Prestatieangst

Prestatieangst. Het is het omgekeerde van faalangst. Ik heb hier zelf voor het eerst van gehoord toen ik in de kerstvakantie een weekendje weg was met vriendinnen en iemand van hun had over iemand met prestatieangst. Dat vond ze toch wel heel erg apart, dat mensen dat konden hebben. Toen ze dat uit ging leggen in een groepje (we zaten in de trein), jaagde het mij toch een beetje aan. Het deed mij emotioneel ineen krimpen. Vanaf toen dacht ik: dus dit heb ik. Lees verder voor mijn uitleg.

Het klinkt raar, angst hebben om te presteren. Maar ik zal het proberen uit te leggen. Te beginnen met faalangst: de angst om te falen. Als je faalangst bent, wil je alles zo goed mogelijk doen en ben je bang om fouten te maken. Je neemt niet genoegen met minder dan een 10, dan ben je namelijk niet tevreden. Prestatieangst is in een opzicht het omgekeerde, maar niet helemaal. Bij prestatieangst wil je heel graag presteren, maar doordat hier zo'n druk op staat lukt dit niet. Door de enorme druk en het 'moeten' blokkeert je lichaam/geest als het ware en gaat het niet zo goed als je zou willen. Je vindt dat je het heel goed moet doen, net zoals bij faalangst. Maar in het geval van prestatieangst lukt dit niet, wat vaak wel het geval is bij faalangst. Eigenlijk zou je naar mijn idee dus beter faalangst kunnen hebben dan prestatieangst, omdat faalangst in die zin betere resultaten veroorzaakt. Prestatieangst zorgt ervoor dat je minder goede resultaten boekt dan dat je zou kunnen en zou willen, omdat je zo gefocust bent op het presteren.

Nu heb ik op in mijn eerste paar jaar van de middelbare school (klas 1 t/m 3), wat er dus voor zorgde dat ik niet tevreden was als ik geen 10 had of niet hoger dan de rest van de klas had. Ik was hier dus heel erg op gefocust en wou dus altijd het beste behalen. Dit lukte heel vaak ook, aangezien ik een enorme streber was. Toen ik van de 3e klas naar de 4e ging, veranderde dit. Ik moest namelijk naar een nieuwe middelbare school. Al mijn sociale contacten werden overhoop gegooid. Daarnaast was het ook zo dat ik ineens niet meer de slimste van de klas was. Want deze school was groter, serieuzer, massaler en ook met mensen uit de stad. Dit heeft mijn zelfvertrouwen geschaad. Dat ik toch mijn best deed en toch niet meer die achten, negens en tienen haalde die ik altijd was gewend. Ik vond het echt een enorme *piep*school, had het er niet naar mijn zin, was daar echt alleen en miste mijn vriendinnen. Dit zorgde ervoor dat ik minder gemotiveerd was en dus mindere punten haalde. Eigenlijk was ik wel gemotiveerd, maar iets begon mijn kunnen te blokkeren. Vanaf toen had ik niet meer faalangst, maar prestatieangst, hoe gek het ook klinkt. Ik was nog steeds wel bang om te falen, maar op een andere manier. Ik had het idee dat het toch niet zou lukken, dat het toch geen zin had en zo gingen dus ook mijn cijfers naar beneden. Dit heeft er bijna voor gezorgd dat het er voor mij slecht uit ging zien en mijn mentor zich nogal zorgen om mij ging maken. Zij vond dat ik al mijn sporten (streetdance en voetbal) op moest geven, of in ieder geval eentje daarvan, zou het goed kunnen komen met mijn studie. Dit wou ik niet. Op een of andere manier heb ik mij in de 6e bijeen kunnen rapen en heb ik toen enorm geshined, want ik heb toch maar mooi mijn diploma in de pocket gesleept. Wel met één 7 en voor de rest schrale zesjes, maar hij was er.

Waarom het anders ging in de zesde is een goede vraag. Ik denk dat het had te maken met het feit dat ik toch niks meer te verliezen had, ik gewoon weg wilde van die school en de instelling ik zie het wel kreeg. Dat laatste heeft mij denk ik ook vooral geholpen. Daarnaast had ik zoiets van: ach dit is best interessant. Ik lees wel gewoon verder. Ik zie wel. Dat zorgde ervoor dat ik ineens wél presteerde. Sinds ik in Enschede studeer en tijd voor mezelf neem heb ik het idee dat de angst alleen maar groeit, ook doordat ik mijn vooruitzicht op een baan niet zo hoog in schat en daarnaast mezelf vaak genoeg afvraag of dit wel de studie voor mij is.

Ik vind het heel moeilijk. Het is moeilijk uit te leggen, want mensen snappen het niet snel. Voor mezelf is het vooral vervelend, want de dingen die ik graag wil bereiken zijn voor mij extra moeilijk. Daardoor heb ik het idee dat ik mijn kunnen niet verbreed en dingen blijf doen voor mij veilig zijn en waarvan ik weet dat ik het wel kan. Ik wil meer zijn dan dat meisje die zo goed kan Photoshoppen en kan InDesignen. Ik ben zoveel meer dan dat. Maar het bewijzen daarvan gaat een beetje moeilijk als die angst zo gaat tegenwerken..