er daarnaast ook nog vrienden uit Friesland zijn. Naast natuurlijk mijn familie.
Wat ze over me zeggen? Dat ik een doorzetter ben. Dat ik mijn best heb gedaan. Maar dat ik soms wel te weinig heb genoten van mijn leven en niet altijd zag hoe mooi ik het heb gehad. Ze zullen zeggen dat ik een liefdevol persoon ben en altijd heel veel geef aan iedereen. En ik hoop, stiekem, dat mensen gaan denken dat ze misschien niet genoeg terug hebben gegeven. In ieder geval niet zoveel als ze zouden willen of als ik zou verdienen. Ook zullen ze zeggen dat ik altijd mijn best heb gedaan voor alles en iedereen. Een streber, ook al zou ik dat zelf niet in hebben gezien. En dat ik altijd constant aan het vechten was en dat nog wel het meeste zonde van mijn leven is geweest, ook al heb ik daar heel veel verwondering voor terug gekregen.
Ik weet het niet, ik vind dit zo'n dubbele opdracht. Ik hoop gewoon dat er nog dingen veranderen en mensen alleen maar positiever over mij gaan denken. Oke, ik ben een strebertje. Ik hoop alleen dat het nog positiever dan gewoon positief kan zijn. Daar hou ik van. Lekker sentimenteel. I love it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten