Omdat ik moet schrijven. Ja, maar..

Het zit me al dagen weer na te jagen, het idee dat ik weer móet schrijven. Omdat het goed voor me is. Omdat ik dan even stil sta bij wat er in me om gaat. Hebben jullie dat niet? Dat je dan weer even met beide benen op de grond wordt gezet als je schrijft wat je denkt. Waarop je dan het stukje na gaat lezen en zoiets hebt van 'ah, oke... EN DOOR!'

Ik heb dat wel. Maar ik weet soms helemaal niet waar ik dan mee moet beginnen, omdat er niet bepaald één ding op mijn hart ligt die ik graag kwijt wil. Het is meer een overall gevoel, maar ik weet niet hoe ik hem zou moeten beschrijven. En dan denk ik bij mezelf 'ja maar.. het heeft toch helemaal geen zin als ik niet weet waarover ik wil schrijven?'. En als ik ga luisteren naar die ja maar dan komt er inderdaad niks op papier en blijft het velletje leeg. En dan..

Als ik het toch wel probeer komt er altijd iets naar boven borrelen. Waarschijnlijk is dat het onderbewuste in mij dat echt wel weet wat hij verlangt en wat hij wil. Het is alleen soms ver te zoeken.

Maar goed. Waar ik nu op terecht kom is dan ook via dit schrijven: het altijd ja maar. Daar ben ik heel goed in. Doemdenken. 

1. Sombere gedachten hebben

2. Uitgaan van sombere verwachtingen

Sounds like me! Doordat ik altijd zo over dingen denk en niks durf is het ook zo dat dingen moeilijker lijken dan ze uiteindelijk zijn. Ja maar als dit zo gaat? Ja maar als dit niet goed gaat? En wat dan nog? Jammer genoeg heb ik niet zo'n instelling die zegt van care, lekker boeiend. Jammer. Maar alsnog kan ik daar wel aan werken.

Ik zou namelijk graag, al is het maar voor mezelf, wat minder met die maar-en willen leven en meer met de en-en willen leven. Misschien moet ik dat dan ook maar gaan doen. MAAR.

Doei maar. Hallo attitude. Het komt goed. En wat als dat het niet komt? Ja, en?!