Vechtende woorden

Ik heb iets tegen discussies, tegenstrijdigheden en (verbaal) vechten. En ik kan er niks aan doen. Deze afkeer is er altijd al geweest, ook al is hij de afgelopen jaren wel minder geworden. Het liefst heb ik dat iedereen het met elkaar eens is. Maar dat kan niet. 

Ik denk dat het begonnen is bij de discussies die er vroeger altijd waren. Het was oneindig, hield niet op en het maakte mensen kapot van binnen, ook al lieten ze dat niet merken. Een ruzie breekt mensen van twee kanten. Na meerdere keren gebroken te zijn en oneindige discussies te voeren over wat ik vind en wat de ander vindt, ben ik er eerlijk gezegd helemaal klaar mee. Soms bereik je iets, kom je ergens, maar het merendeel van de discussies moet iemand toegeven of bijleggen. Misschien dat ik daarom ook wel zo snel toegeef, ik ben het gewoon moe. 

Daarom heb ik ook een tijdje me niet verbaal gemaakt in groepen. De discussies die ontstaan tijdens het ontwerpen van iets, tijdens het organiseren iets of tijdens het maken van iets: liever niet. Onzekerheid bovenop nog een andere hoop onzekerheid was een enorme berg onzekerheid en 'faal-isme'. Daarom ging het met de studie ook niet goed. Ik deed niet mee, waardoor ik het idee had dat ik faalde en niks kon. Na een jaar heb ik wel de spirit terug om mee te doen, maar dit maakt niet dat ik het discussiëren soms helemaal zat ben. 

Soms hou ik me stil, omdat ik het zat ben te moeten vechten tegen iets waar niet tegen te vechten valt. Enorm koppige mensen of mensen met een enorme eigen mening ga ik liever uit de weg. Door dat soort mensen laat ik me zelf ondersneeuwen, ook al heb ik ergens, verstopt in mij, ook echt wel een eigen wil en een eigen mening. Een eigen wil en mening, die de laatste tijd ineens naar de voorgrond treden, maar die ik soms nog wegstop wanneer ik er klaar mee ben. Laf? Nee. Laat me dan alsjeblieft. Misschien vind men mij soms dan een enorme lafaard, maar als ik vind dat stil houden op dat moment beter is, omdat dat op dat moment bij mij ligt, laat me dan maar gewoon. Push me niet om m'n eigen mening te hebben. 

Het liefst zou ik willen dat alles goed was, dat iedereen het na 5 minuten discussiëren met elkaar eens was en dat er niet van die moeilijke starre mensen op de wereld bestaan. Meer peace, love and icecream. Het heeft geen zin om elkaar pijn te doen met woorden, daar zijn ze niet voor gemaakt. Woorden zijn gemaakt om te delen. Het delen van liefde, ideeën, gevoelens en vertrouwen. En daar laat ik het bij, dat is genoeg voor mij.