Hoi blog. Hoi mezelf. Wetende dat er misschien wel meer mensen meelezen, maar deze twee zijn hier toch echt het belangrijkste. De rest maakt niet zoveel uit. Oh en sorry, als je dit leest, ik vind het heel leuk dat je er bent! Echt heel erg leuk! Maar ik doe dit eigenlijk alleen maar voor mezelf en niet omdat ik zielig wil lijken, aandacht wil trekken of omdat ik vind dat mensen naar me moeten luisteren. Vind je dat gek? Ja? Dan snap je niet hoe fijn schrijven is. Snap je het wel? Fijn.
Waarom ik überhaupt aan deze blogpost begin: ik was iets vergeten te vertellen. Iets heel groots. Iets waarvan ik een jaar geleden niet van durfde te dromen. JONGENS (hoi blog!) ik ben weg bij de psycholoog! Waar ik vorig jaar mijn eerste gesprekken had en alles eruit moest worden getrokken met heel veel moeite, vertel ik nu gewoon hoe het zit. Mijn schaamte voor mijn probleem is weg. Oke, het blijft vervelend, maar eigenlijk vind ik het ook wel weer bijzonder dat ik mezelf heel ver heb kunnen brengen. Ik heb mezelf dit jaar veel beter leren kennen en heb dingen een plekje kunnen geven. Door de tijd te nemen (hallo tussenjaar) heb ik mezelf wel even op de eerste plek gezet. Dat is ook iets geks voor mij, omdat ik mezelf altijd onderaan de piramide (ha, inside joke) plaats. Verwonderlijk, vind je niet?
De reden dat ik ben gestopt bij de psycholoog is dat we beide het idee hadden dat ik er niet echt meer wat aan had en dat er niet echt meer dingen aan konden worden gedaan. Echt zo enorm gek. Al die jaren loop je rond met een probleem, ga je een paar keer naar een psycholoog, denk je erover na en lijkt het probleem heel erg verzacht. Tuurlijk, er zijn sporen achtergelaten, maar ik voel me zoveel beter dan vorig jaar. Zoals ik in één van mijn vorige posts ook zei: ik ben bang om te juichen. Is dit gek? Nee. En wat dan nog, als ik juich? Daar is niks mis mee. Dat noemen ze genieten van het moment. En ja, ik kan een kater hebben van het feestje dat ik vier, maar ach, de dag/avond daarvoor was wel fantastisch. Daarom bij deze: handen de lucht in, muziek aan en feestvieren maar! Vandaag ben ik blij! En dat is een hele overwinning.
Oke, nog een toevoeging. Ik kan hem niet laten. Het voelt een beetje magisch. Ook hierbij durf ik niet te vroeg te juichen, omdat ik opnieuw bang ben voor een enorme kater die om de hoek kan komen. Gisteren kreeg ik een mailtje dat David, Arjen en Kai van 365 Dagen Succesvol mijn blog hadden gelezen met veel plezier. Toen ik dat hele mailtje door las dacht ik eerst: 'waarom mijn blog? Zo bijzonder is hij nou ook weer niet.' Ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat ik schrijf. Ik heb niet echt het idee dat ik iets bijzonders overbreng. Toen besefte ik me ineens dat het voor sommige mensen juist helemaal niet zo normaal is om te schrijven wat ze denken of voelen. Die laatste wordt voornamelijk moeilijk gevonden, terwijl ik beter ben in schrijven dan in praten. De laatste tijd liggen ze wel beter bij elkaar, maar geef mij maar papier en een pen en ik fix het voor je. Maar goed, waar het om ging: vandaag ging ik het met Kai hebben over de studentenversie hebben van 365 Dagen Succesvol. Ik ben sowieso enthousiast over 365 Dagen Succesvol vanaf het moment dat ik het zag, maar een studentenversie is het natuurlijk helemaal. Voor de rest ga ik het daar nu niet over hebben, maar ik vind het vooral ergens verwonderlijk om mee te maken. Had me vorig jaar gezegd dat deze mensen op mijn blog zouden komen, het interessant zouden vinden en ik zou je voor gek verklaren.
Het lijkt soms alsof de wereld naar mij lacht, omdat ik weer lach. En dat door alleen de dingen te doen die ik leuk vind. Juist alleen door de dingen die ik zelf leuk vind bereik ik dingen die ik nooit had durven dromen. Zo stuur ik vanavond de almanak van de studentenvereniging naar de drukker op. De almanak bestaat uit 448 pagina's en heeft meer dan €8000,- gekost. Besef je eens wat voor mogelijkheid dat eigenlijk is geweest. Toch mooi hoe dit soort dingen gebeuren, vind je niet? Magisch toch? Voor mij wordt het leven steeds magischer, verwondelijker en mooier. En ik vind het gek om te zeggen, maar ik ben blij dat ik toch nog besta en dat ik dit mee heb mogen maken. Ik ben trots. En niet alleen trots op de dingen die ik heb meegemaakt de laatste tijd, maar vooral omdat ik heb doorgezet, al die tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten