Einzalgänger

Weekendjes weg. Het is zo'n perikel, waarvan ik altijd het idee heb dat ik er minder van terug kwam dan dat ik erheen ging. Gek toch? Ik zal je m'n gedachtengang eens vertellen. Of misschien ook niet. Maar ik weet dat het weer eens tijd wordt om te schrijven tijdens dit weekend.

Misschien is het de besluiteloosheid. Het verplicht praten, eten en niksdoen. Iets met geen concreet doel. Het idee dat je voor Jan Lul er zit en geen toevoeging bent. Geen onderdeel van het gesprek. Totaal niet nuttig. Twijfelend aan mezelf. Het weinige slapen, constant mensen om je heen met duizend meningen en nul tijd voor jezelf. Ik weet niet of het komt doordat ik een plan, een doel of iets anders nodig heb waar ik aan vast kan houden, maar het lijkt wel zo. Ik kan niet stil zitten als ik zoveel andere dingen kan doen. Daarnaast ben ik ook iemand die niet gewend is aan mensen om zich heen. Überhaupt het met mensen praten is iets wat ik de afgelopen jaren pas doe. Ik weet niet wat het is. Ik weet alleen dat ik er meestal niet zo van geniet als andere mensen. Ik ben dan ook anders. Dus dat is het gewoon. Laat mij maar dingen doen in mijn eentje. Dat ben ik nou eenmaal gewend. Laat mij maar in mijn uppie schrijven wanneer daar de tijd voor is, daar maak je me blijer mee.