De wereld is eigenlijk best wel gek. Ik vind het zo gek dat de wereld doorgaat en de tijd niet stopt, terwijl er allemaal dingen gebeuren. Ja oke, het stopt een keer, maar niemand van ons weet hoe dat is. Het is toch gek, dat wij studeren om later te kunnen werken, zodat we daarna weer dingen kunnen doen, kindjes kunnen maken (dat is ook een kunst op zichzelf) en het leven uit kunnen zitten?
Ik heb me altijd over het leven verwondert. Misschien is dat ook wel waarom ik me soms afvraag wat ik hier doe. De wereld is gek. Je moet presteren, want anders hoor je eigenlijk niet bij. En iedereen wil bij het clubje horen waar hij zich goed bij voelt. Dus ben je constant draaiende en leef je zoals je leeft, omdat anderen jou in dat ritme houden. Je moet een deadline halen, omdat mensen bedacht hebben dat jij dat moet. Als ze je ineens zeggen dat je nog een week extra hebt, doe je dat ook. Als je op handen en voeten rond de kerk moet kruipen, omdat jij naar een aantal mensen luistert, dan doe je dat ook.
Macht is dus een gek iets. Eigenlijk heeft de hele wereld macht over jou. Iedereen beïnvloed je, je wordt van hier naar daar gesleept en je kan nooit de tijd eens stilzetten. De wereld heeft geen off-days en staat niet even stil. Misschien lijk ik nu een enorme filosoof, maar ik denk er eigenlijk heel veel over na. Ik vind het gewoon gek dat het allemaal maar zo kan en dat de wereld dus eigenlijk voor jou bepaalt wat je doet. Misschien dat ik daarom zo hou van de spontane, onverwachte dingen. Dan lijkt namelijk wel de tijd even stil te staan, omdat er iets gebeurt wat eigenlijk nooit te verwachten was. Als die momenten er niet zouden zijn bij mij, zou ik het leven minder leuk vinden. Ik kan namelijk heel lang op dat soort momenten teren, maar dan moeten ze wel gebeuren. Spontaan iemand in m'n bed, onverwachte goeie gesprekken, onverwachte opmerkingen, spontane ideëen tot uitwerking brengen. Het klinkt als ik het opschrijf alweer zo simpel en voor te stellen, terwijl dat het eigenlijk helemaal niet is. Afwijken van je dagelijkse sleur en simpele, herhalende dingen is voor mij dan ook een must en het leukste wat je kan gebeuren. En tuurlijk, dat ene idee is soms toch niet zo'n goed idee. En ook zijn er wel eens logeerpartijtjes die je achteraf gezien niet had moeten doen. Maar op dat moment was het vernieuwend, spontaan en een goed idee. En als je goede ideëen hebt, moet je die gewoon uit gaan voeren. Er gaan al zoveel ideëen verloren in de wereld, dus doe er wat mee als het kan.
Om een lang verhaal kort te maken, ik denk dat dit één van de inzichten is die me heeft doen twijfelen over het leven. Als iedereen mij zo enorm beïnvloed, wie ben ik dan nog? Ik ben geen losstaand iemand, ik ben deel van het heelal. Ik draai omdat de wereld draait. De wereld draait ook door zonder mij. Als ik er niet was geweest hadden mensen me ook echt niet gemist. Gek toch? Daarom denk ik soms dat mensen me nu ook niet meer zullen missen, omdat ik maar zo'n enorm klein deel van de wereld ben.
Daarnaast heb ik morgen ook een deadline. En de laatste tijd ligt daar altijd zo'n druk op. Ik vraag me ook weer eens af of het goed genoeg is. Maar zoals ik al zo vaak tegen mezelf heb gezegd, ik moet lief zijn. Lief zijn tegen mezelf vind ik moeilijk, maar ik mag nu in bed liggen schrijven en mag liever niet piekeren. Toch blijf ik de wereld raar vinden en blijf ik me elke keer weer verwonderen wat ik hier in hemelsnaam doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten