Tegenslag, het is weer zover. Ook al maakt het woordje 'weer' het meteen weer zo negatief. Tuurlijk, het is ook best wel negatief, maar toch hoort hij erbij. Het lukt me even niet. Hoe moeilijk ik dat ook vind om toe te geven, ik kom er even niet uit. Het is niet gek, het hoort erbij. Hoe moeilijk ik het ook vind om te accepteren dat dat er nou eenmaal bij hoort. Ik kan mijn gevoel niet zo goed beschrijven. Nouja, misschien toch wel als ik een poging doe.
Waarom ik me nu simpelweg kut voel, is eigenlijk om het volgende. Ik ben bezig met mijn vierde jaar Industrieel Ontwerpen en heb simpelweg gezien 1,5 jaar vertraging. Ik voel me eigenlijk een enorme faalhaas. Terwijl ik dit schrijf barst ik in huilen uit. Ik vermeld dit niet om zielig te doen of wat dan ook, maar nu ik dit zo schrijf realiseer ik me weer hoe het voelt. Het is alsof iets constant tegen je aan drukt, je naar beneden wil halen en je de afgrond in wil stoppen. Alsof je elke dag 10 bokswedstrijden hebt, 40 keer valt en weer opstaat en je net niet knock-out wordt geslagen elke keer.
"Gravity is working against me. And gravity wants to bring me down."
Ik loop nu weer tegen mezelf aan, net voor de tentamens. Daarvoor gaat alles prima en kom ik die bokswedstrijden wel door, niet zonder slag of stoot, maar het lukt. Maar het lijkt wel wanneer het er op neer komt, mijn lichaam protesteert. Ik geef niet te snel toe aan dat gevoel, omdat ik me niet wil aanstellen of van een vlieg een olifant maken. Echter wanneer ik een avond langer blijf dan bedoeld is, ik dit eigenlijk heel goed weet en ook zeker weet dat ik de volgende dag later wakker word dan de bedoeling is, begint het te dagen. Ook als ik dan de hele ochtend naar mijn laptop heb lopen staren, maar bij elke poging mijn hoofd m'n doen al gaat tegen spreken, loop ik vast.
De berg is de laatste tijd zo hoog dat ik niet meer weet hoe ik die top ga bereiken. Ik raap m'n moed bijeen, doe m'n best, steek er tijd in en dat resulteert dan in een sessie waarbij niks goed is. Ik heb alle kanten van de berg omhoog proberen te klimmen, maar na zoveel keren falen is mijn energie op. Is dat gek? Nee. Moet ik door blijven zetten? Ja. De kunst is om uit te vinden hoe. Ik weet wat er nodig is, maar ik weet gewoon niet meer hoe. Ik ben niet dom, ik ben geen mislukkeling en ik ben ook echt wel creatief. Het komt er nu niet uit. Gek toch. Wil iemand die blokkades opheffen?
Maar HOE dan nog? Heb ik hier een nieuwe mindset voor nodig? Moet ik misschien maar een keer niet nadenken? Moet ik eerder beginnen? Moet ik eerst meer zelfvertrouwen creëeren? Of rust? Ik weet niet hoe. Ik weet alleen dat ik volgende week dingen af moet hebben en dat ik nu niet zie hoe ik het moet doen. Ik weet dat kleine stapjes helpen, maar die kleine stapjes (programma openen, kijken wat er moet gebeuren, beginnen te typen) voor nu eigenlijk nog te grote stappen zijn en dat ik eerst iets met mijn hoofd moet doen. Maar dat kan niet.
Dus hoe ik dit nu ga doen is de kunst. Weer een vak laten varen, weer een onvoldoende halen, weer iets niet volbrengen? Liever niet. Ik sukkel eerst wel even door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten