Is het gek als ik zeg dat ik vandaag wel weer even genoeg van de wereld heb gezien? Mijn kamer is genoeg. Mijn bed welteverstaan. John Mayer in mijn oren, wat ik overduidelijk te weinig doe. Want god, wat is dat fijn. Bij elk liedje voel ik me weer rustiger worden. En dat is heel wat voor mij. Want rust, wat is dat? Het lijkt wel of dat woord niet in mijn woordenboek staat. Alsof die pagina eruit is gescheurd. Je bent toch altijd bezig, altijd druk met iets? Voor mij is tv kijken al 'iets'. Maar niks doen, relaxen, rusten, dat doe je toch niet? Dat is toch voor mietjes? Voor mensen die niets willen bereiken?
Waarschijnlijk ben ik met het waanidee opgegroeid dat dat zo is. Ik heb mijn ouders nog nooit onderuit op een bank zien liggen. Gewoon niks. Mijn vader zit altijd achter zijn pc, hij is altijd met dingen bezig. Ja, ze doen wel eens een dutje. Mijn vader elke dag welteverstaan, dagelijks na het eten. Maar ach, ze zijn oud en ze gaan laat naar bed. Dan doe je dat toch? En als ze een feestje hebben gehad waardoor ze pas om 3 uur in bed lagen, dan is het toch logisch dat ze even een uurtje slapen of in bed liggen?
Maar waarom ga ik dan altijd maar door en vertik ik het om niks te doen. Om mijn hoofd leeg te maken en één te worden met mijzelf. Want als ik ga slapen, ga ik liggen met het doel van 'ik ga slapen, want ik moet slapen, want ik heb morgen weer dit en dit en dit. En daarom ga ik slapen.'
Vroeger praatte ik zo vaak niet. Ik was altijd alleen. Ik hoefde niemand te vertellen hoe ik me voelde. Ik hoefde niet constant naar lachende en grapjes-makende-mensen te luisteren, want die waren er simpelweg gezegd niet. Is het dan gek als ik daar nu niet altijd zin in heb?
Vandaag is zo'n dag. Hij voelt een beetje als vroeger, alleen anders. Het voelt niet meer zo vertrouwd. Terwijl alleen zijn altijd de normaalste zaak van de wereld was, net als stilte. Gelukkig is het vertrouwde rennen, springen, vliegen, vallen en weer opstaan nog wel de normaalste zaak van de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten