Irritante trekjes

Ik heb autistische trekjes. Het is iets dat ik eigenlijk al heel lang weet, maar dat ik de laatste dagen pas besef. 

Ik heb al heel lang het idee dat sociaal doen en zijn voor mij moeilijk is. Ik weet wel dat ik soms mijn dag niet heb en het daarom niet lukt. Op één of andere manier is het altijd zo dat ik tijdens een weekendje weg op een gegeven moment er helemaal klaar ben. Ik heb dan gewoon geen zin om te praten, het kost me te veel moeite en ik ben helemaal onrustig. Daarnaast kan ik er niet tegen als dingen niet gaan zoals ik wil dat ze gaan. Geef mij maar een plan. Ik ben heel goed in lijstjes maken, maar vind daarbij de details belangrijker dan het totaalplaatje. Ook hou ik van makkelijk, repeterend werk. Al ben ik ook enorm trots als iets groters me ook lukt, maar daar kan ik zo erg tegenop kijken, omdat ik niet weet waar ik moet beginnen.

Conclusie lijkt me duidelijk: ik heb de trekjes. Maar wat doe je als je niet compleet autistisch bent? Ik ben net weg bij de psycholoog en weet niet wat ik hiermee moet. Ik kan er een boek over gaan lezen, de psycholoog mailen voor een nieuwe afspraak over dit, of er gewoon mee leren leven. Ik denk alleen dat ik al die jaren hier al mee geprobeerd heb te leren leven, maar dat het in m'n eentje gewoon niet compleet lukt. Ik moet iets weten om te doen, hoe ik het aan kan pakken en hoe ik ermee om kan gaan. Ik heb een klein beetje houvast nodig, ook al lijkt het alsof ik dan weer iets niet kan. Ik weet niet hoe, maar ik ga op zoek naar een klein beetje houvast. Iets wat me kan helpen om ook hier weer verder mee te gaan. Als ik van deze autistische trekjes af kom, of sowieso al kan verminderen, helpt dat zo erg met mijn beeld van het leven en de gevoelens die ik heb. 

Dat ik dit naar mezelf erken vind ik heel gek. Al denk ik wel dat het zo is. En dan ga ik niet snel conclusies trekken, maar dit idee heeft al zo lang in m'n hoofd gezeten en ik denk dat ik me hierbij neer kan leggen. Ik heb autistische trekjes. Dus?