Enthousiaste stuiterbal

Het is maandagavond, voorbij 1 uur. What the hell doe ik nog wakker zou je zeggen. Ik weet het ook niet. Ik ben van binnen aan het stuiteren (in mijn hoofd dan ook vooral), terwijl mijn lichaam gewoon moe is. 

Misschien heeft het ermee te maken dat ik vanavond om kwart over 6 wijntjes ging drinken bij de buurman (praten over politie, de gemeente en nare buren: hier wil ik een andere keer verder op in gaan), om vervolgens door te sjeezen naar een 'vergadering' wat eigenlijk geen vergadering was. Daarna moest ik nog eten. Na 4 wijntjes en 3 biertjes. Hallo patatje en frikandel speciaal! En chocoladetaart na. - Ondertussen zet ik even John Mayer op, wie weet helpt dat - 

Maar goed. Ik ben dus een enorme stuiterbal. Ik dacht dat vanavond dé avond was om te kijken naar de commissie voor de Taste-versie van Race of the Classics. Blijkt het ineens al commissievorming te zijn. Als enthousiaste stuiterbal kan ik geen nee zeggen en ben ik nu secretaris. En weet je, ik vind het eigenlijk alleen maar leuk. Misschien past het niet in het plaatje dat ik voor me had of het perfecte idee van een planning, maar hè. Ik weet niet of het alcoholpercentage hier iets mee te maken heeft, of dat ik het morgen ineens een superslecht idee vind, maar ik vind het nu gaaf. 

Ze zeggen dat je later altijd alleen maar spijt hebt van de dingen die je niet hebt gedaan. - Is het misschien een idee om voortaan te werken met kopjes in plaats van gewoon lappen tekst? Bedenk ik me net even - Dus met die quote in mijn achterhoofd heb ik eindelijk een keer iets van: 'schijt, ik wil dit'. Ik weet niet hoe, maar ik doe het. Bestuur van mijn dispuut, studiepunten halen (!!), werken bij de IKEA (had ik dat al verteld? Nee hè? Update dan binnenkort ook hierover!) en dan ook nog dit. Maar weet je wat: I LOVE IT. 

Het is misschien keihard werken, maar het zijn allemaal dingen die ik enorm fantastisch vind. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet uiten of moet delen. Het is een warm gevoel van binnen, dat je iets bereikt in het leven. Van een jaar niks doen naar een jaar waarin ik veel lijk te gaan doen is heerlijk. Zeg me alsjeblieft niet dat ik te hard van stapel loop, laat mij alsjeblieft in mijn waan. Zolang niemand me tegenhoudt, maar juist ondersteunt komt het wel goed. Tuurlijk zal ik tegen muren oplopen, omdat sommige dingen niet gaan lukken zoals ik ze eerst voor ogen had, tuurlijk. Maar je gaat toch dingen aan om te leren? Ik ga leren te werken (dat heb ik al zo lang niet echt gedaan), leren te combineren en vooral leren te genieten. En dat laatste is nog wel het belangrijkste. Ik weet dat ik moet gaan genieten. Nu is het moment. Nu kan ik het doen. Nu moet ik het doen. Dit is het waard. En ik ga het meemaken. Niet zonder slag of stoot, maar ik kom er. Dat beloof ik.

Misschien ben ik daarom nu wel zo aan het stuiteren. Omdat ik zo benieuwd ben naar het komende jaar. Ergens ben ik heel erg bang, maar ergens ben ik ook enorm gemotiveerd, enthousiast en gedreven. De komende tijd wordt mijn jaar. Dat ik niet weet hoe mijn planning eruit gaat zien, ik niet weet of ik überhaupt bij mijn projecttentamens kan zijn door de Race, ik leef maar één keer. En vanaf nu ga ik genieten.