Ik weet niet waar het mis is gegaan, maar ik heb steeds niet zo'n behoefte gehad om het op te schrijven. Misschien heeft het wel te maken met de drukte (lees: hele dagen bezig). Misschien stond mijn hoofd er gewoon niet naar. Ik heb ook wel het idee dat ik er altijd wel mee bezig was, dus het opschrijven hoefde van mij niet zozeer. Ik vond het fijn dat het in mijn hoofd ronddwaalde en me soms weer deed schrikken. Als ik het op zou schrijven was het zo'n gesloten eind, zo'n gesloten hoofdstuk geweest. Nu dwaalde het gewoon lekker verder en was het lekker oneindig. Want je kan eigenlijk maar 1x op publish drukken en dan is hij er al en kun je er niet zoveel meer aan doen. Je krijgt in ieder geval niet hetzelfde gevoel als je hem aanpast dan als je hem helemaal vanuit het niets maakt en hem op je pagina ziet verschijnen. (Ik moet na het publiceren hem ook altijd even bewonderen op de echte pagina, als een soort van trots dat ik het weer heb gedaan).
Afgelopen keer was ze naar mijn idee best wel lief. Ze is eigenlijk altijd heel lief. Ze vindt zoveel dingen van mij logisch. En dat meent ze dan ook oprecht. Ze snapt alle dingen die ik zeg dat ik doe. Natuurlijk vertel ik niet alles, maar de dingen en acties die ik wel vertel, vindt ze eigenlijk altijd wel logisch. Misschien ben ik ook wel heel logisch en zit ik heel logisch in elkaar. Ik weet het niet. Ik heb namelijk vaak het idee dat mensen geen idee hebben wat ze met me aan moeten. Maar misschien is daar ook het verschil. Omdat de psycholoog natuurlijk wel weet wat er achter zit en er ook nog eens met een psychologische achtergrond naar kijkt. Ik vergelijk me altijd met anderen. Zo zie ik altijd alleen maar de mensen die zonder moeite hun studie voltooien en bij wie alles vlekkeloos gaat. De moeite zie ik niet. Maar ik wil het ook. Toen maakte ze de vergelijking met auto's. Ze zou ook wel graag een nieuwe auto willen en vanaf dat moment ziet ze alleen maar mensen met mooie, dure auto's die zij dan niet kan hebben of niet heeft. Zo is het bij mij ook altijd. Het gras bij de buren is altijd groener. Daarom ben ik nooit tevreden. Omdat ik op zoek ben naar iets dat niet bestaat.
Ze zei dat ik zoveel sterker ben dan ik zelf denk. En dat ze me ook veel sterker vindt dat ze eerst zelf dacht. Ik heb geen enorm psychiatrisch probleem. Alles wat ze zegt weet ik allemaal al lang. Ik moet alleen soms gebeurtenissen en dingen in een ander perspectief zien. Dus dat is voornamelijk haar ding.
Ik zie haar pas weer over een maand. Ze gaat lekker op vakantie. Maar ik mag haar altijd bellen. Het klinkt heel persoonlijk, ook al weet ik dat ik eerst spreek met de mensen bij de balie. Maar toch, het klinkt zo oprecht en betrokken allemaal.
Soms moet ze ook gewoon om me lachen. Om de acties die ik doe of om de dingen die ik zeg. Of dan kijkt ze op met zo'n blik van: 'pfoe, dat had ik eigenlijk niet van jou verwacht'. Dat laatste is vooral wanneer ik heel hard ben en zeg hoe ik er tegenover sta. Zo was het dinsdag het geval dat ik het over mijn ouders had. Mijn ouders willen heel graag weten hoe het met me gaat. Dat willen ze altijd wel natuurlijk, maar de laatste tijd pas echt. Dat ze doelbewust vragen gaan stellen en zeggen: 'maar we willen zo graag weten hoe het écht met je gaat'. En toen ik dinsdag daar zat zei ik iets van: 'ze hebben hun kans al gehad, het is te laat'. Mijn psycholoog keek op en vond het opmerkelijk blijkbaar. Ik heb namelijk nu wel wat ik altijd heb gewild. Ik heb het gevonden in andere mensen en in een andere stad. Als ik bij mijn ouders ben, ben ik een heel ander persoon. Ik heb jarenlang stilletjes geschreeuwd op mijn kamer, achter mijn laptop, om aandacht en begrip, maar ik heb nooit gekregen wat ik wou. Nu ben ik geen verwend type en ook niet snel ontevreden, maar daarover was ik in ieder geval niet tevreden. En mij leek het zo'n kleine moeite. Maar het was er nooit. Het moment dat ik het zei kwamen er ook tranen opzetten, iets wat ik verdrongen heb bij de psycholoog. Maar goed, blijkbaar was het voor mezelf ook heftig om te zeggen dat het gewoon te laat was en dat ik er vrede mee heb gekregen dat ze dat nooit hebben gedaan.
Het is wel iets hoor, zo'n psycholoog. Gelukkig word ik elke keer in de wachtkamer alweer gerustgesteld. Er lopen altijd rare types rond, natuurlijk. Maar er zitten ook de meest normale mensen (zelfs mannen! OH MY GOD! En dan ook nog normale mannen) en dat geeft wel het gevoel dat je niet de enige bent met een probleem. Er zijn ook weinig mensen die ik al vaker heb gezien. Mijn vaste prik is meestal dinsdag om 2 uur. Dat is fijn, dan weet ik elke keer waar ik aan toe ben en heb ik elke dinsdag hetzelfde schema voor de dag. Namelijk eerst 4 uur (of minder) naar een zweverig college luisteren, dan chillen op de bank, lekker lunchen, nog wat puntjes op een rijtje zetten en dan gewoon gaan. Geen gehaast, gedoe, of dingen waar ik onderuit moet zien te komen. Ook geen brakheid, niet net na het weekend bij mijn ouders, gewoon in mijn normale staat. Er is alleen 1 vrouw die ik elke keer al heb gezien. Dat is wel veel. Want elke week een gesprek hebben krijg je niet zomaar voor elkaar. Ik hoef namelijk helemaal niet te komen, maar ik wil dat zelf graag. Zou ze dat ook hebben? Of zou ze psychiatrisch echt in de war zijn? Ze heeft ultiem lang blond haar, een buikje (bierbuik??) en ze lijkt een beetje op zo'n iemand die zo uit het natuurlandschap is gelopen.
Laatst zat ik mezelf ook te verbazen. Was er ineens een dikkertje (sorry als ik misschien op iemand aanval maar sommige dingen zijn gewoon zo en ik moet ze toch beschrijven). Echt zo'n tokkie. Met een trainingsbroek, buik (geen -je), van die sneakers met losse veters en vertrapte zolen en roze shirt. Dan vraag ik me ook weer af wat zo iemand daar dan brengt. Het is het centrum voor stemmings- en angststoornissen. Dus dan gaat je hoofd wel tollen. Maar hetzelfde met een normale, simpele man. Zo was er dinsdag eentje. Hij had een brief bij zich. Dat doet me denken aan de intakebrief. En ja hoor, de kant die ik op moest toen ik intake had, moest hij ook op. Toch gek. Misschien keek hij mij wel aan en dacht: 'goh, was ik hier maar 30 jaar eerder op gekomen'. Nou, die heb ik dan in the pocket (onder het mom van: mezelf complimentjes geven).
Het lijkt bijna de normaalste bezigheid van de wereld aan het worden. Oke, wacht, dat is het niet. Maar ik loop bij het centrum naar binnen, zeg hoi tegen de receptioniste, loop verder, zeg hoi in de wachtkamer (wel stilletjes hoor, zo enorm voluit durf ik dat nog niet, maar het is beter dan meteen in een hoekje kruipen), wordt vervolgens door haar opgehaald, begroet haar met hoi (hoi hoi hoi, het lijkt bijna een dorpje in een stad), loop achter haar aan naar haar kamertje (oh en soms vraagt ze eerst of ik nog wat wil drinken, dat krijg ik dan) en dan vertel ik over wat me bezig houdt. Gek toch.
Nog zoiets, alsof ze mijn gedachten kon lezen. Vroeg ze: 'dacht je dat je ooit zo over je gevoelens zou kunnen praten?'. Nou nee, niet bepaald. Als ze 3 jaar geleden had gezegd dat ik daar nu zo zou zitten en er op deze manier er mee om zou gaan had ik haar uitgelachen. Wat zou ze wel niet denken. Ze had wel door dat ik er ook zo over dacht, anders zou ze het niet vragen.
Oh en ze wenste me aan het eind ook nog 3 keer succes. Want ze weet dat als de cijfers bekend zijn, we pas echt weten of dit alles een beetje een succesverhaal is geweest. Ineens komt in me op dat ik een kwartier bezig ben geweest met steeds een stukje van een tekst op haar raam te herinneren.
Mooi hè? Daar ben ik dus onder haar gepraat mee bezig geweest. Want de stiltes vind ik raar en als ik haar dan aankijk denk ik dat ik weer iets moet zeggen. En dat is een beetje awkward, want dat doe ik niet zomaar. Dus kijk ik maar naar die tekst.
Ik heb ook een beetje het idee dat ik tegen mezelf aan het lullen ben over vanalles en nog wat, maar ach: "Better to write for yourself and have no public, than to write for the public and have no self."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten