Ik wil niet juichen hoor, niet zo vroeg.. Maar stiekem maak ik wel een dansje.
Weet je wat gek is. Dat je denkt dat alles oké is. Ik weet dat er dingen zijn die mij nog prikkelen. Er zijn dingen die mij nog steeds niet 'zinnen'. Om het maar te zeggen zoals ik het het liefst zou willen zeggen. Dat woord is iets Fries en weet even niet hoe ik dat nu beter kan schrijven. Er zijn dingen die ik het liefst nog wel anders zou zien. Bij mezelf dan vooral, de manier hoe ik met dingen omga en de dingen die ik wel of niet doe. Want ik vind van mezelf dat ik altijd nog beter 'moet' worden. 'Moet' tussen haakjes, kende je dat van mij al? Nee hè.
Er is iets bij mij veranderd. Ik weet niet wat het is, of het de psycholoog is, de rust die ik heb genomen in het afgelopen jaar of de knoppen die zijn omgedraaid in mijn hoofd. Ik ben ook bang om dit nu te zeggen, omdat ik bang ben dat ik te vroeg juich en straks weer alles anders is. En ik misschien weer terug bij af ben.
Soms voel ik dat mijn gedachtes de andere kant uitgaan (de verkeerde kant red.) en soms weet ik ze tegen te houden. De laatste tijd gaat dat goed. Ik sta ze op te wachten bij de afzetting en leid ze om. Maar ik weet nu ook dat als ik er niet zo goed op let, of minder mijn best er voor doe, ze toch langs gaan glippen.. En juist daarom wil ik niet te vroeg juichen, omdat ik mijn focus niet wil verliezen.
Maar echt, wat is het fijn om niet constant na te denken bij wat je doet, omdat je je constant ergens zorgen over maakt of aan jezelf twijfelt. Het leven is zoveel makkelijker als je gewoon doet en je alles niet tien keer aan het overdenken bent. Soms weet ik niet meer hoe het is om zo anders in het leven te staan. Dat kan wisselen hoor, volgende week snap ik ineens niet meer waarom ik vandaag de dag zo over alles denk. Maar ik weet dat dit goede gevoel er langer is dan normaal en ik weet ook steeds beter hoe ik die weer kan creëren.
Want degene die er nu is, dat ben ik. Blije Berry. Ik maak grapjes. Dans duizend dansjes. Ga helemaal uit mijn dak. Draag alleen maar kleurige kleding. Lach honderduit. Maak dingen af. Ik praat, opener dan ooit. En toch ben ik mezelf. Omdat ik mezelf nooit heb kunnen zijn, maar mezelf de afgelopen 10 jaar heb verstopt achter al die mankementen, dromerijen en denkmomenten.
Om maar een beeld te geven over hoe ik ook ben geweest en hoe mijn dagen er ook uit hebben gezien, de volgende punten. Iets met thuiskomen, huilen, in bed liggen, slapen, in mijn kamer zitten, tijd verdoen, slapen, eten, slapen, huilen, niks doen, zuipen en brak zijn.
Ik ben benieuwd naar komend jaar. Ergens is een nieuw tijdperk aangetreden voor mijn gevoel, al is het feitelijk niet eens een nieuw jaar. Soms vraag ik me af waarom ik niet eerder de grote stappen van dit jaar in mijn leven heb gemaakt. Maar misschien was het wel gewoon de tijd, de plek en het moment die me goed deden. Ik hoop gewoon heel erg dat die maand die zich al zo heeft voorgedaan zich uitrekt naar het hele jaar. En tuurlijk, ik weet dat ik kan rekenen op momenten dat ik terug ga vallen. Maar ik weet ook dat ik daar uit kan komen. Denk je niet? Jawel toch?
Soms voel ik dat mijn gedachtes de andere kant uitgaan (de verkeerde kant red.) en soms weet ik ze tegen te houden. De laatste tijd gaat dat goed. Ik sta ze op te wachten bij de afzetting en leid ze om. Maar ik weet nu ook dat als ik er niet zo goed op let, of minder mijn best er voor doe, ze toch langs gaan glippen.. En juist daarom wil ik niet te vroeg juichen, omdat ik mijn focus niet wil verliezen.
Maar echt, wat is het fijn om niet constant na te denken bij wat je doet, omdat je je constant ergens zorgen over maakt of aan jezelf twijfelt. Het leven is zoveel makkelijker als je gewoon doet en je alles niet tien keer aan het overdenken bent. Soms weet ik niet meer hoe het is om zo anders in het leven te staan. Dat kan wisselen hoor, volgende week snap ik ineens niet meer waarom ik vandaag de dag zo over alles denk. Maar ik weet dat dit goede gevoel er langer is dan normaal en ik weet ook steeds beter hoe ik die weer kan creëren.
Want degene die er nu is, dat ben ik. Blije Berry. Ik maak grapjes. Dans duizend dansjes. Ga helemaal uit mijn dak. Draag alleen maar kleurige kleding. Lach honderduit. Maak dingen af. Ik praat, opener dan ooit. En toch ben ik mezelf. Omdat ik mezelf nooit heb kunnen zijn, maar mezelf de afgelopen 10 jaar heb verstopt achter al die mankementen, dromerijen en denkmomenten.
Om maar een beeld te geven over hoe ik ook ben geweest en hoe mijn dagen er ook uit hebben gezien, de volgende punten. Iets met thuiskomen, huilen, in bed liggen, slapen, in mijn kamer zitten, tijd verdoen, slapen, eten, slapen, huilen, niks doen, zuipen en brak zijn.
Ik ben benieuwd naar komend jaar. Ergens is een nieuw tijdperk aangetreden voor mijn gevoel, al is het feitelijk niet eens een nieuw jaar. Soms vraag ik me af waarom ik niet eerder de grote stappen van dit jaar in mijn leven heb gemaakt. Maar misschien was het wel gewoon de tijd, de plek en het moment die me goed deden. Ik hoop gewoon heel erg dat die maand die zich al zo heeft voorgedaan zich uitrekt naar het hele jaar. En tuurlijk, ik weet dat ik kan rekenen op momenten dat ik terug ga vallen. Maar ik weet ook dat ik daar uit kan komen. Denk je niet? Jawel toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten