Doei liefde.

Het is niet dat ik je weg wil zien lopen. Of mezelf weg wil zien lopen van jou. Het is net of ik dan weg loop van mijn probleem, weer een keer. Maar ik kon het zo niet meer. Ik kon mezelf niet langer opofferen. Het was tijd om te zeggen wat ik zou willen. Dus dat heb ik gedaan, of in ieder geval geprobeerd. Jij zag ook wel in dat ik dit niet langer kon, dat dit mij niet beter maakte. Dat het ons niet beter maakte. En dat we wel rond konden blijven dwalen om ons probleem heen. Maar dat het er op neer kwam dat dit mij niet gelukkiger ging maken als jij niet zeker wist dat je me meer kon geven dan je al deed. En ik weet niet of je jezelf niet vertrouwde, maar jou leek het ook beter zo. Dus toen was daar ineens het besluit. En het was geen tromgeroffel, geen spannend muziekje. Het waren geen duidelijke woorden, maar we wisten genoeg. Maar er waren nog enkele minuten dat ik bij mezelf dacht.. Huh? Is het nu dan echt voorbij? Zijn 'wij' vanaf nu verleden tijd? En dat ik mezelf betrapte op het feit dat er ergens in mijn hart iemand heel hard 'NEE NEE NEE' aan het schreeuwen was. Iemand die tegen de deuren van mijn hart aan het slaan was, omdat die jou niet kwijt zou willen.

Ik zat voor me uit te staren, naar de kamer, naar de plek waar jij en ik samen waren, zo vaak. En toen mijn herinneringen ophaalde. Daar kwam dan ook een traan. Ik veegde hem weg, keek je aan en toen keek je ook naar mij. Er viel nog eentje. Jij deed je mondhoeken omhoog, maar je lachte niet. Het was eerder een gebaar van machteloosheid. Je veegde mijn traan weg. Ik deed mijn mondhoeken ook omhoog. Wist ik veel wat ik moest doen. Alles wat ik nu deed was toch niet goed, niks was nu goed en niks was nu het juiste.

Jij zei dat je je schuldig voelde, omdat je niet de tijd en aandacht voor me had die ik van je vraagde. Maar ik vraag me dan weer af of ik niet te veel van je heb gevraagd. En iedereen vraagt me af of we het niet nog hadden kunnen proberen. Maar ook ik moet soms egoïstisch zijn blijkbaar en voor mezelf kiezen. En daarom ben jij ineens niet meer mijn maatje, niet meer degene die ik al mijn onzin whatsapp, niet meer degene waarmee ik enorm onwijs kan chillen en leuke films mee kan kijken, niet meer degene die ik dronken mee naar huis neem en niet meer degene op de hoogte breng als ik enorm trots op mezelf ben. Oh en ook niet meer degene die ik contact en uitfoeter als ik een enorme kutdag heb.

En nu, die paar dagen zonder je, was het gemis niet zo daar. Omdat ik je zo vaak dagen niet heb gezien en gesproken en je toch niet zo erg mijn leven in bent gekomen als ik van tevoren zou denken en hopen. Oh en dan ineens ook het idee dat je 'opzettelijk' niet zoveel van jezelf hebt laten zien. I hate you. Maar goed. Ik mis je nog niet. Maar dat komt nog wel één dezer dagen. Zeker weten.

Ik ben benieuwd naar het moment dat ik je zie. Want het gevoel gaat denk ik mijn hele leven niet weg. Wij hebben iets, een klik. Je kan me op dit moment alleen niet geven wat ik wil. Dat is het enige. Je was zelfs nog  lang niet op me uitgekeken. Hoe erg is dat. Ik wil het snappen, maar vind je het raar dat ik het niet snap? Soms, weet je vaak, snap ik mezelf niet.

This is the right place and the wrong time for loving you. - Lucie Silvas