Ik ben niet ik. Niet nu in ieder geval. Ik besta ook niet uit één deel. Nee, vooral op een dag als vandaag besta ik uit twee delen. Want wie ik dan nu, op dit moment ben, dat is niet mijn ware ik. Het gedeelte in mij wat ziek is heeft vandaag de overhand. Alsof er een geheel kwaadaardig masker over de rest is heen getrokken en ik ineens een kwaadaardig monster ben. Een monster, die iedereen en alles stom vindt. Een monster, die gek wordt van gelach en gezang. Mijn ware ik vind het altijd hardstikke leuk om mee te doen. Maar mijn andere helft, die nu de macht in handen heeft, vind het maar niks. Al die geluiden, dat gekwebbel en gedoe: alsjeblieft niet.
En ja, mijn wederhelft is dan vaak niet te genieten. Daarom laat ik hem liever ook niet aan de buitenwereld zien. Die is niet lief, niet liefdevol, niet vrijgezind en niet zachtaardig. Mijn wederhelft is bot, hard en simpel gezegd niet leuk. Maar mijn wederhelft is ook een ziekte. En ik hoop dat mensen kunnen onderscheiden dat dat iets anders is dan dat ik ben, ook al zijn we één.
Mijn wederhelft heeft geen adviezen nodig, alleen een luisterend oor. Het is de boze helft in mij die al 20 jaar lang de kans niet heeft gekregen om het te uiten. Hij heeft alleen een luisterend oor, een knuffel, slaap en wat goede zorgen nodig. Dan heeft hij wel weer even zijn portie gehad en kan hij er weer tegenaan.
Ook ik vind mijn wederhelft niet leuk. Maar we zijn nou eenmaal samen één en daar moet je mee om leren gaan. Net als in een team, dat werkt ook niet altijd even goed, maar om je doelen te bereiken moet je daar ook mee overweg kunnen. Daar hoort ook bij dat je de grenzen aan moet geven. Dat werkt juist beter, want zo doe je geen dingen waar je hart en hoofd niet naar staan. Al is het wel moeilijk, want soms geef ik ineens uit het niets enorme grenzen aan wanneer men dat niet verwacht. Maar ik zal ze altijd vastberaden aangeven als ik ze wel geef.
Weet je wat het ook is, onbegrip. Ik weet namelijk als geen ander hoe ik met mezelf moet omgaan. Ik heb zoveel geleerd in die jaren. En vooral het laatste jaar ook weer, omdat ik door een nieuwe aanpak en door er over te praten weer een nieuwe visie erop heb gekregen. Ik moet het laten gebeuren. En rust is dan soms mijn remedie, ook al lijkt dat voor een ander niet de oplossing. Zo'n dag als deze is bij mij vooral overleven in plaats van genezen. Dat klinkt heel triviaal en misschien wel skeptisch, maar ik heb mezelf geleerd dat het dan het beste is. Het hoort erbij. Dat is ook een deel acceptatie. Het is een deel van mijn leven, het gebeurt en ik kan het beter rustig laten gebeuren, dan vanalles ondernemen om het niet meer te laten gebeuren. Wie weet vind ik vanzelf een keer een remedie, maar die zal niet plots uit de lucht komen vallen, maar gepaard gaan met cognitieve therapie.
Soms ga ik mezelf verwijten dat ik niet altijd even leuk ben als ik wil zijn. En de minuut daarna ontkracht ik het meteen, want het is niet ik in de puurste zin van het woord, ook al hoort deze ziekte wel bij mij. Ik hoop alleen dat mensen het ook los van mij proberen te zien, zodat ze mijn 'echte' ik het meest leren waarderen. Dat deel is namelijk ook het leukst. Ik hoop alleen heel heel erg dat andere mensen die 'echte' ik door dat kwaadaardige masker heen blijven zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten